Greetings and salutations.

Το μπλογκ έχει να δει ανάρτηση εδώ και καιρό, οπότε είπα να κάτσω να γράψω. Μην με παρεξηγείτε, έχω ξαναγράψει πολλές φορές ανάρτηση, αλλά στο τέλος τις σβήνω γιατί δεν μου αρέσουν αρκετά για να δημοσιευτούν. Ή απλά επειδή το έκανα για να εκφράσω αυτά που νιώθω και αφού ξαλάφρωνα πίστευα πως δεν ήταν ανάγκη να τα ποστάρω κι όλας. Για να δούμε εάν αυτή θα έχει καλύτερη τύχη.
(Α, και μην αναρωτηθείτε για τον τίτλο της ανάρτησης. Απλώς το είπε ο Jamie Campbell-Bower σε ένα βίντεο και τώρα το λέω συνέχεια :Ρ)

Παίζω μπάσκετ χρόνια τώρα. Με θυμάμαι να παίζω μπάσκετ -ή τουλάχιστον να προσπαθώ- από πάντα. Αφήστε με όμως να σας πω μια ιστορία, την οποία οι αναγνώστες του παλιού μου μπλογκ ίσως να έχουν ξαναδιαβάσει, και να προσθέσω και μερικά πραγματάκια.

Όταν πήγαινα δημοτικό, στο τέλος της χρονιάς γίνονταν πρωταθλήματα μπάσκετ, βόλλευ, ποδοσφαίρου και χάντμπολ ανάμεσα στα σχολεία της Τρίπολης. Μας θυμάμαι, όλα τα παιδιά των μικρότερων τάξεων να ονειρευόμαστε την μέρα που θα "μπαίναμε στην ομάδα". Όλα τα παιδιά της έκτης συμμετείχαν και αρκετές φορές και κάποια από την πέμπτη. 

Θυμάμαι λοιπόν, μια ανοιξιάτικη μέρα, κάπου μέσα στον Μάη, τότε που πήγαινα πέμπτη, ενώ κάναμε ένα απελπιστικά βαρετό μάθημα, να χτυπά η πόρτα της τάξης και να μπαίνει ο κύριος Δ., ο γυμναστής, κρατώντας πολλά χαρτιά στα χέρια του. Κάποια στιγμή μετά τα συνηθισμένα "Γεια σας κύριε!", τα οποία κατά βάθος σήμαιναν "Ευχαριστούμε που μας βοηθάτε να χάσουμε μάθημα!", τον αφήσαμε να μιλήσει.

"Χ., Α. και Α., θα παίξετε μπάσκετ, έχω τρεις κενές θέσεις. Α, ας πάρει κάποιος τηλέφωνο το Α. που είναι στην Ελβετία να τον ενημερώσει."

Χαμόγελα και γέλια από τα αγόρια, συγχαρητήρια από τα υπόλοιπα παιδιά.

Και μετά ήρθε η ώρα.

"Έχω ένα κενό στην ομάδα των κοριτσιών", είπε και έμεινε για αρκετή ώρα να κοιτάει τα χαρτιά του.
Από μέσα μου έτρεμα, αλλά έκανα ότι μπορούσα για να φαίνομαι χαλαρή.
"Ελεάννα"
Ήμουν πολύ πιο ήρεμη απ' ότι περίμενα. Απλώς χαμογέλασα και περίμενα να βγει από την αίθουσα. Μάλλον γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι είχε δείξει εμένα και είχε πει το όνομα μου.
Να μην σας κουράζω, κάπως έτσι έφτασε η μέρα του πρώτου αγώνα. Εννιά κορίτσια από την έκτη και τρία από την πέμπτη. Μαζευτήκαμε στο προαύλιο, όλοι και όλες με τις φανέλες και τα σορτσάκια τους, καθώς έπαιζαν και τα αγόρια πριν από εμάς και κάπως έτσι φτάσαμε στο στάδιο. Πρώτα έπαιξαν τα αγόρια και νίκησαν, με μικρή διαφορά. Και μετά ήταν η σειρά μας.
Τρέμαμε, και οι δώδεκα. Δεν είχα ιδέα αν θα τα πηγαίναμε καλά, αν θα νικάγαμε. Ο γυμναστής με έβαλε μέσα την πρώτη περίοδο. Έβαλα το πρώτο καλάθι του αγώνα, το πρώτο καλάθι της ομάδας μας και όταν όλα τα αγόρια στις κερκίδες ζητωκραύγαζαν, ανάμεσα στις κραυγές και το όνομα μου πίστεψα πραγματικά πως θα νικήσουμε.
Και έτσι έγινε.
Ο γυρισμός στο σχολείο ήταν πανηγύρι. Είχαμε νικήσει και τα αγόρια και τα κορίτσια, όλοι ήταν απίστευτα χαρούμενοι και δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε ούτε για ένα λεπτό.
Fast forward, φτάνουμε στον τελικό. Τα αγόρια έχασαν στο δεύτερο αγώνα, ήμασταν οι μόνοι εκπρόσωποι του σχολείου, αλλά είχαν έρθει και αυτά για να μας υποστηρίξουν. Το άγχος χτυπούσε κόκκινο.
Δεν ξέρω τι λένε οι υπόλοιποι, αλλά η καλύτερη στιγμή, αυτή με το περισσότερο συναίσθημα, δεν είναι μόλις σηκώνεις το κύπελλο. Είναι αυτά τα 5-10 δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι. Τότε που οι θεατές έχουν σηκωθεί και μετρούν αντίστροφα. Που είστε ακόμα μέσα στο παιχνίδι, αλλά ξέρεις ότι έχετε νικήσει. Όταν γυρνάει η μία στην άλλη και χαμογελάτε με το πιο αληθινό και ευτυχισμένο χαμόγελο.
Γυρίσαμε ήσυχα στο σχολείο, το κύπελλο να πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Και ένιωσα πως οι συμμαθητές μας πραγματικά μας θαύμαζαν.
Τι μου έμεινε από εκείνη την υπέροχη εποχή? Ένα χαρτί που γράφει ότι βγήκαμε πρώτες, πολλές πολλές αναμνήσεις και μία από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Γιατί μετά από αυτή την εμπειρία ξεκίνησα μπάσκετ, σε ομάδα.
Και τώρα φτάνουμε στην τωρινή μου σύγχυση.
Η ομάδα μας πέρασε μια κρίση πέρυσι. Τα κορίτσια -οι μεγαλύτερες- μάλωναν συνέχεια μεταξύ τους και οι διοίκηση αποφάσισε να διαλύσει τελείως τις κορασίδες -που ήμουν κι εγώ- και τις νεανίδες, ώστε να κάνει ο Αρκαδικός μια νέα αρχή. Πόνεσε, αλλά είπα ότι θα περιμένω μέχρι του χρόνου για να γίνουμε εμείς η κύρια ομάδα, χωρίς κανέναν να μας κοιτάει περιφρονητικά.
Έμαθα όμως ότι πολλά από τα κορίτσια που ήμασταν μαζί στην ομάδα, αυτές που μάλωναν, έφυγαν από τον Αρκαδικό και πήγαν στην Άμιλλα, την άλλη ομάδα της Τρίπολης. Ανάμεσα στις δύο ομάδες υπήρχε πάντοτε ένας ανταγωνισμός, για να μην πω έχθρα. Σύμφωνα με αυτά τα κορίτσια που έφυγαν, εφόσον παίζουν μπάσκετ και αγαπάνε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία η ομάδα. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά εγώ διαφωνώ.
Φυσικά και αγαπάω το μπάσκετ. Το γήπεδο, τα καλάθια, τα παπούτσια και το τρίξιμο που κάνουν πάνω στο παρκέ, τις καθόλου κολακευτικές φανέλες και τα σορτσάκια, αυτό τον απίστευτα σπαστικό ήχο που ακούγεται στο τέλος κάθε περιόδου, την κούραση, το τρέξιμο, τα πάντα. Αλλά από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αγάπησα και αυτή την ομάδα. Δεν συνέβη σε εμένα για να ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση αυτών των κοριτσιών, αλλά δεν θα μου ήταν εύκολο να φύγω.

Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που δεν ξέρω πως να κλείσω την ανάρτηση :Ρ 
Hasta la vista κόσμε.

Ah, if I were a queen, I should not lose my temper. but gueeesss what, I'M NOT. Now, die.

Σε γενικές γραμμές η εβδομάδα κύλησε όμορφα. Κουραστικά μεν, μα όμορφα. Μοναδικό ψεγάδι; Μμμ. Το κεντρικό θέμα άλλης μιας ανάρτησής μου: μια φίλη μου. Όσοι με παρακολουθούσατε στο παλιό μου μπλογκ, την έχω ξαναναφέρει ως Α. :D

Με την Α. κάναμε παρέα από τη πρώτη κιόλας μέρα του δημοτικού. Γλυκιά συνεσταλμένη, ντροπαλή. Καλό κοριτσάκι. Μου λείπει.
Μου λείπει η ξέγνοιαστη φίλη μου, αυτή που δεν νοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων, αυτή που ήταν πάντοτε ο εαυτός της, που δεν είχε πρόβλημα να βγει από το σπίτι με πιτζάμες μετά από sleepover για να προμηθευτούμε πατατάκια, που με μεγάλη της χαρά ντύθηκε σκουπιδοσακούλα τις απόκριες.

Φοβάμαι. Φοβάμαι πως δεν είναι η μόνη που άλλαξε, η μόνη που ένας τρίτος δεν θα μπορούσε πλέον να αναγνωρίσει. Και λυπάμαι. Λυπάμαι που την άφησα να αλλάξει. Λυπάμαι που δεν έκανα τίποτα, γιατί ξέρω πως θα με άκουγε. Εκείνη η κοπέλα πάντα εκτιμούσε τη γνώμη μου.
Μα απέναντί μου βλέπω ξαφνικά μια άλλη, μια ξένη. Μια μεγαλύτερη εκδοχή εκείνη της κοπέλας, τόσο όμοια χαρακτηριστικά και συγχρόνως τόσο αλλοιωμένα. Γνώριμα άγνωστη.

Τη μίσησα. Σπατάλησα πολύ χρόνο μισώντας τη. Κουράστηκα κι εγώ, κούρασα κι άλλους. Καιρός να προχωρήσουμε;

Μα θέλω τη παλιά μου φίλη πίσω. Την αποζητάω την παρέα της, με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Θέλω να παίξουμε ξανά μαξιλαροπόλεμο τα άγρια χαράματα, να κρυφτούμε κάτω από το πάπλωμα και να πούμε τρομακτικές ιστορίες, να πάμε στο χριστιουγεννιάτικο πανηγύρι και να ανέβουμε στο καρουζέλ. Θέλω να σχεδιάσουμε κι άλλη φάρσα για τις αδερφές μας, θέλω να πάρουμε από δύο μπάλες παγωτό με περίεργες γεύσεις και να τις ανακατέψουμε, θέλω να φτιάξουμε κολιέ από χάντρες, όπως παλιά. Θέλω να αγοράσουμε πολλά πολλά πατατάκια, σοκολάτες και σοκοφρέτες, να κάτσουμε στο κρεββάτι σου και να τα φάμε, θέλω να ανταλλάξουμε διαγωνίσματα, θέλω να φτιάξουμε στεφάνια από λουλούδια, όπως παλιά. Θέλω να προσπαθώ με όλο μου το είναι να σε κάνω να γελάσεις και θέλω να σε δω να γελάς εξαιτίας μου και όχι εναντίον μου, όπως παλιά.
Ξέρεις τι; Δεν περίμενα ποτέ πως θα τα στερηθώ όλα αυτά.

Μα δεν θέλω τη παλιά μου φίλη πίσω. Γιατί πάει, χάθηκε. Επέτρεψε στον εαυτό της να προσαρμοστεί στα στερεότυπα που έχουν θέσει οι άλλοι, δεν ήταν αρκετά δυνατή για να συνεχίσει να ζει όπως εκείνη ήθελε. Δεν με εμπιστευόταν αρκετά για να μου μιλήσει ξεκάθαρα, με έβλεπε ανταγωνιστικά. Δεν μπορώ άλλο κοντά σου, πνίγομαι. Κολλάω στα χρόνια που περάσαμε μαζί. Όμορφα χρόνια, έντονα. Κανείς δεν είπε ποτέ πως μια φιλία διατηρείται εύκολα και όταν χαλάει σίγουρα δεν είναι μονόπλευρο λάθος. Οποιοσδήποτε το υποστηρίζει, κρύβεται πίσω από τις ίδιες του τις λέξεις και θα τον συμβούλευα να παραμερίσει για λίγο τις παρωπίδες. Να μου εξηγήσεις γιατί μία σχέση μοναδική πνίγεται σε ωκεανούς, που 'ναι για ανθρώπους δειλούς. Νόμιζα εσύ δεν θ' ανήκεις σ' αυτούς. Παίζουμε κυνηγητό. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το κυνηγητό, αν και ήμουν καλή, ήμουν γρήγορη. Οι παγασπονδίες έδιναν κι έπαιρναν. Έτρεχες να φύγεις μακριά από κάποιον που δεν ήθελε πραγματικά να σε πιάσει, αυτό που ήθελε ήταν να φύγει από τη δυσμενότερη θέση. Κυνηγητό παίζουμε και τώρα, μόνο που δεν ξέρω γιατί προσπαθούμε να αποφύγουμε η μία την άλλη. Κουράστηκα, λαχάνιασα, φτάνει.

εγώ όλα τα βαρέθηκα, 

σιχάθηκα πώς να το πω.

 Αντίο σου λέω, αντίο. Ό,τι μου φαίνεται σωστότερο για μένα. 
Πάει. Αυτό ήταν.Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σου'χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. Και ούτε που θα σε ξαναδώ.
Συγγνώμη, ειλικρινά. Μα απλά δεν μπορώ άλλο. Σόου call me a slut, call me a whore. Call me annoying, call me a bore. Call me whatever the hell you adore, cause I don't care anymore. KISSES, LOVE.

Γιατί στη τελική, ο πιο πλούσιος είναι μόνο ο αέρας..

εκεί πετάμε λεφτά, λόγια, ελπίδες, όνειρα, αγάπες..

Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές…τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές…σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια…

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.
Θα΄θελα, ξέρεις, θα το ήθελα, να είσαι πάνω μου, να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν γιατί αισθάνομαι άσχημα  όπως κι εκείνη την ημέρα που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα. 

I just want to live it all over again, is it too much to ask?

Που λέτε, έχω κι εγώ ένα χωριό.
Βασικά έχω δύο χωριά, αλλά στο ένα πάω σπάνια, ενώ στο άλλο πηγαίνω συνέχεια. Το χωριό του πατέρα μου λοιπόν το λένε Πιάνα (η Πιάνα, θηλυκό είναι :Ρ) και βρίσκεται 19 χιλιόμετρα μακριά από την Τρίπολη, γύρω στα 20 λεπτά με το αμάξι. Εκεί έχω περάσει πολύ καιρό από την ζωή μου, με τον παππού και την γιαγιά μου, καθώς πήγαινα και πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο.
Το χωριό μου το αγαπάω τρελά. Είναι πανέμορφο, έχει καλούς ανθρώπους και γενικά το νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω παρέα. Υπάρχουν παιδιά που μένουν μόνιμα, αλλά είναι λίγα και το μόνο που είναι στην ηλικία μου είναι αγόρι. Εντάξει, με αυτό το αγόρι, τον Θ., είμαστε σαν αδέρφια, μαζί έχουμε μεγαλώσει, αλλά είναι κολλητός με τον αδερφό μου και δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε ενώ αυτός και ο αδερφός μου είναι κάθε μέρα μαζί, ή στο σπίτι ή στην πλατεία, εγώ είμαι κολλημένη στο σπίτι με τους παππούδες μου.
Το Πάσχα έρχονται ένα-δυο κορίτσια, και περνάω κάπως καλύτερα. Το καλοκαίρι όμως, μέσα Αυγούστου, είναι πραγματικά παράδεισος.
Και αυτό ήταν ο πρόλογος :Ρ
Θέλω να ξαναζήσω την περίοδο 12-18 Αυγούστου ξανά και ξανά, να μην τελειώσει ποτέ.
Στις 12 Αυγούστου, ο αδερφός μου θα πήγαινε στην πλατεία, αφού τώρα πια δεν ήταν μόνο ο Θ. αλλά και πολλά άλλα αγόρια. Κάπως βρέθηκε το κινητό μου στα χέρια του και μου είπε ότι έχω μήνυμα από την Κ. που λέει ότι είναι στην Πιάνα. Πετάχτηκα και εγώ πάνω, τσέκαρα για να δω αν λέει αλήθεια, αφού δεν περίμενα την Κ. πριν τις 15 Αυγούστου (μένει στην Θεσσαλονίκη να προσθέσω :Ρ), ίσα που δεν τσίριξα, και έτρεξα να ετοιμαστώ.
Και κάπως έτσι άρχισε ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια στο χωριό. Συναντήθηκα με την Κ. στην πλατεία, αγκαλιές-φιλιά, είπαμε τα νέα μας και ήξερα ότι τώρα πια θα έβγαινα κάθε μέρα στην πλατεία. 
Πέρασαν μια-δυο μέρες και καθώς κάναμε βόλτα, βλέπουμε μια γνωστή φυσιογνωμία στο βάθος. Γυρίζω στην Κ. και της λέω "Αυτή δεν είναι η Γ.?", χωρίς να μπορώ να το πιστέψω ούτε εγώ. Πράγματι ήταν η Γ. μαζί με τον αδερφό της τον Δ. και τον ξάδερφό της τον Α. Αγκαλιές, φιλιά και εκεί, είπαμε τα νέα μας και είπαμε να συναντηθούμε αργότερα γιατί είχαν κάτι να κάνουν.
Μετά από κάμποση ώρα, αφού δεν ερχόντουσαν, πήγαμε σπίτι τους να τους βρούμε. Ήταν στην αυλή και έπαιζαν Ιστορίες Μυστηρίου ή Blue Stories ή όπως αλλιώς λέγονται, στις οποίες όπως ανακάλυψα είμαι υπερβολικά καλή, τρόμαξαν οι άνθρωποι :Ρ
Εκείνο το βράδυ μας βρήκε στην πλατεία, γύρω στα 15 άτομα, αφού ενωθήκαμε και με την παρέα του αδερφού μου, να παίζουμε UNO, μετά πίσω από την εκκλησία να παίζουμε Παλέρμο με τον ένα Δ. να είναι σε φάση "Η Ελεάννα το έκανε!", με το που ξημέρωνε η νύχτα και γενικά πολύ γέλιο και χαρά.
Στις 14 Αυγούστου στο χωριό είχε πανηγύρι, επειδή ήταν παραμονή της Παναγίας. Η Κ. είχε τρελαθεί επειδή ήθελα να πει χρόνια πολλά σε... κάποιον από την Θεσσαλονίκη, που είχε τα γενέθλια του, η Δ. την οποία αντιπαθώ αφάνταστα, καθόταν με την Γ. και ήταν και πόσα άλλα παιδιά, οπότε παίξαμε παντομίμα, με τον Κ. να σκέφτεται δικές του ταινίες με τρελά ονόματα :Ρ Με το που ανακοίνωσαν ότι μπορούμε να πάμε να φάμε, εγώ και η Κ. πεταχτήκαμε και πήραμε πρώτες φαγητό (ΧΑ.-) γιατί μας είχε κόψει η πείνα, και αφήσαμε τους υπόλοιπους να βασανίζονται στην ουρά.
Το πρόβλημα με αυτό το γλέντι είναι πως κρατάει πολύ. Αυτό δεν είναι κακό βέβαια, αλλά το επόμενο πρωί έπρεπε να πάμε εκκλησία. Γύρισα σπίτι στις 5 το πρωί και στις 8 ήμουν στο εκκλησάκι. Περιττό να πω πως όλοι ήμασταν σαν ζόμπι, αφού πολλοί δεν είχαν κοιμηθεί καθόλου.
Τα περισσότερα παιδιά έφυγαν, της παρέας μου τουλάχιστον, αλλά στις 18 ήταν η εκδρομή του συλλόγου στο Γύθειο. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω, αλλά με ανάγκασαν γιατί δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου στο σπίτι. Ποιος να το 'λεγε πως θα περνούσα τόσο καλά. Σταματήσαμε στην Σπάρτη, πήγαμε στα Goody's όπου συνέβησαν πολλά και διάφορα, και όπως σε κάθε εκδρομή, αργήσαμε να πάμε στο σημείο συνάντησης από όπου θα έφευγε το λεωφορείο, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, ελάχιστο κράξιμο φάγαμε. Μόλις φτάσαμε στο Γύθειο, σταματήσαμε σε μια παραλία και μας είπαν να κάνουμε μπάνιο εάν θέλουμε. Εγώ ήθελα, αλλά κάτι το ότι δεν είχα το καλό μου μαγιό, κάτι το ότι δεν νιώθω καθόλου άνετα με το σώμα μου, όλο το καθυστερούσα. Αλλά στο τέλος δεν άντεξα, βούτηξα. Και εάν εξαιρέσετε εκείνα τα παλιόψαρα που τσίμπαγαν σαν δαιμονισμένα και μας μάτωναν τα πόδια, ήταν υπέροχα. Αφού φάγαμε κάτι λαστιχένια καλαμάρια, σταματήσαμε για καφέ. Εμείς τα παιδιά πήγαμε στην Δωδώνη, οπού αναρωτιέμαι πως δεν πεθάναμε από τα γέλια με τον τρόπο που γέλαγε η σερβιτόρα, τα αγόρια έσκασαν στο φαγητό και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Και κάπως έτσι τελείωσε το καλοκαίρι μου. Απολογισμός: ΠΕΡΑΣΑ ΥΠΕΡΟΧΑ. Γυρνούσα κάθε βράδυ σπίτι τα ξημερώματα, με την γιαγιά μου να φωνάζει, έμαθα Κουμ-Καν, Τίτσου (<3), γέλασα, χάρηκα, έπαιξα, ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και τώρα περιμένουν να ξανασυμβιβαστώ με το να κάθομαι όλη μέρα σπίτι και να βαριέμαι.
Αλλά έτσι είναι η ζωή. Τώρα μπορώ απλώς να περιμένω το επόμενο καλοκαίρι. Και του χρόνου λοιπόν!

It has to do with magic. It always will.

Είναι περίεργο το πόσο και πώς μπορεί να σου αλλάξει εντελώς την ζωή κάτι φαινομενικά απλό, και τόσο συνηθισμένο.

Ένα φόρουμ, για παράδειγμα. Ένα από τα χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως που υπάρχουν.

Πριν από 2 χρόνια, στις 5 Αυγούστου 2010, μια συνηθισμένη, ζεστή καλοκαιρινή μέρα σαν όλες τις άλλες συνηθισμένες, ζεστές καλοκαιρινές μέρες, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, που ήξερε πόσο κολλημένη είμαι με τον Χάρι Πότερ. Είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για το καλύτερο φόρουμ της Ελλάδας, που ονομαζόταν... ΗarryWorld. Με το που το άκουσα, έτρεξα στον υπολογιστή, μπήκα στο ίντερνετ και πληκτρολόγησα την διεύθυνση που μου έδωσε. Ήταν ίσως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου...

Αμέσως μαγεύτηκα. Θυμάμαι να παλεύω να κάνω τα 10 ποστ που απαιτούνταν για να μπω σε κοιτώνα, τα οποία μου φαίνονταν βουνό... Θυμάμαι να χάνομαι στο Αίθριο, στα τόπικ των βιβλίων και των ταινιών, στο Τσουκάλι. Θυμάμαι το ΠΜ που μου έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα χαμένη μέσα σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα καταφέρω να τον εξερευνήσω όλο. Θυμάμαι τις εβδομάδες που χρειάστηκα για να μάθω να ξεχωρίζω το τόπικ από το ποστ, τον μοντ από τον άντμιν, το spoiler από το quote.

Μέσα σε αυτό το φόρουμ βρήκα μια οικογένεια. Σε μια περίοδο που είχα τόσο πολύ ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου, ενώ στην εξω-φορουμική μου ζωή απλά δεν είχα, εδώ μέσα βρήκα. Βρήκα ανθρώπους που μπορώ, πολύ απλά, να αποκαλέσω Φ Ι Λ Ο Υ Σ. Δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, αλλά ξέρω πως είναι πιο αληθινοί από τους περισσότερους γνωστούς μου. Ξέρω πως όταν με ρωτάνε τι κάνω, περιμένουν την απάντηση. Και νοιάζονται για το ποια θα είναι η απάντηση. Και χάρη σ'αυτούς, βρήκα τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Αν μπω στη διαδικασία του να αναφέρω αναλυτικά και ονομαστικά θα ξημερώσουμε, οπότε απευθύνομαι γενικά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.:Ρ

Και ως απόδειξη πως ο Χάρι Πότερ δεν είναι και δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μαγεία: Σήμερα όταν γύρισα σπίτι, κατέβασα το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ από το ράφι. Κάτι με τράβηξε προς τα εκεί. Όταν μου το είχε χαρίσει μια οικογενειακή μας φίλη, μου είχε πει χαρακτηριστικά πως "θα μου αλλάξει τη ζωή". Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα, εκεί που πάντα θυμόμουν πως υπήρχε μια αφιέρωση, αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα.

Στην Κατερίνα με πολλή αγάπη
5 Αυγούστου 2001

Στις 5 Αυγούστου του 2001, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον μικρό αυτόν μάγο. Στις 5 Αυγούστου του 2010, μπήκα στον κόσμο του HarryWorld. Kαι σήμερα, στις 5 Αυγούστου του 2012, 11 χρόνια μετά την πρώτη αυτή επαφή, μπορώ πλέον να πω με σιγουριά: 

It will always have to do with magic. 

reasons unknown.

Okay, maybe, just maybe, there's another part of me, another girl, that lives deep inside of me. And maybe every once in awhile she cuts loose and does things that would blow some peoples minds. But if you ever mention her, or anything she might have done tonight, to another person, I will completely deny knowing anything about her.


So she's just thinking about how much she doesn't want her life to be boring. There is so much she wants to do and so many places she wants to go - but she doesn't really think it's ever gonna happen. She just doesn't wanna be one of those people who work somewhere they hate or live somewhere they don't want to live. But she feels like she's gonna live here forever and not get a chance to see everything she wants to see. She feel like her dreams are to unrealistic.---


...and is she mad at you? That's your main concern after shattering her whole world? Mad for what? Breaking her heart? Or for all the lies? Maybe for letting her put all her trust in you only to be betrayed? How about the fact you didn't even have the decency to tell her to her face? Or the way you think it's crazy that she's crying over it cause to you breaking up is no big deal. Is she mad at you?... no. More like crushed... did she ever really know you?

Εγώ σ' ευχαριστώ, που κολυμπάω στο βυθό σου...

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας από κάτω, ήρθα να γράψω κι εγώ τα νέα μου, και όπως κι αυτή, κι εγώ για συναυλία θα γράψω :Ρ
ΠΗΓΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ. 
Και γιατί τέτοια χαρά, θα μου πείτε? Γιατί εδώ στην Τρίπολη, ακόμα και το καλοκαίρι δεν γίνονται πολλές συναυλίες, και ακόμα και αυτές που γίνονται, δεν είναι γνωστών τραγουδιστών. Και ήρθε ο Χατζηγιάννης. Δεν είμαι και η τεράστια φαν, αλλά δεν γίνεται να μην ξέρεις κάποια τραγούδια του, όπως και να το κάνουμε, και μιας και ήταν και σημαντικό γεγονός για την πόλη μας, πήρα μια φίλη μου και πήγαμε.
Βέβαια, εγώ είχα κάνει μεγάλα σχέδια. Να βάλω τα πιο φανταχτερά μου ρούχα, και κρεμαστά σκουλαρίκια και να πάω το πρωί να πάρω καινούρια παπούτσια και να αφήσω τα μαλλιά κάτω. Χα. Φόρεσα βερμούδα, κοντομάνικο μπλουζάκι, τα λερωμένα μου σταράκια, δεν μπήκα καν στον κόπο να αλλάξω σκουλαρίκια, έπιασα τα μαλλιά αλογοουρά όπως πάντα και τελευταία στιγμή έβγαλα και το λιπ-γκλος, γιατί απλούστατα, αυτή δεν ήμουν εγώ.
Μπήκα στο αμάξι της μάνας μου (η όποια θα ερχόταν μαζί μας στην συναυλία, με την υπόσχεση πως δεν θα κάτσει μαζί μας), περάσαμε να πάρουμε την φίλη μου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε, δώσαμε τα εισιτήρια μας και πήγαμε να βρούμε θέσεις. Και με το που μπήκαμε στον χώρο μπροστά από την σκηνή έμεινα. Καταρχήν, για δεδομένα Τρίπολης, είχε πολύ κόσμο. Και γιατί επίσης, ήξερα τόσο κόσμο :Ρ Μετά πέσαμε πάνω και σε δύο φίλες μας, οπότε μεγάλωσε η παρέα μας.
Τα εισιτήρια και οι αφίσες έλεγαν πως η συναυλία θα άρχιζε στις 9:30 και περιέργως δεν μας έστησαν πολύ. Στις 9:40 βγήκε η Βαλάντω (αυτή που νίκησε το πρώτο greek idol καλέ :Ρ) με την φωνάρα της και τραγούδησε Set Fire to the Rain. Εάν ξεκινάς με Adele, πως γίνεται να μην πάει καλά η βραδιά?
Σε κανένα δεκάλεπτο βγήκε και ο Χατζηγιάννης, και φανταστείτε πως κάναμε όλα τα φάνγκερλς από κάτω :Ρ Είπε ένα τραγούδι που για να σας πω την αλήθεια δεν το ήξερα, μπαλάντα ήταν πάντως, αλλά μετά δεν μπορώ να πω, άρχισε τις επιτυχίες. Ξελαριγγιαστήκαμε, τα γόνατα μας μας πεθάνανε, τα χέρια δεν κατέβαιναν και γενικά ήταν υπέροχα. 
Highlights: Το τραγούδι Ό,τι Θες, από τους Βασιλιάδες, το πρώτο χορευτικό που είπε, η πρώτη φορά που αρχίσαμε να χοροπηδάμε.
Χέρια Ψηλά. Γύρω στις 4.000 κόσμο πρέπει να είχε, όλοι είχαν τα χέρια τους σηκωμένα και τραγούδαγαν.
Αν δεν κοιτάζω εσένα. Να φωνάζουμε όλοι μαζί "Εγώ εδώ, εσύ εκεί, κι η ζωή πιο πέρααααααααα".
Το παιδί της βροχής. Το οποίο το έχει γράψει ο Νίκος Γρίτσης, ο οποίος είναι Τριπολιτσιώτης και παίζει να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Πλάι πλάι. Δεν ξέρω γιατί, απλώς υπήρχε πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Παρ' τα όλα δικά σου. Απλά υπέροχο.
Δεν φεύγω. Καψουροτράγουδο :Ρ
Και φυσικά ο Βυθός. Είχαμε κάτι κόκκινα λαμπάκια, και παρόλα αυτά σηκώθηκαν αναπτήρες.
Μετά γύρισα σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο με τις καλύτερες εντυπώσεις :Ρ

There's one thing I believe, is that I don't know anything and anything could happen.

Ημερολόγιο-style ανάρτηση, ήρθα να γράψω για τις ημέρες που πέρασαν, επειδή κάποια -γκουχ Μπεατρις γκουχ- λέει πως έχω παρατήσει το μπλογκ μας. ^_^

Στις 20 Ιουνίου για όσους δεν το ξέρετε ήρθαν οι Evanescence στην Αθήνα και εγώ -σαν σωστή φαν- παρευρέθηκα στη συναυλία τους. Είχαμε κανονίσει να πάμε ως παρεάκι, εγώ, η αδερφή μου και τρεις φίλες μου και μέρες τώρα ανυπομονούσαμε με τα εισιτήρια ανα χείρας. Ανα χείρας δηλαδή, μιλώντας πάντα σχετικά, όπως θα δείτε παρακάτω. Γύρω στις 6:30 δέχτηκα ένα μήνυμα στο κινητό: "Κατεβείτε (:" και όταν βγήκα έξω βρήκα τις φίλες μου μαζί με τον μπαμπά της μίας (που ο καημένος είχε αναλάβει να μας μαζέψει όλες και να μας πάει :Ρ).  Μπήκαμε γρήγορα γιατί είχαμε αργήσει να ξεκινήσουμε, στριμωχτήκαμε λίγο και όλα καλά. Ενθουσιασμός και τα πειράγματα έπεφταν βροχή. Περίπου στη μέση της διαδρομής η φίλη μου άρχισε να μας εξιστορεί πως παραλίγο ο αέρας να της πάρει το εισιτήριο. Βασικά όντως της το πήρε από τα χέρια, αλλά το βρήκε κανα δυο δρόμους πιο κάτω. Φυσικά όλες αρχίσαμε να γελάμε...μα να πάθαινε τέτοια ατυχία; Αυτό θα ονομαζόταν γκαντεμιά. Εκεί λοιπόν που λέγαμε πως ευτυχώς είχαμε όλες τα εισιτήριά μας, εμένα μου ήρθε αναλαμπή. "Όπα! Το εισιτήριο :ο". Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, το εισιτήριο λοιπόν, μετά από τις πολλές διαβεβαιώσεις στη μαμά πως το είχα πάρει και όοοολα τα πειράγματα στη φίλη μου που παραλίγο να το χάσει, συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει το δικό μου εισιτήριο στο σπίτι. Τι να κάνουμε λοιπόν, μεταβολή και πίσω. Τα πόσα συγγνώμη ζήτησα δεν περιγράφονται και για την ταλαιπωρία (ηταν μακριάαααα) και για την καθυστέρηση. Τέλος πάντων, με τα πολλά και τα λίγα φτάσαμε στο μέρος όπου θα γινόταν η συναυλία κατά τις 8 παρά είκοσι και οι πόρτες, που κανόνικα θα άνοιγαν 7:30, δεν είχαν ανοίξει ακόμη. Κόσμος και κοσμάκης είχε συσσωρευτεί απέξω και εμείς το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε μετά από μερικά λεπτά ήταν να σχολιάζουμε πόσο υπερβολικά βάφτηκε αυτή, πού πας με αυτό το μαλλί κουκλίτσα μου και να αναρωτιόμαστε πόσο γκάου ανθρωποι υπάρχουν τελικά σε αυτόν τον κόσμο. Ύστερα από λίγο άνοιξαν και οι πόρτες και αφού οι της ασφάλειας μας έψαξαν (-_-) και μας έδωσαν κάτι υπέροχα μπρελόκ των εβανέσενς (<3) μπήκαμε στο χώρο της συναυλίας και κατσικωθήκαμε να πιάσουμε καλές θέσεις. Τις οποίες και πιάσαμε βεβαίως. Περιμέναμε αρκετή ώρα (εντάξει, πάρα πολλή-_-), μέχρι που έφυγε και ο πολύς ο ήλιος και ξαφνικά....ταντά, ένα συγκρότημα εμφανίζεται στη σκηνή. Μόνο που ΔΕΝ ήταν οι εβανέσενς. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι δεν μάθαμε και ποτέ ποιο συγκρότημα ήταν, είτε γιατί δεν ήταν συγκρότημα, είτε γιατί το θεωρούσαν αυτονόητο να τους ξέρουμε, δεν ξέρω. Γνωστά τραγούδια τραγούδησαν, μόνο που δεν ήταν δικά τους :Ρ. Και έτσι πέρασε καμια ωρίιιιτσααα... 
Στη συνέχεια ακολούθησε παύση 3 τετάρτων περίπου, όπου στοιχηματίζαμε με τις φίλες μου τι ώρα θα βγουν.20:30 έλεγε η μία, 21:00 η άλλη, 21:30 εγώ και μια φίλη μου, ε τελικά κατά τις 10 βγήκανε (και αναγκαστήκαμε να κεράσουμε παγωτό γι'αυτό-_-). Αφού περιμέναμε και είχα βαρεθεί, έστειλα και κανα μήνυμα με την Κατερίνα, όπου η καλή μου μου έφερε γούρι και η συναυλία ξεκίνησε. Στο δεύτερο τραγούδι την πήρα και τηλέφωνο μάλιστα και μιας και είχα και τα δωρεάν λεπτά της what's up, την άφησα να ακούσει τη μισή συναυλια. (συγγνώμη που στο έκλεισα και πάλι, αλλά ήθελα να τραβήξω βιντεάκια).
Σας παραθέτω λοιπόν και ένα από τα βιντεάκια...

Λίγα λόγια για την αγαπημένη μου καλλιτέχνιδα τώρα. Για τον άνθρωπο που με εμπνέει όσο κανένας άλλος, για τον πιο μαχητικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει, που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την τραγουδίστριά τους, την Amy Lee. 

Αχ Έιμι, Έιμι...Είσαι θεά Έιμι. Δεν ξέρω πως αντέχεις και συνεχίζεις, δεν ξέρω πού βρίσκεις τη δύναμη, ειλικρινά δεν ξέρω... Είναι σπουδαία. Πέρα από την αδιαμφισβήτητα υπέροχη φωνή, είναι σπουδαίος άνθρωπος. Ποιος μπορεί να μην την αγαπήσει;

Στη συναυλία σ ά ρ ω σ ε. Μας συνεπήρε με τα λόγια της, με τους στίχους της, με το πιάνο που έπαιξε, με το χαμόγελό της, με τη κίνησή της, με τη ψυχή της. Τα έδωσε όλα στο κοινό. 

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες γράφοντας για την Έιμι. Αυτό που θα πω μόνο όμως, είναι πως εάν ο κόσμος μας είχε περισσότερους ανθρώπους σαν αυτήν θα ήταν πολυ, πολύ, πολύ καλύτερος (:

Όταν η Έιμι τραγούδησε το τελευταίο τραγούδι και μας είπε "goodnight" εγώ με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως έκλαιγα. Χωρίς να με πάρει κανείς μυρωδιά εγώ δάκρυζα. Όχι επειδή τελείωσε (αυτό το συνειδητοποίησα αργότερα), αλλά επειδή η Έιμι ήταν εδώ, δίπλα μου σχεδόν. Επειδή την άκουγα να τραγουδάει και ανατρίχιαζα. Επειδή, επειδή, επειδή...

Φεύγοντας ήθελα να πάρω μπλουζάκι, αλλά ήταν πανάκριβα. Αγόρασα λοιπόν ένα CD τους, ειδικά για την συναυλία, και σιγά σιγά έφυγα. Μπλουζάκι θα τυπώσω μόνη μου, σιγά (:.

Θα μπορούσα να τελειώσω την ανάρτηση εδώ, αλλά θέλω να τα γράψω κάπου για να τα θυμάμαι, όπως προανέφερα η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι σαν ημερολόγιο για μένα.
Την επόμενη μέρα λοιπόν ήταν η συναυλία του ωδείου μου. Θα πηγαίναμε σε μια παραλιακή περιοχή κοντά στο Άργος και σε συναυλία με την χορωδία του εκεί ωδείου θα γινόταν η συναυλία. Δεν πήγαμε όλοι μαζί ως εκεί γιατί τα πούλμαν είναι ακριβά να τα ενοικιάσεις, οπότε πήγαμε ανά οικογένειες. Ή μήπως να έλεγα ανά παρέες; Δεν είμασταν και πολλά άτομα βασικά. Είμασταν εγώ, η αδερφή μου, μια πολύ καλή μου φίλη ένα χρόνο μικρότερη, δύο φίλοι μου ένα χρόνο μεγαλύτεροι, δύο κοπέλες μερικά χρόνια πιο μικρές, μία κοπέλα γύρω στα 30 (35 καλύτερα :Ρ), ο διευθυντής του ωδείου, η γυναίκα του και όσοι γονείς ήθελαν να έρθουν. Εμείς πήραμε στο αυτοκίνητό μας και τη φίλη μου, την Α., γιατί η οικογένειά της δεν θα ερχόταν. Στη διαδρομή περάσαμε αρκετά καλά, με πολύ πολύ γέλιο. Βασικά είμαι σίγουρη πως έχω ξαναναφέρει αυτή τη φίλη μου, στη συναυλία των Χριστουγέννων, αν διάβαζε κανείς το προηγούμενο μπλογκ, οπότε θα ξέρετε πως την αγαπώ πολύ πολύ πολύ :'). Να μη τα πολυλογώ όμως, στο δρόμο και χαθήκαμε κι απ'όλα, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε. Η πλατεία, στη μέση το συντριβάνι και μπροστά του η εξέδρα. Γύρω γύρω καρέκλες και ακόμη πιο έξω διάφορα καφενεία και μαγαζιά. Ένα γραφικό χωριό. Όταν φτάσαμε πήραμε να φάμε παγωτό (οκ, μου άξιζε μετά από όσα τραβήξαμε, άντε), όπου η φίλη μου δεν παρέλειψε να σχολιάσει πως τρώω το παγωτό αργά και βασανιστικά (εμ, γλυκιά μου, το παγωτό δεν το δαγκώνουμε συνήθως :Ρ)  Στη συνέχεια κάναμε πρόβα και όταν νύχτωσε και οι καρέκλες γέμισαν από κόσμο, ξεκινήσαμε. Πρώτο τραγούδι στη λίστα το "my heart will go on" και το μικρόφωνο ακριβώς μπροστά μου. Άγχος δεν είχα, πράγμα που με εξέπληξε, γιατί συνήθως αγχώνομαι για το οτιδήποτε. Όταν άρχισα να τραγουδάω φυσικά άκουγα μόνο εμένα. Η φωνή μου δεν έτρεμε (:Ο) ούτε έπιασα λάθος τόνο (:Ο²) ούτε πολλά φάλτσα έκανα (:Ο³). Εντάξει να μη σας τα πολυλογώ μια χαρά τα πήγα και μπράβο μου και πολύ το ευχαριστήθηκα. Δεν θέλω να δώσω τόσο βάση στη συναυλία αλλά στο τι ακολούθησε μετά τη συναυλία. Όταν τελείωσε η συναυλία λοιπόν, ο διευθυντής του ωδείου του Ναυπλιου μας πήγε να μας κεράσει φαγητό. Πιάσαμε ένα τραπέζι εγώ-η αδερφή μου-η φίλη μου-τα δύο αγόρια (ας τους λέμε Ν. και Δ.) και τα περάσαμε πολύ πολύ ωραία. Στην αρχή υπήρχε αμηχανία. Με την φίλη μου εντάξει, είχαμε τρολλάρει παρέα αμέτρητες φορές, όμως με τα αγόρια άντε να λέγαμε ένα "γεια" μια στο τόσο, παρόλο που με τον έναν έχουμε ακόμη και την ίδια καθηγήτρια στο βιολί. Όμως δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει αυτή η αμηχανία. Τον πάγο έσπασε λοιπόν η φίλη μου, που είναι και καλή σε αυτά, ρίχνοντας στο τραπέζι μερικά αστεία. Τα αγόρια, που όπως αποδείχτηκε είχαν απύθμενο χιούμορ, το συνέχισαν και όσο η ώρα περνούσε, τόσο περισσότερο έλιωνα εγώ απ'τα γέλια. Και για την συναυλία είπαμε, και για γνωστούς αγνώστους μιλήσαμε, και συμμαθητές (που ο καθένας δεν ήξερε των αλλωνών) θάψαμε, μη σας πω πως μιλήσαμε μέχρι και σοβαρά. Η ώρα περνούσε, περνούσε υπερβολικά γρήγορα. Είχα τόσο καιρό να διασκεδάσω έτσι, να γελάσω, να γελάσω δυνατά, χωρίς να με νοιάζει αν έδειχνα άσχημη ή χαλούσε το μαλλί ή έχυνα νερό στο τραπεζομάντηλο. Κι αυτό ήταν που μου άρεσε, ότι μπορούσα να είμαι μπροστά τους όπως και με τη κολλητή μου. Δεν μου'χε ξανατύχει αυτό, να αφήνομαι δηλαδή τόσο ελεύθερη. Με τα αγόρια που είχα κάποιες πιο στενές σχέσεις από απλοί γνωστοί συνήθως μου δημιουργουνταν τρακ, ίσως γιατί οι περισσότεροι κάποτε μου άρεσαν. Ενώ εδώ δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Το διαλύσαμε πολύ αργά, ενώ τα πειράγματα έπεφταν βροχή.

Ν: Πάμε να κάνουμε μια βουτιά στη θάλασσα;

Δ: Ναι, πάμε για βραδινό μπάνιο;

Ε: Είμαι μέσα! Αλλά δεν έχουμε μαγιώ.

Ν: Δεν είπα πως θα χρειαστούμε μαγιώ -.^

Ε: :Ο *λολ*

Ν: Εννοούσα να βουτήξουμε με τα ρούχα καλέ, τι νόμιζες; *angel*

Πρίν τραβήξει ο καθένας για το σπίτι του ανταλλάξαμε νούμερα και φέισμπουκ. Θέλω τόσο πολύ  να ξαναβγούμε, να μη χαθούμε, αν και μάλλον έτσι θα γίνει:/

Την επόμενη μέρα βρήκα 2 αιτήματα φιλίας στο φείσμπουκ τα οποία με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα, όμως ντρέπομαι να κάνω τη πρώτη κίνηση... Θα δούμε...

Ωραία τα περάσαμε κι απόψε (:

ΥΓ. Ελπίζω να παραδειγματιστείτε και οι άλλες δύο και να γράψετε τίποτα...

ΥΓ2. Μ'αρέσει, θα γράφω πιο συχνά από εδώ και πέρα, το υπόσχομαι :D

ΥΓ3. ΑΥΡΙΟ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΕΕΕΣ, ΓΙΙΙΙΙΙΧΑ! 

Thoughts on suicide.

Και για να μην ανησυχήσει και κανένας, μιας και ο τίτλος φαίνεται τόοοοοοσο λάθος, όχι παναγία μου, δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτή την ανάρτηση ίσως γίνω κακιά, αλλά ας το κάνω και αυτό μια στο τόσο, δεν παθαίνω τίποτα.
Αυτοκτονία λοιπόν. Για πολλούς ένας τρόπος διαφυγής. Έχω φίλους που μου λένε πως έχουν βρεθεί με το ξυράφι στον καρπό, έχω δει δημοσιεύσεις στο facebook που λένε διάφορα σε στυλ "αφού στο τέλος θα πεθάνουμε, γιατί γεννιόμαστε?". Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να καταλάβουν πως δεν γεννιόμαστε με προορισμό να πεθάνουμε, αλλά με προορισμό να ζήσουμε.
Α, που ήθελα να φτάσω. Η αυτοκτονία είναι το πιο εγωιστικό και ηλίθιο πράγμα που υπάρχει και εγώ δεν είμαι από τους συμπονετικούς ανθρώπους που θα πουν "περνούσε δύσκολα". Εάν αυτοκτονήσεις, είσαι μαλάκας. Και τρομερά εγωιστής. Γιατί τι σημαίνει "περνάω δύσκολα"? Η ζωή έχει ευκολίες και δυσκολίες, και όπως γελάμε στα εύκολα, έτσι πρέπει να παλεύουμε στα δύσκολα. Το να τα τελειώσεις όλα, σε κάνει απλώς δειλό.
Και πρέπει να σκεφτείς και τους άλλους ρε γαμώτο. Γιατί από τη στιγμή που ακουμπάει το ξυράφι το χέρι σου, και η θηλιά το λαιμό σου, και τα χάπια την γλώσσα σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Δεν σε νοιάζει πως θα νιώσουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που σε αγαπάνε, που νοιάζονται για εσένα, που πονάνε μαζί σου, εσύ θες απλά να τελειώσουν όλα αυτά που περνάς. Ξέρεις, υπάρχουν κι άλλο άνθρωποι που ίσως περνάνε πολύ πιο δύσκολα από εσένα, αλλά έχουν τα κότσια να παλέψουν.
Which brings me to my next point. Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Ο αδερφός της γιαγιάς μου, ένας από τους πολλούς, και η γυναίκα του έκαναν τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Ο δεύτερος γιος τους πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών, σε ένα ατύχημα. Φανταστείτε πως χτύπησε αυτό την οικογένεια. Μιλάνε για αυτόν, και ακόμα και τώρα, τόοοοοοσα χρόνια μετά, κλαίνε. Όποτε γίνεται κάποια κηδεία και είναι αναγκασμένοι να πάνε στο νεκροταφείο, περισσότερα λουλούδια αποκτάει ο τάφος του παιδιού τους, παρά του ανθρώπου που κηδεύεται. Και γι' αυτό να πεις εντάξει. Μπορεί να μην το ξεπεράσουν ποτέ, αλλά το έχουν αποδεχτεί πια, βγαίνουν έξω, γελάνε. Να ήταν μόνο αυτό. Η θεία μου, η κόρη τους έχει καρκίνο. Στην μήτρα ή στις ωοθήκες, δεν έχω καταλάβει και εγώ καλά, σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει γι' αυτό. Σοβαρή περίπτωση πάντως, αυτό το έχουμε καταλάβει. Τέλος πάντων, άκουσα τους γονείς μου να συζητάνε. Έκανε μια εγχείρηση πριν από μερικές μέρες και ο πατέρας μου είπε "Ο γιατρός λέει πως εάν βγάλει αυτή την εβδομάδα τους δίνει ελπίδα για μια πενταετία." Πέντε χρόνια. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενοι είναι όλοι γι' αυτό, πόσο χαίρεται η ίδια η θεία μου. Ξέρει πως δεν θα αντέξει πολύ, ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει, αλλά παλεύει. Και δεν έχει πει ποτέ "τα παρατάω", όχι απ΄ότι ξέρω τουλάχιστον. Γελάει, χαίρεται. Για τις κόρες της, για τα αδέρφια της, για τους γονείς της, για όλους όσους την στηρίζουν σε αυτό. Και αυτά τα πέντε χρόνια είναι κατόρθωμα.
Γι' αυτό σας λέω, υπάρχουν άνθρωποι που περνούν πολύ πιο δύσκολα από εσάς, αυτό είναι σίγουρο. Και εάν δεν σας κάνει αυτό, παλέψτε έτσι, για το γαμώτο. Για να πείτε ότι ήσασταν πιο δυνατοί από αυτό. Είτε είναι αρρώστια, είτε απλά δυσκολίες στην ζωή, κρατήστε το κεφάλι σας ψηλά και χαμογελάστε. Και ακόμα και εάν δεν τα καταφέρετε, θα ξέρετε ότι προσπαθήσατε. 

Mixed feelings everywhere.

Ξέρω πως μόλις ανοίξαμε το μπλογκ σας υποσχεθήκαμε χαρούμενες αναρτήσεις με τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας, με ευτυχισμένες σκέψεις και αναμνήσεις. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν γίνεται, γιατί αυτή την στιγμή είμαι μια μεγάλη μπάλα ανάμεικτων συναισθημάτων.  Και αυτή η ανάρτηση θα είναι τελείως κουλουβάχατα. (<δεν μου βγάζει κόκκινη γραμμή κάτω από το κουλουβάχατα, ο γκαντ :Ρ)
Υπάρχει χαρά, σίγουρα. Πήγα στο Λονδίνο, πέρασα υπέροχα και τώρα καλοκαίρι. Διακοπές.
Και κάποια στιγμή ξαφνικά με χτύπησε κατακέφαλα, το κατάλαβα επιτέλους. Δεν έχω φίλους. Πραγματικούς φίλους, εδώ κοντά μου τουλάχιστον. Έχω φίλους στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Κατερίνη, στην Ρόδο, στην Κύπρο, στα Γιάννενα, στην Βέροια και σε τόσα άλλα μέρη, αλλά κανέναν εδώ κοντά μου. Φυσικά, δεν κατηγορώ αυτούς. Την ρημάδα (<κάτω από το ρημάδα βγάζει κόκκινη γραμμή *φειςπαλμ*) την τύχη κατηγορώ, που με τα άτομα που ταιριάζεις περισσότερο σε βάζει όσο πιο μακριά μπορεί. Αυτό το κατάλαβα δύο φορές. Στο Λονδίνο, όταν κατάφερα επιτέλους να κάτσω στο λάπτοπ και μπήκα στο facebook, μου μίλησε μία συμμαθήτριά μου και πέντε άτομα από το φόρουμ. Και με την σειρά μου όταν γύρισα σπίτι, τα πρώτα άτομα που ήθελα να μιλήσω για να πω πως πέρασα ήταν άτομα από εκεί. Γιατί δεν νιώθω ότι οι άλλοι με καταλαβαίνουν γαμώτο. 
Έβγαλα την πρώτη γυμνασίου με 19 9/13, πολύ καλά. Και τώρα έρχεται μια καινούρια χρονιά. Και ρωτάω εγώ, γιατί πρέπει το μόνο πράγμα που νιώθω για αυτή την καινούρια χρονιά να είναι ανασφάλεια? Ανασφάλεια για το εάν η Δ. θα θέλει ακόμα να κάτσει μαζί μου, για το αν τα κορίτσια θα θέλουν να βγαίνουν μαζί μου, για το αν ο Χ. θα μου μιλάει και το κυριότερο, αλλά ίσως και το πιο χαζό, αν ο άλλος Χ. θα ξανακάτσει μπροστά μου. Σίγουρα δεν μπορώ να του το ζητήσω, δεν είμαστε δα και τόσο κοντινοί φίλοι, ντρέπομαι, αλλά ρε συ, από την στιγμή που άλλαξε θέση και κάθισε μπροστά μου, το μάθημα περνούσε πιο ευχάριστα. Εγώ καθόμουν μόνη μου, αυτός με έναν φίλο του που πρόσεχε συνέχεια στην τάξη και μιλάγαμε. Απλώς μιλάγαμε, για πράγματα που πραγματικά ενδιέφεραν και τους δύο. Για υπολογιστές, για τεχνολογία, για κινητά, για ταινίες, για τηλεόραση, για μπάσκετ, πραγματικά περνούσαμε καλά και γελούσαμε. Θέλω ξανά διαγωνίσματα Οικιακής Οικονομίας που δεν είχε διαβάσει και του έλεγα όλες τις απαντήσεις και μετά έλεγε "Οι 15 βαθμοί του διαγωνίσματος είναι της Ελεάννας". Δεν μπορώ χωρίς τις παρατηρήσεις της φιλολόγου επειδή μιλάγαμε στο μάθημα, εκείνες που με το κρύο χιούμορ της μας έκανε και τους δύο να κοκκινίζουμε, και γιατί είμαστε κοτζάμ μαθητές του 19 και 10/13 αλλά και για... άλλους λόγους. Θέλω κι άλλα διαγωνίσματα αλλά και απλά μαθήματα πληροφορικής που πιάναμε την κουβέντα και γελάγαμε και με τους δύο Χ. Μου λείπουν οι ώρες γυμναστικής που τους παρακαλούσα να παίξουν μπάσκετ γιατί δεν ήθελα να παίξω με τα κορίτσια βόλλευ. Και εάν κάποτε με άκουγαν, εάν πηγαίναμε όλα τα κορίτσια να τους ζητήσουμε να παίξουμε μαζί, ο ίδιος ο Χ. θα μας έδιωχνε, αλλά εάν πήγαινα μετά μόνη μου, ο Χ. ήταν ο πρώτος που φώναζε "Η Ελεάννα μαζί μας", πριν καν ζητήσω να παίξω. Και μετά, έξω από την τάξη, τίποτα. Μου μιλούσε μόνο τυπικά, έχανα αυτό το άτομο που περνούσαμε τόσο ωραία στην τάξη με το που χτυπούσε το κουδούνι και κατεβαίναμε εκείνες τις καταραμένες τις σκάλες. Και δεν το καταλαβαίνω ρε γαμώτο. Γιατί δεν μπορεί κανένας από τους δυο μας να πάει να πιάσει κουβέντα εκτός μαθήματος στον άλλον? Γιατί στερούμε από τους εαυτούς μας αυτή την φιλία?
Και η τελευταία παράγραφος αυτολύπησης. Μου λείπει η Δ. (όχι αυτή που ανέφερα πιο πάνω), το μόνο άτομο που μπορούσα ποτέ να αναφερθώ ως κολλητή μου. Έξι χρόνια στην ίδια τάξη, έξι χρόνια στο ίδιο θρανίο, έξι χρόνια ήταν από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστευόμουν. Δεν ήμασταν ποτέ ανοιχτοί άνθρωποι, καμία από τις δύο, δεν καθόμασταν με τις ώρες να λέμε τα εσώψυχα μας, αλλά πάντα ξέραμε ότι είχαμε ένα στήριγμα η μία στην άλλη. Και μετά μεγαλώσαμε. Πήγαμε γυμνάσιο, σε διαφορετικά σχολεία. Και να σας εξομολογηθώ κάτι για το οποίο μισώ τον εαυτό μου, υπήρξε μια στιγμή, μπορεί να ήταν μικρή αλλά υπήρξε, που χάρηκα γι' αυτό. Χάρηκα που χωριζόμασταν. Νόμιζα, το ζώον, ότι δεν γίνεται να μείνω κολλημένη σε μία φιλία για όλη μου την ζωή, ότι πρέπει να γνωρίσω καινούρια άτομα. Θα μπορούσα να κάνω μεγαλύτερο λάθος? Δεν νομίζω. Και δεν λέω, στην αρχή κρατήσαμε επαφή. Αλλά μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και δεν το άκουσα. Είδα την κλήση της και δεν νοιάστηκα. Και όταν μετά από μέρες την πήρα εγώ, δεν απάντησε αυτή. Έχουμε να μιλήσουμε γύρω στους δύο μήνες. Και μου λείπει, μου λείπει πολύ. Και τώρα, που νιώθω έτσι, θέλω τόσο πολύ να πιάσω το τηλέφωνο και να καλέσω τον αριθμό που έχω καλέσει τόσες φορές στο παρελθόν. Όμως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αυτή κατάφερε να προχωρήσει. Ότι έχει καινούριες φίλες, ότι θα καθόμαστε αμήχανα χωρίς να έχουμε τι να πούμε. Φοβάμαι ότι έχω χάσει την μοναδική πραγματική φίλη που είχα ποτέ. Και δεν θέλω, το ξέρω ότι φταίω, αλλά έκανα λάθος. Ποτέ δεν ήθελα να φύγει από την ζωή μου και τώρα που αυτό γίνεται, νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου.
Αχ, κλαφτήκαμε και σήμερα. ευχαριστώ για την προσοχή σας και για όλο τον χρόνο που σπαταλήσατε διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση.

A drop in the ocean, a change in the weather, I was praying that you and me might end up together.

A drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

I don't wanna waste the weekend

If you don't love me pretend

A few more hours then it's time to go

As my train rolls down the east coast I wonder how you keep warm

It's too late to cry

Too broken to move on

And still I can't let you be

Most nights I hardly sleep

Don't take what you don't need from me

It's just a drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

Its like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Misplaced trust and old friends

Never counting regrets

By the grace of God I do not rest at all

New England as the leaves change

The last excuse that I'll claim

I was a boy who loved a women like a little girl

And still I cant let you be

Most nights I hardly sleep

Don't take what you don't need from me

It's just a drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my

Heaven doesn't seem far away anymore

No

No

Heaven doesn't seem far away

Heaven doesn't seem far away anymore

No

No

Heaven doesn't seem far away

Oh

Oh

A drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

You are my heaven

Υ.Γ. Εντελώς σπαμ ανάρτηση, αλλά μόλις ερωτεύτηκα αυτό το τραγούδι. Εάν θέλετε και κανένα σοβαρό νέο, αύριο πάω Λονδίνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο.

Χωρίς όρους.

Δεν είναι δικό μου το κείμενο, το είχα διαβάσει κάπου και το έβγαλα φωτογραφία για να το κρατήσω. Σήμερα έψαχνα τις φωτογραφίες του κινητού και έπεσα πάνω του.<3

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου, και όχι να αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις, χωρίς να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν, να τις αποδέχεσαι, και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...

   ... χωρίς όρους.

The most wonderful year of my life.

Είναι μία πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα, ποιος να περίμενε ότι το αργότερα θα έβρεχε?

Είμαι ένα κορίτσι της έκτης δημοτικού που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά, ποιος να περίμενε ότι εκείνη την ημέρα θα έβρισκα το σπίτι μου?

Μπαίνω στο δωμάτιο του αδερφού μου, το δωμάτιο με τον υπολογιστή. Καθώς κάθομαι σε εκείνη την άβολη ξύλινη καρέκλα, το ημερολόγιο στην οθόνη του υπολογιστή γράφει "Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011". Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου, τελευταία μέρα του δημοτικού, μία τελευταία μέρα στην οποία εγώ δεν πήγα γιατί πονούσε η κοιλιά μου. Μεγάλο λάθος, αλλά έγινε κάτι που το διόρθωσε.

Καθώς κάνω την καθιερωμένη μου γύρα στο facebook, σε μία ελληνική σελίδα για Χαρι Ποτερ, υπήρχε λινκ για ένα τεστ κοιτώνα. Το κάνω μπαίνω στο Ράβενκλοου και κάθομαι για λίγο να παρατηρήσω στα σχόλια σε τι κοιτώνες μπήκαν οι υπόλοιποι.

Και ξαφνικά, βλέπω αυτό το σχόλιο: "Εγώ και εδώ και σε ένα άλλο τεστ μπήκα Γκρίφιντορ", μαζί με το λινκ για το "άλλο τεστ". Το τεστ του HarryWorld.

Και κάπως έτσι μπήκα στο Χόγκουαρτς, όχι το λατρεμένο Χόγκουαρτς της Ρόουλινγκ, αλλά ένα πιο λατρεμένο, το δικό μου Χόγκουαρτς.

Άρχισα τις εξερευνήσεις μου, γιατί πραγματικά, εκεί μέσα είναι λαβύρινθος, αλλά λίγο καιρό αργότερα τα είχα βρει όλα. Είχα γίνει μέρος του πια. 

Αυτή την Παρασκευή, κλείνω αισίως ένα χρόνο στο καλύτερο φόρουμ που θα μπω στην ζωή μου.
Τι ξεχωρίζω και θυμάμαι από αυτόν το χρόνο? Στιγμές.
Με θυμάμαι την πρώτη μέρα. Να παλεύω να κάνω 20 ποστ (γιατί τότε ήταν 20, όχι 1 όπως τώρα -_-), για να κάνω το τεστ του καπέλου, 20 ποστ που τότε φαινόντουσαν βουνό ενώ τώρα κάνω 100 την ημέρα.
Θυμάμαι να έρχεται η απάντηση που έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου.
Θυμάμαι την τότε επιμελήτρια, την Μυρτώ να με καθοδηγεί.
Θυμάμαι να ψάχνω τα χαριποτερικά τόπικ, να ψάχνω το τσουκάλι.
Θυμάμαι τις μέρες μετά την τελευταία ταινία, που είχε γίνει θέμα συζήτησης για καιρό.
Θυμάμαι να μπαίνω σε φορουμιακή οικογένεια.
Θυμάμαι το μπέρδεμα που είχε γίνει μέχρι να μπω στο Μπομπατόν.
Θυμάμαι την πρώτη μου ενδοκοιτωνική υποψηφιότητα για ΜτΜ.
Θυμάμαι πανφορουμιακές και χαριποτερικές μέρες.
Θυμάμαι να γίνομαι ρεπόρτερ.
Θυμάμαι πρωτοχρονιά και Πάσχα.
Θυμάμαι να γίνομαι μοντ, να γίνομαι ΜτΜ.
Θυμάμαι κάψιμο.
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι, τόσες αναμνήσεις, παρά τον λίγο καιρό.
Θυμάμαι πολλά, αλλά δεν γίνεται να τα γράψω.
Αλλά όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα. Ξέρετε ποιο είναι το κύριο πράγμα που θυμάμαι?
Θυμάμαι μαγεία. Μαγεία και φίλους, γιατί κατά τη γνώμη μου, οι φιλία είναι μία από τις ομορφότερες μορφές μαγείας.
Θυμάμαι msn, oovoo, facebook, θυμάμαι γέλια, θυμάμαι δάκρυα, θυμάμαι νεύρα, θυμάμαι τσακωμούς και κλάματα και γέλια ξανά. Γιατί έτσι είναι οι φίλοι, γιατί έτσι είναι οι οικογένειες.
Επειδή αυτό είμαστε, μια οικογένεια. Και γι' αυτό, θέλω να ευχαριστήσω κάποια συγκεκριμένα άτομα. Ξέρω ότι θα ξεχάσω κάποιους, ελπίζω να μην μου κρατήσουν κακία.
Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα, γιατί είναι η συχνότερη επικοινωνία μου, για όλες τις εμφανίσεις και γιατί είναι θεα.
Ευχαριστώ την Ασημίνα, γιατί είναι πάντα χαμογελαστή και το μεταδίδει.
Ευχαριστώ την Ντέπυ, γιατί είναι τόσο γλυκιά και πρόσχαρη.
Ευχαριστώ την Άρτεμις, για το κάψιμο στο oovoo (και τα μαθήματα κυπριακής ιστορίας :Ρ)
Ευχαριστώ τον Χάρη, γιατί αγαπώ το βρίσιμο μας, γιατί είναι ένα γελοίο σκουλήκι που λατρεύω.
Ευχαριστώ τον Νικόλα, γιατί είναι soulmate, γιατί είναι ο Ίθαν μου, γιατί είναι καμάρι, για τις ώρες μεταμεσονύκτιων sms.
Ευχαριστώ το Μαράκι, γιατί έχει πλάκα, γιατί με ακούει, γιατί έχει πάντα όρεξη για κουτσομπολιό.
Ευχαριστώ την Κατερίνα, για τα λαλαλα της, γιατί είναι πάντα εκεί, για τα γέλια, για τα κλάματα, για τις σ.υ.ε., για το μηνυματογκρουπθεραπι γιατί είναι παραμπατάι μου.
Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς όλους σας. Ούτε καν αυτό το μπλογκ δεν θα είχα. Μου μάθατε τι σημαίνει πραγματική φιλία, και ας μην σας έχω δει ποτέ από κοντά. Δεν σας έχω αγγίξει ποτέ, αλλά ξέρω ότι είστε πέρα για πέρα αληθινοί. Είστε χιλιάδες φορές πιο αληθινοί από τους "φίλους" που βλέπω κάθε μέρα από κοντά, μου έχετε σταθεί περισσότερο από πολλούς από αυτούς.
Σας αγαπάω και ΠΡΕΠΕΙ να το ξέρετε.

Ένας χρόνος λοιπόν. Το φόρουμ κοντεύει να κλείσει 5, σταθερά στην πρώτη θέση της forumgreek, και εγώ είμαι εκεί μέσα μόνο έναν χρόνο. Αλλά ήταν αρκετός για να τα νιώσω όλα αυτά.
Ευχαριστώ επίσης θερμά, τα άτομα που το έφτιαξαν, τα άτομα που το έκαναν αυτό που είναι, όλους τους διαχειριστές, τους συντονιστές, τους διευθυντές, τους επιμελητές, τους συνεργάτες που πέρασαν ποτέ από το HarryWorld, γιατί όλοι έβαλαν το χεράκι τους για να φτιαχτεί αυτό το καταφύγιο.
Σας ευχαριστώ όλους που με κάνατε να νιώσω σαν στο σπίτι μου.
"Το HarryWorld αποτελεί ένα καλογραμμένο παραμύθι, όπου οι λέξεις και τα νοήματα αφθονούν. Μια παραλλαγή της γνωστής ιστορίας των Τριών Αδερφών. Σ' ένα κόσμο πλημμυρισμένο από κούφια ματαιοδοξία και πληγωμένους έρωτες, εμείς, υπό την προστασία του αόρατου μανδύα, δίνουμε τα χέρια και πορευόμαστε μαζί στο ίδιο χαριποτερικό μονοπάτι, δίχως να μας αγγίζει το βλέμμα της ανελέητης καθημερινότητας. Μόνο αν σκοτεινιάσει αυτό το μονοπάτι, θα αποχωριστούμε τον αόρατο μανδύα μας, όταν θα σβήσει και η τελευταία σπίθα των μαγικών μας ραβδιών... δηλαδή ποτέ."

Άντε και του χρόνου!

We are potterheads vol. #4

"...στις εννέα μπορείτε να παρακολουθήσετε την παγκόσμιας επιτυχίας ταινία Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά. [...] Καλό σας βράδυ!" έκλεισε το δελτίο ειδήσεων των οκτώ η εκφωνήτρια. 

-"Μαμά, να δούμε λίγο; Να μάθουμε τέλος πάντων τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!"
-"Είναι αργά, έχετε σχολείο αύριο!"
-"Έλα ρε μαμάαα! Εξάλλου πόσο θα κρατήσει;"
-"Εντάξει. Μέχρι τις 10."
-"Δέκα και μισή;"
-"Στα διαφημιστικά διαλείμματα θα πλύνετε δόντια και θα βάλετε πιτζάμες;"
-"Ναι!"
-"Τότε εντάξει. Αλλά μέχρι τις δέκα και μισή." 


Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον κόσμο του Χάρι Πότερ ήταν στην ηλικία των 10. ["Τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!" Έχω συγκρατήσει πως το είπα ακριβώς έτσι και τώρα μου κάνει εντύπωση. Αχ και να'ξερες, μικρές δεκάχρονε εαυτέ μου, αχ και να'ξερες...] Εκείνο το βράδυ αναμενόταν μεγάλο. Από τη πρώτη σκηνή με κέρδισε και ευτυχώς κέρδισε και τη μητέρα μου. Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερο σε καθήλωνε...Ο ωροδείκτης του ρολογιού πέρασε το 10 και κατευθυνόταν ολοταχώς προς το 11... Εγώ, έχοντας πλύνει τα δόντια μου και έχοντας βάλει τις πιτζάμες μου, είχα κουλουριαστεί στο κρεββάτι της μαμάς μου και είχα καρφώσει τα μάτια μου στη τηλεόραση. Ω, πως να ξεχάσω τη φωνή του Βασιλίσκου; Ή τις τιτανοτεράστιες αράχνες που διψούσαν για ανθρώπινη σάρκα; Φοβόμουν, ακόμη φοβάμαι. Είναι ένας γλυκός και όμορφος φόβος. Δεν μπορούσα να κλείσω τη τηλεόραση πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους και όταν επιτέλους μπουσούλησα σερνάμενη και κουτουλώντας στο κρεββάτι μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άκουγα πίσω από κάθε θρόισμα ανέμου, το θρόισμα ενός μανδύα και πίσω από κάθε τρεχάμενη βρύση ερπετικά. Όλα τα κόκκινα λαμπάκια, από ρολόγια πχ, ήταν ο Βόλντεμορτ ή ο Βασιλίσκος του που είχαν έρθει για να με φάνε. Γλύκος φόβος όπως ξαναείπα. Είχα αγαπήσει το παιδί με το σημάδι το μέτωπο σε σχήμα κεραυνού. 

***

-"Μαντέψτε τι έχει ο Ξινός!" φώναξε εύθυμα η μαμά μου μόλις είχε γυρίσε από το σούπερμάρκετ, τον Ξινό. "Ταινίες με 1 ευρώ, θέλετε να πάμε να δούμε;"
Να μη τα πολυλογώ, ξοδέψαμε 2 ευρώ. 2 ευρώ για 2 βιντεοκασέτες: Τον "Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο" και τον "Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν". Οι τελευταίες ΧαριΠοτεροταινίες που είχαν μείνει στο ράφι. 

***

-"Η νονά σου ρωτάει τι δώρο θέλεις για τα γενέθλιά σου!" 
-"Αχ, μαμά άντε πάλι, κάθε χρόνο η ίδια ερώτηση. Δεν ξέρω, πες της να πάρει ό,τι αυτή θέλει!"
***
-"Μαμά, τελικά τι δώρο θα μου πάρει η νονά; Μιλήσατε στο τηλέφωνο πριν, δεν σου είπε;"
-"Μου είπε! Λέει πως θα σου πάρει όλα τα βιβλία του Χάρι Πότερ!"

Μερικές μέρες μετά, πήρα στα χέρια ένα καλοτυλιγμένο δέμα. Μεγάλο και βαρύ. Εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως η ζωή μου θα άλλαζε δραστικά με ένα "φςςς" που έκανε το χαρτί περιτυλίγματος όταν το έσκιζα με βιασύνη ή το "ωωωωω" που μου ξέφυγε με θαυμασμό και δέος. 7 βιβλία. Όλα μαζί μέσα σε μια συλλεκτική θήκη και το τελευταίο μόλις είχε βγει στην αγορά. Θαμπώθηκα. Μαύρα εξώφυλλα, χρυσά γράμματα, ελκυστικοί τίτλοι. Αγκάλιασα τα βιβλία και ρώτησα την αδερφή μου με ποιο θα άρχιζε.
-"Κορίτσια, είναι μια σειρά. Πρέπει να τα διαβάσετε με τη σειρά για να έχει η πλοκή συνοχή και να καταλάβετε την ιστορία." θυμάμαι χαρακτηριστικά την μαμά μου να λέει.
Κοίταξα παιχνιδιάρικα την αδερφή μου και εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα, ελαφρώς στεναχωρημένη. Ξέραμε και οι δύο πως εγώ ήμουν αυτή που θα διάβαζε το πρώτο βιβλίο πρώτη. 
-"Τι; Δικιά μου νονά δεν είναι;" την σνόμπαρα ελαφρώς, για να γλιτώσω την γκρίνια της. 


Διάβασα τη πρώτη γραμμή ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ήμουν μικρή ακόμη, δεν είχα ξαναδιαβάσει τόσο μεγάλο βιβλίο. Όμως, μια εβδομάδα μετά, το είχα τελειώσει, ασταλάκωτο κοσμούσε πλέον τη βιβλιοθήκη μου κι εγώ ήμουν έτοιμη να ξεκοκκαλίσω το επόμενο βιβλίο.  Έτσι πέρασε ο Ιούνιος και εγώ έφυγα για διακοπές παίρνοντας μαζί μου το πρότελευταίο βιβλίο Χάρι Πότερ. Λίγο στη παραλία, λίγο στη ταβέρνα, ουπς λίγο κρασί στη σελίδα 205, γρήγορα να το σκουπίσουμε! Λίγο στο αυτοκίνητο και λίγο πριν κοιμηθώ! Το βιβλίο τελείωσε κι εγώ έβλεπα τις διακοπές να μένουν σταθερές και να μην έχω τίποτα για να σκοτώσω τις βαρετές ώρες μεταξύ φαγητού και θάλασσας. Η προσδοκία μεγάλωνε κι εγώ μετρούσα λεπτά για να χαΐδέψω τις ολόλευκες σελίδες του τελευταίου βιβλίου. Όταν γυρίσαμε σπίτι, άφησα τις βαλίτσες μου, αγκάλιασα τη γάτα μου και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δύο μέρες μετά, με μοναδικά διαλείμματα για φαγητό, μπάνιο και ταινία, είχα κι επισήμως διαβάσει όλη τη σειρά του μικρού μάγου. Και ξέρετε τι; Ένιωθα περήφανη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση περηφάνεια με κατέκλυζε όταν μια δασκάλα του δημοτικού, η κυρία Βίκη, έλεγε ως απάντηση στις διαμαρτυρίες για το βιβλιαράκι των 100 σελίδων που μας είχε δώσει να διαβάσουμε στις διακοπές πως "Καλά δεν σας ζητάω και να διαβάσετε Χάρι Πότερ σε μια βδομάδα!" (:


Στη γιορτή μου ήρθε ένα ακόμη πακέτο με το δώρο μου από την νονά μου, ως έκπληξη. Και ταντά, κρατούσα τις 5 ταινίες Χάρι Πότερ (μόνο αυτές είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε!!) στα χέρια μου. Λαλαλαλαλα, ήμουν ευτυχισμένη. Μικρή, χόρευα χαρούμενη γύρω στι σπίτι.


Ο Χάρι Πότερ έγινε στη ζωή μου μανία και τρέλα. Κόλλησα όλες τις φίλες μου (συγγνώμη, τις ΤΟΤΕ φίλες μου) και κάθε Παρασκευή μαζευόμασταν στο σπίτι κάποιας. Παραγγέλναμε πίτσες και ρίχναμε τα ζάρια. Ποια ταινία Χάρι Πότερ θα βλέπαμε; (:


Τον Απρίλιο του 2010, στις 22 συγκεκριμένα, ήμουν άρρωστη και δεν πήγα σχολείο. Είχα κουκουλωθεί στο πάπλωμά μου, έπινα ζεστή σοκολάτα και είχα πάρει το λάπτοπ αγκαλιά. Δεν θυμάμαι τι έψαχνα, μα τυχαία έπεσα πάνω στο Harryworld. Πατώντας το "register", πάτησα στη φαντασία μου το πόδι μου στο κατώφλι του Χόγκουαρτς. Μα αυτά είναι μια άλλη μεγάααλη ιστορία, που όπως είπαν και τα κορίτσια, δεν χωράει ως ένα μικρό παρακλάδι σε μια χαριποτερική ανάρτηση. 


Ιούλιος 2011 κι εγώ φορώντας ένα καλοκαιρινό, στράπλες, αέρινο φόρεμα και πέδιλα σουλατσάρω στους σταθμούς του μετρό της Αθήνας. Όπου κι αν κοιτούσα, αντάλλαζα βλέμματα με την Έμμα Γουάτσον ή τον Ρούπερτ ή τον Ντάνιελ. 13 July Harry Potter and the Deathly Hallows part2 έλεγαν οι αφίσες. 
Γυρνώντας σπίτι, πέρασα από τα τζάμπο. Έψαχνα, έψαχνα και δεν έβρισκα αυτό που ήθελα. Τελικά έφυγα από εκεί κρατώντας σακούλες με μερικά φαναράκια. Γυάλινα, φτηνά φαναράκια, που είχαν στη βάση, τη κορυφή και το λουράκι τους το ιδανικό σύρμα. Ευλύγιστο και αρκετά λεπτό όμως όχι υπερβολικά. Όταν έφτασα σπίτι έβγαλα από τα φαναράκια και κράτησα τα σύρματα. Μου πήρε αρκετή ώρα, όμως τα κατάφερα. Τα κατάφερα κι από τότε ένα κολιέ με το σήμα των κλήρων κοσμεί το λαιμό μου. Και τον δικό μου και της αδερφής και της κολλητής μου. :D 
Είμαι πότερχεντ, τι να κάνουμε; (:


Νομίζω σας κούρασα ^_^ Όποτε δεν θα γράψω άλλα, απλώς πού θέλω να καταλήξω με αυτή την ανάρτηση; 
Ο Χάρι Πότερ δεν είναι μια ακόμη απλή παιδική σειρά, με μαγικά ραβδιά και κατα φαντασίαν ασθενείς. Είναι τρόπος ζωής. Η θεά Ρόουλινγκ ομόρφυνε την παιδική -κι όχι μόνο- ηλικία μας, μας χάρισε φίλους. Το έργο της θα βασιλεύει αιώνια και δεν θα ξεχαστεί όπως τόσα που πέρασαν και δεν άγγιξαν. Μας δίδαξε. Μη το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Διδαχτήκαμε.

"Κλείνω στο σκοτάδι." 

Όμως ο κόσμος που έχτισε η Ρόουλινγκ 

βοτσαλάκι βοτσαλάκι, όσο υπάρχει έστω 

κι ένας μάγος που προτίθεται να σηκώσει 

το ραβδί του και να ψιθυρίσει 

"lumos" δεν θα γνωρίσει ποτέ 

τίποτα λιγότερο από 

εκτυφλωτική ακτινοβολία.

We are potterheads vol. #3

Και όπως είπαν και οι παραπάνω, we are potterheads, οπότε πιάνει και εμένα μέσα. Είμαι και είμαι περήφανη γι' αυτό.
Το πρώτο βιβλίο το πήρα με δική μου πρωτοβουλία. Ήμουν 9 χρονών, Σεπτέμβριος του 2008, και είχα πάει για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη με τους γονείς και τον αδερφό μου. Τελευταία μέρα εκεί και πριν ξεκινήσουμε για Τρίπολη, σταματήσαμε στο Cosmos (το εμπορικό κέντρο :Ρ)
Βασικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε οι τότε και τώρα κολλητή μου, η Δ., που τότε είχε κόλλημα, όχι με τα βιβλία άλλα με τις ταινίες του Χάρι Πόττερ. Μου είχε πει να δω την Φιλοσοφική Λίθο μια φορά που την είχε στην τηλεόραση, αλλά είχα αποκοιμηθεί.
Τέλος πάντων, μετά τις αρχικές αντιρρήσεις της μάνας μου, το βιβλίο "Ο Χάρι Πόττερ και η Φιλοσοφική Λίθος ήταν στα χέρια μου. Και φυσικά είχε αντιρρήσεις, γιατί φοβόταν να μην πάει τζάμπα το βιβλίο. Εννέα χρονών παιδί, να διαβάσω ένα τόσο μεγάλο βιβλίο? Είχα δείξει από πιο μικρή κλίσεις στο διάβασμα, αλλά άλλο Μικρός Νικόλας και άλλο αυτό. Υπέκυψε παρόλα αυτά.
Ξεκίνησα να διαβάζω με το που μπήκαμε στο αμάξι. Πολλές ώρες δρόμος και τις περισσότερες από αυτές διάβαζα (έφτασα μέχρι την σελίδα 165, Μονομαχία τα Μεσάνυχτα, ακόμα το θυμάμαι :Ρ). Και για να μην τα πολυλογώ με τις εισαγωγές, κάπως έτσι πρωτοπάτησα και εγώ στο Χόγκουαρτς.
Ένα μεγάλο, ίσως πλεονέκτημα, ίσως μειονέκτημα, ήταν ότι μέχρι να τελειώσω τα βιβλία (που πιστέψτε με, αυτό έγινε πολύ γρήγορα :Ρ), είχαν βγει οι πρώτες πέντε ταινίες. Έκατσα τις είδα, τις αγάπησα, παρά τα λάθη τους, παρά την απογοήτευση σε σχέση με τα βιβλία.
Χριστέ μου, θέλω να γράψω τόσα πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω και θα καταλήξω με τα μισά. Συνεχίζω.
Έφτασε το 2011. Είχα περάσει μόλις τρία χρόνια με τον μικρό μάγο, παρόλα αυτά ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Η 13η Ιουλίου, μέρα που για όλους εμάς τους potterheads σημαίνει τόσα πολλά πράγματα, με βρήκε στο χωριό της μαμάς μου, 12 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου να τρώει καθώς τον παρακαλούσα πριν πάμε στην Τρίπολη να σταματήσουμε στην Καλαμάτα για να δω τους Κλήρους σε πρεμιέρα. Για να δω το τέλος. (Just to know, το σινεμά της Τρίπολης κλείνει για όλο το καλοκαίρι και ανοίγει το φθινόπωρο.)
Είδε πόσο το ήθελα, είδε πόσα σήμαινε για εμένα και με πήγε. Εφτά και μισή το απόγευμα, σε ένα κατάμεστο σινεμά της Καλαμάτας, το μόνο άτομο που ήξερα στην αίθουσα ήταν ο αδερφός μου, αλλά δεν με ένοιαζε. It all ended there, όπως έλεγαν και οι αφίσες της ταινίες.
Και αυτή η ταινία ήταν η δικαίωση γαμώτο. Ήταν αυτό που περίμενα όλο αυτό τον καιρό.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, δεν ξέρω ακριβώς πιο ήταν το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου. Χαρά ή στενοχώρια? Ενθουσιασμός? Δυστυχία? Υπήρχε όμως και ένα άλλο συναίσθημα, που δεν υπήρχε πριν. Όσο και εάν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, πριν μπω στην αίθουσα φοβόμουν ότι εκεί πράγματι τελείωναν όλα. Άλλα όχι. Όλα εκείνα τα άτομα, που χειροκροτούσαν στην αίθουσα, που γέλαγαν, που έκλαιγαν, εμείς, δεν θα το αφήναμε να τελειώσει, θα έμενε για πάντα ζωντανό. Στις καρδιές μας. Α, και πρόσφατα, βρήκα την πιο κατάλληλη εξήγηση αυτού που συμβαίνει με εμάς.

Νομίζω πως αυτό με καλύπτει απόλυτα ^_^ ( Πρέπει να πω ότι μεγάλο, ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μου ως potterhead, έπαιξε το ΧαριΓουορλντ, αλλά αυτό αξίζει μια ανάρτηση από μόνο του, doesn't it?)
Με λένε πορωμένη. Μου λένε "τελείωσε, ξεκόλλα πια". όχι, δεν πρόκειται να ξεκολλήσω. Γιατί αυτό το μικρό, δωδεκάχρονο, κοκκαλιάρικο αγόρι, με τα στρογγυλά σπασμένα γυαλιά, με έκανε να αρχίσω το διάβασμα, κάτι που τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπώ. Βασικά, με έκανε να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Γι' αυτό, ευχαριστώ την Joan Rowling, ευχαριστώ τα μαγικά της χέρια και την μαγική της φαντασία που μας πρόσφεραν αυτό το τεράστιο δώρο.
Αυτή είμαι εγώ, I AM A POTTERHEAD, ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.

We are potterheads vol. #2

Το 2001,όταν ήμουν μόλις 5 χρονών, έπιασα στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ, φυσικά χωρίς ακόμα να μπορώ να το διαβάσω. Μου το είχε φέρει μια οικογενειακή μας φίλη, λέγοντάς μου "Είναι μαγικό. Θα σου αλλάξει τη ζωή." Ούτε που φανταζόμουν πόσο δίκιο είχε...
Μου διάβαζε ένα κεφάλαιο κάθε βράδυ, και εγώ μαγευόμουν όλο και περισσότερο. Δεν πέρασε ούτε στιγμή που να σκέφτηκα πως όλα αυτά δεν ήταν αληθινά. Για μένα, ήταν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση "και κάθε παιδί στον κόσμο μας θα ξέρει το όνομά του!" και ένιωθα τόσο σημαντική...σκεφτόμουν πως ναι, ξέρω κι εγώ τον Χάρι Πότερ, και με αναφέρει ολόκληρο βιβλίο, έστω και έτσι!


Το επόμενο καλοκαίρι, όταν μόλις είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού, μου αγόρασαν το δεύτερο βιβλίο. Κοιμόμουν για βδομάδες στο κρεβάτι των γονιών μου, γιατί φοβόμουν πως θα μου επιτεθεί ο βασιλίσκος:( Εκείνο το καλοκαίρι, ήταν και η πρώτη φορά που πήγα σινεμά, στο θερινό κοντά στο σπίτι μου, και είδα ~φυσικά~ τον Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική λίθο. ¨Εστω, το μισό. Η ταινία άρχιζε στις 9 το βράδυ, κι εγώ σαν μικρό παιδάκι που ήμουνα κοιμήθηκα κάπου στη μέση... μετά πρέπει να με άκουσε όλη η γειτονιά, όταν ξύπνησα στο σπίτι και συνηδειτοποίησα πως δεν είχα δει το τέλος. 


Σιγά-σιγά, ο Χάρι Πότερ έγινε μέρος της ζωής μου. Πήρα τα επόμενα 4 βιβλία, είδα τις ταινίες, και κάπως έτσι φτάνουμε λίγο πριν κυκλοφορήσει το 7ο και τελευταίο βιβλίο στην Ελλάδα... Η θεία μου, που είχε βιβλιοπωλείο, είχε μόλις παραλάβει μια κούτα με αντίτυπα,μαζί με μια σημείωση που έγραφε πως απαγορεύεται αυστηρά η πώλησή τους πριν την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας. "Απαγορεύεται να τα πουλήσω, όχι όμως και να τα χαρίσω..." μου είπε η θεία μου στο τηλέφωνο, και 4 μέρες πριν την ημέρα κυκλοφορίας, κρατούσα στα χέρια μου το πολυπόθητο τελευταίο βιβλίο... Μια μέρα πριν κυκλοφορήσει, το είχα τελειώσει, και σκεφτόμουν όλους αυτούς που δεν το είχαν καν ανοίξει ακόμα...που δεν ήξεραν τι θα συμβεί....Διάβαζα και ξαναδιάβαζα συγκεκριμένα κομμάτια, και σκεφτόμουν πως είμαι η μόνη στην Ελλάδα που ξέρει το τέλος...(Οκ, σίγουρα δεν ήμουν, αλλά δεν πειράζει:Ρ). 


Και τότε, στις 5 Αυγούστου του 2010, 9 χρόνια μετά την πρώτη μου συνάντηση με τον Χάρι, πάλι τηλέφωνο από τη θεία, που είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για "το καλύτερο ελληνικό φόρουμ", ονόματι HarryWorld...Την ίδια εκείνη μέρα πάτησα το register, και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Στην αρχή χάθηκα, αλλά σιγά-σιγά άρχισα να το μαθαίνω, να το αγαπώ, και από τις αρχές του 2011 δεν έχει περάσει σχεδόν μέρα που να μην μπω. Στο φόρουμ αυτό, γνώρισα και άλλα άτομα το ίδιο κολλημένα με τον Χάρι Πότερ όπως εγώ, έκανα φίλους, τους μοναδικούς αληθινούς φίλους που έχω...


Και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως ναι, ανήκω σε αυτούς που η Ρόουλινγκ και ο Χάρι Πότερ τους άλλαξαν τη ζωή.