Εγώ σ' ευχαριστώ, που κολυμπάω στο βυθό σου...

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας από κάτω, ήρθα να γράψω κι εγώ τα νέα μου, και όπως κι αυτή, κι εγώ για συναυλία θα γράψω :Ρ
ΠΗΓΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ. 
Και γιατί τέτοια χαρά, θα μου πείτε? Γιατί εδώ στην Τρίπολη, ακόμα και το καλοκαίρι δεν γίνονται πολλές συναυλίες, και ακόμα και αυτές που γίνονται, δεν είναι γνωστών τραγουδιστών. Και ήρθε ο Χατζηγιάννης. Δεν είμαι και η τεράστια φαν, αλλά δεν γίνεται να μην ξέρεις κάποια τραγούδια του, όπως και να το κάνουμε, και μιας και ήταν και σημαντικό γεγονός για την πόλη μας, πήρα μια φίλη μου και πήγαμε.
Βέβαια, εγώ είχα κάνει μεγάλα σχέδια. Να βάλω τα πιο φανταχτερά μου ρούχα, και κρεμαστά σκουλαρίκια και να πάω το πρωί να πάρω καινούρια παπούτσια και να αφήσω τα μαλλιά κάτω. Χα. Φόρεσα βερμούδα, κοντομάνικο μπλουζάκι, τα λερωμένα μου σταράκια, δεν μπήκα καν στον κόπο να αλλάξω σκουλαρίκια, έπιασα τα μαλλιά αλογοουρά όπως πάντα και τελευταία στιγμή έβγαλα και το λιπ-γκλος, γιατί απλούστατα, αυτή δεν ήμουν εγώ.
Μπήκα στο αμάξι της μάνας μου (η όποια θα ερχόταν μαζί μας στην συναυλία, με την υπόσχεση πως δεν θα κάτσει μαζί μας), περάσαμε να πάρουμε την φίλη μου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε, δώσαμε τα εισιτήρια μας και πήγαμε να βρούμε θέσεις. Και με το που μπήκαμε στον χώρο μπροστά από την σκηνή έμεινα. Καταρχήν, για δεδομένα Τρίπολης, είχε πολύ κόσμο. Και γιατί επίσης, ήξερα τόσο κόσμο :Ρ Μετά πέσαμε πάνω και σε δύο φίλες μας, οπότε μεγάλωσε η παρέα μας.
Τα εισιτήρια και οι αφίσες έλεγαν πως η συναυλία θα άρχιζε στις 9:30 και περιέργως δεν μας έστησαν πολύ. Στις 9:40 βγήκε η Βαλάντω (αυτή που νίκησε το πρώτο greek idol καλέ :Ρ) με την φωνάρα της και τραγούδησε Set Fire to the Rain. Εάν ξεκινάς με Adele, πως γίνεται να μην πάει καλά η βραδιά?
Σε κανένα δεκάλεπτο βγήκε και ο Χατζηγιάννης, και φανταστείτε πως κάναμε όλα τα φάνγκερλς από κάτω :Ρ Είπε ένα τραγούδι που για να σας πω την αλήθεια δεν το ήξερα, μπαλάντα ήταν πάντως, αλλά μετά δεν μπορώ να πω, άρχισε τις επιτυχίες. Ξελαριγγιαστήκαμε, τα γόνατα μας μας πεθάνανε, τα χέρια δεν κατέβαιναν και γενικά ήταν υπέροχα. 
Highlights: Το τραγούδι Ό,τι Θες, από τους Βασιλιάδες, το πρώτο χορευτικό που είπε, η πρώτη φορά που αρχίσαμε να χοροπηδάμε.
Χέρια Ψηλά. Γύρω στις 4.000 κόσμο πρέπει να είχε, όλοι είχαν τα χέρια τους σηκωμένα και τραγούδαγαν.
Αν δεν κοιτάζω εσένα. Να φωνάζουμε όλοι μαζί "Εγώ εδώ, εσύ εκεί, κι η ζωή πιο πέρααααααααα".
Το παιδί της βροχής. Το οποίο το έχει γράψει ο Νίκος Γρίτσης, ο οποίος είναι Τριπολιτσιώτης και παίζει να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Πλάι πλάι. Δεν ξέρω γιατί, απλώς υπήρχε πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Παρ' τα όλα δικά σου. Απλά υπέροχο.
Δεν φεύγω. Καψουροτράγουδο :Ρ
Και φυσικά ο Βυθός. Είχαμε κάτι κόκκινα λαμπάκια, και παρόλα αυτά σηκώθηκαν αναπτήρες.
Μετά γύρισα σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο με τις καλύτερες εντυπώσεις :Ρ

There's one thing I believe, is that I don't know anything and anything could happen.

Ημερολόγιο-style ανάρτηση, ήρθα να γράψω για τις ημέρες που πέρασαν, επειδή κάποια -γκουχ Μπεατρις γκουχ- λέει πως έχω παρατήσει το μπλογκ μας. ^_^

Στις 20 Ιουνίου για όσους δεν το ξέρετε ήρθαν οι Evanescence στην Αθήνα και εγώ -σαν σωστή φαν- παρευρέθηκα στη συναυλία τους. Είχαμε κανονίσει να πάμε ως παρεάκι, εγώ, η αδερφή μου και τρεις φίλες μου και μέρες τώρα ανυπομονούσαμε με τα εισιτήρια ανα χείρας. Ανα χείρας δηλαδή, μιλώντας πάντα σχετικά, όπως θα δείτε παρακάτω. Γύρω στις 6:30 δέχτηκα ένα μήνυμα στο κινητό: "Κατεβείτε (:" και όταν βγήκα έξω βρήκα τις φίλες μου μαζί με τον μπαμπά της μίας (που ο καημένος είχε αναλάβει να μας μαζέψει όλες και να μας πάει :Ρ).  Μπήκαμε γρήγορα γιατί είχαμε αργήσει να ξεκινήσουμε, στριμωχτήκαμε λίγο και όλα καλά. Ενθουσιασμός και τα πειράγματα έπεφταν βροχή. Περίπου στη μέση της διαδρομής η φίλη μου άρχισε να μας εξιστορεί πως παραλίγο ο αέρας να της πάρει το εισιτήριο. Βασικά όντως της το πήρε από τα χέρια, αλλά το βρήκε κανα δυο δρόμους πιο κάτω. Φυσικά όλες αρχίσαμε να γελάμε...μα να πάθαινε τέτοια ατυχία; Αυτό θα ονομαζόταν γκαντεμιά. Εκεί λοιπόν που λέγαμε πως ευτυχώς είχαμε όλες τα εισιτήριά μας, εμένα μου ήρθε αναλαμπή. "Όπα! Το εισιτήριο :ο". Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, το εισιτήριο λοιπόν, μετά από τις πολλές διαβεβαιώσεις στη μαμά πως το είχα πάρει και όοοολα τα πειράγματα στη φίλη μου που παραλίγο να το χάσει, συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει το δικό μου εισιτήριο στο σπίτι. Τι να κάνουμε λοιπόν, μεταβολή και πίσω. Τα πόσα συγγνώμη ζήτησα δεν περιγράφονται και για την ταλαιπωρία (ηταν μακριάαααα) και για την καθυστέρηση. Τέλος πάντων, με τα πολλά και τα λίγα φτάσαμε στο μέρος όπου θα γινόταν η συναυλία κατά τις 8 παρά είκοσι και οι πόρτες, που κανόνικα θα άνοιγαν 7:30, δεν είχαν ανοίξει ακόμη. Κόσμος και κοσμάκης είχε συσσωρευτεί απέξω και εμείς το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε μετά από μερικά λεπτά ήταν να σχολιάζουμε πόσο υπερβολικά βάφτηκε αυτή, πού πας με αυτό το μαλλί κουκλίτσα μου και να αναρωτιόμαστε πόσο γκάου ανθρωποι υπάρχουν τελικά σε αυτόν τον κόσμο. Ύστερα από λίγο άνοιξαν και οι πόρτες και αφού οι της ασφάλειας μας έψαξαν (-_-) και μας έδωσαν κάτι υπέροχα μπρελόκ των εβανέσενς (<3) μπήκαμε στο χώρο της συναυλίας και κατσικωθήκαμε να πιάσουμε καλές θέσεις. Τις οποίες και πιάσαμε βεβαίως. Περιμέναμε αρκετή ώρα (εντάξει, πάρα πολλή-_-), μέχρι που έφυγε και ο πολύς ο ήλιος και ξαφνικά....ταντά, ένα συγκρότημα εμφανίζεται στη σκηνή. Μόνο που ΔΕΝ ήταν οι εβανέσενς. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι δεν μάθαμε και ποτέ ποιο συγκρότημα ήταν, είτε γιατί δεν ήταν συγκρότημα, είτε γιατί το θεωρούσαν αυτονόητο να τους ξέρουμε, δεν ξέρω. Γνωστά τραγούδια τραγούδησαν, μόνο που δεν ήταν δικά τους :Ρ. Και έτσι πέρασε καμια ωρίιιιτσααα... 
Στη συνέχεια ακολούθησε παύση 3 τετάρτων περίπου, όπου στοιχηματίζαμε με τις φίλες μου τι ώρα θα βγουν.20:30 έλεγε η μία, 21:00 η άλλη, 21:30 εγώ και μια φίλη μου, ε τελικά κατά τις 10 βγήκανε (και αναγκαστήκαμε να κεράσουμε παγωτό γι'αυτό-_-). Αφού περιμέναμε και είχα βαρεθεί, έστειλα και κανα μήνυμα με την Κατερίνα, όπου η καλή μου μου έφερε γούρι και η συναυλία ξεκίνησε. Στο δεύτερο τραγούδι την πήρα και τηλέφωνο μάλιστα και μιας και είχα και τα δωρεάν λεπτά της what's up, την άφησα να ακούσει τη μισή συναυλια. (συγγνώμη που στο έκλεισα και πάλι, αλλά ήθελα να τραβήξω βιντεάκια).
Σας παραθέτω λοιπόν και ένα από τα βιντεάκια...

Λίγα λόγια για την αγαπημένη μου καλλιτέχνιδα τώρα. Για τον άνθρωπο που με εμπνέει όσο κανένας άλλος, για τον πιο μαχητικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει, που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την τραγουδίστριά τους, την Amy Lee. 

Αχ Έιμι, Έιμι...Είσαι θεά Έιμι. Δεν ξέρω πως αντέχεις και συνεχίζεις, δεν ξέρω πού βρίσκεις τη δύναμη, ειλικρινά δεν ξέρω... Είναι σπουδαία. Πέρα από την αδιαμφισβήτητα υπέροχη φωνή, είναι σπουδαίος άνθρωπος. Ποιος μπορεί να μην την αγαπήσει;

Στη συναυλία σ ά ρ ω σ ε. Μας συνεπήρε με τα λόγια της, με τους στίχους της, με το πιάνο που έπαιξε, με το χαμόγελό της, με τη κίνησή της, με τη ψυχή της. Τα έδωσε όλα στο κοινό. 

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες γράφοντας για την Έιμι. Αυτό που θα πω μόνο όμως, είναι πως εάν ο κόσμος μας είχε περισσότερους ανθρώπους σαν αυτήν θα ήταν πολυ, πολύ, πολύ καλύτερος (:

Όταν η Έιμι τραγούδησε το τελευταίο τραγούδι και μας είπε "goodnight" εγώ με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως έκλαιγα. Χωρίς να με πάρει κανείς μυρωδιά εγώ δάκρυζα. Όχι επειδή τελείωσε (αυτό το συνειδητοποίησα αργότερα), αλλά επειδή η Έιμι ήταν εδώ, δίπλα μου σχεδόν. Επειδή την άκουγα να τραγουδάει και ανατρίχιαζα. Επειδή, επειδή, επειδή...

Φεύγοντας ήθελα να πάρω μπλουζάκι, αλλά ήταν πανάκριβα. Αγόρασα λοιπόν ένα CD τους, ειδικά για την συναυλία, και σιγά σιγά έφυγα. Μπλουζάκι θα τυπώσω μόνη μου, σιγά (:.

Θα μπορούσα να τελειώσω την ανάρτηση εδώ, αλλά θέλω να τα γράψω κάπου για να τα θυμάμαι, όπως προανέφερα η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι σαν ημερολόγιο για μένα.
Την επόμενη μέρα λοιπόν ήταν η συναυλία του ωδείου μου. Θα πηγαίναμε σε μια παραλιακή περιοχή κοντά στο Άργος και σε συναυλία με την χορωδία του εκεί ωδείου θα γινόταν η συναυλία. Δεν πήγαμε όλοι μαζί ως εκεί γιατί τα πούλμαν είναι ακριβά να τα ενοικιάσεις, οπότε πήγαμε ανά οικογένειες. Ή μήπως να έλεγα ανά παρέες; Δεν είμασταν και πολλά άτομα βασικά. Είμασταν εγώ, η αδερφή μου, μια πολύ καλή μου φίλη ένα χρόνο μικρότερη, δύο φίλοι μου ένα χρόνο μεγαλύτεροι, δύο κοπέλες μερικά χρόνια πιο μικρές, μία κοπέλα γύρω στα 30 (35 καλύτερα :Ρ), ο διευθυντής του ωδείου, η γυναίκα του και όσοι γονείς ήθελαν να έρθουν. Εμείς πήραμε στο αυτοκίνητό μας και τη φίλη μου, την Α., γιατί η οικογένειά της δεν θα ερχόταν. Στη διαδρομή περάσαμε αρκετά καλά, με πολύ πολύ γέλιο. Βασικά είμαι σίγουρη πως έχω ξαναναφέρει αυτή τη φίλη μου, στη συναυλία των Χριστουγέννων, αν διάβαζε κανείς το προηγούμενο μπλογκ, οπότε θα ξέρετε πως την αγαπώ πολύ πολύ πολύ :'). Να μη τα πολυλογώ όμως, στο δρόμο και χαθήκαμε κι απ'όλα, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε. Η πλατεία, στη μέση το συντριβάνι και μπροστά του η εξέδρα. Γύρω γύρω καρέκλες και ακόμη πιο έξω διάφορα καφενεία και μαγαζιά. Ένα γραφικό χωριό. Όταν φτάσαμε πήραμε να φάμε παγωτό (οκ, μου άξιζε μετά από όσα τραβήξαμε, άντε), όπου η φίλη μου δεν παρέλειψε να σχολιάσει πως τρώω το παγωτό αργά και βασανιστικά (εμ, γλυκιά μου, το παγωτό δεν το δαγκώνουμε συνήθως :Ρ)  Στη συνέχεια κάναμε πρόβα και όταν νύχτωσε και οι καρέκλες γέμισαν από κόσμο, ξεκινήσαμε. Πρώτο τραγούδι στη λίστα το "my heart will go on" και το μικρόφωνο ακριβώς μπροστά μου. Άγχος δεν είχα, πράγμα που με εξέπληξε, γιατί συνήθως αγχώνομαι για το οτιδήποτε. Όταν άρχισα να τραγουδάω φυσικά άκουγα μόνο εμένα. Η φωνή μου δεν έτρεμε (:Ο) ούτε έπιασα λάθος τόνο (:Ο²) ούτε πολλά φάλτσα έκανα (:Ο³). Εντάξει να μη σας τα πολυλογώ μια χαρά τα πήγα και μπράβο μου και πολύ το ευχαριστήθηκα. Δεν θέλω να δώσω τόσο βάση στη συναυλία αλλά στο τι ακολούθησε μετά τη συναυλία. Όταν τελείωσε η συναυλία λοιπόν, ο διευθυντής του ωδείου του Ναυπλιου μας πήγε να μας κεράσει φαγητό. Πιάσαμε ένα τραπέζι εγώ-η αδερφή μου-η φίλη μου-τα δύο αγόρια (ας τους λέμε Ν. και Δ.) και τα περάσαμε πολύ πολύ ωραία. Στην αρχή υπήρχε αμηχανία. Με την φίλη μου εντάξει, είχαμε τρολλάρει παρέα αμέτρητες φορές, όμως με τα αγόρια άντε να λέγαμε ένα "γεια" μια στο τόσο, παρόλο που με τον έναν έχουμε ακόμη και την ίδια καθηγήτρια στο βιολί. Όμως δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει αυτή η αμηχανία. Τον πάγο έσπασε λοιπόν η φίλη μου, που είναι και καλή σε αυτά, ρίχνοντας στο τραπέζι μερικά αστεία. Τα αγόρια, που όπως αποδείχτηκε είχαν απύθμενο χιούμορ, το συνέχισαν και όσο η ώρα περνούσε, τόσο περισσότερο έλιωνα εγώ απ'τα γέλια. Και για την συναυλία είπαμε, και για γνωστούς αγνώστους μιλήσαμε, και συμμαθητές (που ο καθένας δεν ήξερε των αλλωνών) θάψαμε, μη σας πω πως μιλήσαμε μέχρι και σοβαρά. Η ώρα περνούσε, περνούσε υπερβολικά γρήγορα. Είχα τόσο καιρό να διασκεδάσω έτσι, να γελάσω, να γελάσω δυνατά, χωρίς να με νοιάζει αν έδειχνα άσχημη ή χαλούσε το μαλλί ή έχυνα νερό στο τραπεζομάντηλο. Κι αυτό ήταν που μου άρεσε, ότι μπορούσα να είμαι μπροστά τους όπως και με τη κολλητή μου. Δεν μου'χε ξανατύχει αυτό, να αφήνομαι δηλαδή τόσο ελεύθερη. Με τα αγόρια που είχα κάποιες πιο στενές σχέσεις από απλοί γνωστοί συνήθως μου δημιουργουνταν τρακ, ίσως γιατί οι περισσότεροι κάποτε μου άρεσαν. Ενώ εδώ δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Το διαλύσαμε πολύ αργά, ενώ τα πειράγματα έπεφταν βροχή.

Ν: Πάμε να κάνουμε μια βουτιά στη θάλασσα;

Δ: Ναι, πάμε για βραδινό μπάνιο;

Ε: Είμαι μέσα! Αλλά δεν έχουμε μαγιώ.

Ν: Δεν είπα πως θα χρειαστούμε μαγιώ -.^

Ε: :Ο *λολ*

Ν: Εννοούσα να βουτήξουμε με τα ρούχα καλέ, τι νόμιζες; *angel*

Πρίν τραβήξει ο καθένας για το σπίτι του ανταλλάξαμε νούμερα και φέισμπουκ. Θέλω τόσο πολύ  να ξαναβγούμε, να μη χαθούμε, αν και μάλλον έτσι θα γίνει:/

Την επόμενη μέρα βρήκα 2 αιτήματα φιλίας στο φείσμπουκ τα οποία με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα, όμως ντρέπομαι να κάνω τη πρώτη κίνηση... Θα δούμε...

Ωραία τα περάσαμε κι απόψε (:

ΥΓ. Ελπίζω να παραδειγματιστείτε και οι άλλες δύο και να γράψετε τίποτα...

ΥΓ2. Μ'αρέσει, θα γράφω πιο συχνά από εδώ και πέρα, το υπόσχομαι :D

ΥΓ3. ΑΥΡΙΟ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΕΕΕΣ, ΓΙΙΙΙΙΙΧΑ! 

Thoughts on suicide.

Και για να μην ανησυχήσει και κανένας, μιας και ο τίτλος φαίνεται τόοοοοοσο λάθος, όχι παναγία μου, δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτή την ανάρτηση ίσως γίνω κακιά, αλλά ας το κάνω και αυτό μια στο τόσο, δεν παθαίνω τίποτα.
Αυτοκτονία λοιπόν. Για πολλούς ένας τρόπος διαφυγής. Έχω φίλους που μου λένε πως έχουν βρεθεί με το ξυράφι στον καρπό, έχω δει δημοσιεύσεις στο facebook που λένε διάφορα σε στυλ "αφού στο τέλος θα πεθάνουμε, γιατί γεννιόμαστε?". Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να καταλάβουν πως δεν γεννιόμαστε με προορισμό να πεθάνουμε, αλλά με προορισμό να ζήσουμε.
Α, που ήθελα να φτάσω. Η αυτοκτονία είναι το πιο εγωιστικό και ηλίθιο πράγμα που υπάρχει και εγώ δεν είμαι από τους συμπονετικούς ανθρώπους που θα πουν "περνούσε δύσκολα". Εάν αυτοκτονήσεις, είσαι μαλάκας. Και τρομερά εγωιστής. Γιατί τι σημαίνει "περνάω δύσκολα"? Η ζωή έχει ευκολίες και δυσκολίες, και όπως γελάμε στα εύκολα, έτσι πρέπει να παλεύουμε στα δύσκολα. Το να τα τελειώσεις όλα, σε κάνει απλώς δειλό.
Και πρέπει να σκεφτείς και τους άλλους ρε γαμώτο. Γιατί από τη στιγμή που ακουμπάει το ξυράφι το χέρι σου, και η θηλιά το λαιμό σου, και τα χάπια την γλώσσα σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Δεν σε νοιάζει πως θα νιώσουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που σε αγαπάνε, που νοιάζονται για εσένα, που πονάνε μαζί σου, εσύ θες απλά να τελειώσουν όλα αυτά που περνάς. Ξέρεις, υπάρχουν κι άλλο άνθρωποι που ίσως περνάνε πολύ πιο δύσκολα από εσένα, αλλά έχουν τα κότσια να παλέψουν.
Which brings me to my next point. Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Ο αδερφός της γιαγιάς μου, ένας από τους πολλούς, και η γυναίκα του έκαναν τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Ο δεύτερος γιος τους πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών, σε ένα ατύχημα. Φανταστείτε πως χτύπησε αυτό την οικογένεια. Μιλάνε για αυτόν, και ακόμα και τώρα, τόοοοοοσα χρόνια μετά, κλαίνε. Όποτε γίνεται κάποια κηδεία και είναι αναγκασμένοι να πάνε στο νεκροταφείο, περισσότερα λουλούδια αποκτάει ο τάφος του παιδιού τους, παρά του ανθρώπου που κηδεύεται. Και γι' αυτό να πεις εντάξει. Μπορεί να μην το ξεπεράσουν ποτέ, αλλά το έχουν αποδεχτεί πια, βγαίνουν έξω, γελάνε. Να ήταν μόνο αυτό. Η θεία μου, η κόρη τους έχει καρκίνο. Στην μήτρα ή στις ωοθήκες, δεν έχω καταλάβει και εγώ καλά, σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει γι' αυτό. Σοβαρή περίπτωση πάντως, αυτό το έχουμε καταλάβει. Τέλος πάντων, άκουσα τους γονείς μου να συζητάνε. Έκανε μια εγχείρηση πριν από μερικές μέρες και ο πατέρας μου είπε "Ο γιατρός λέει πως εάν βγάλει αυτή την εβδομάδα τους δίνει ελπίδα για μια πενταετία." Πέντε χρόνια. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενοι είναι όλοι γι' αυτό, πόσο χαίρεται η ίδια η θεία μου. Ξέρει πως δεν θα αντέξει πολύ, ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει, αλλά παλεύει. Και δεν έχει πει ποτέ "τα παρατάω", όχι απ΄ότι ξέρω τουλάχιστον. Γελάει, χαίρεται. Για τις κόρες της, για τα αδέρφια της, για τους γονείς της, για όλους όσους την στηρίζουν σε αυτό. Και αυτά τα πέντε χρόνια είναι κατόρθωμα.
Γι' αυτό σας λέω, υπάρχουν άνθρωποι που περνούν πολύ πιο δύσκολα από εσάς, αυτό είναι σίγουρο. Και εάν δεν σας κάνει αυτό, παλέψτε έτσι, για το γαμώτο. Για να πείτε ότι ήσασταν πιο δυνατοί από αυτό. Είτε είναι αρρώστια, είτε απλά δυσκολίες στην ζωή, κρατήστε το κεφάλι σας ψηλά και χαμογελάστε. Και ακόμα και εάν δεν τα καταφέρετε, θα ξέρετε ότι προσπαθήσατε.