Το μπλογκ έχει να δει ανάρτηση εδώ και καιρό, οπότε είπα να κάτσω να γράψω. Μην με παρεξηγείτε, έχω ξαναγράψει πολλές φορές ανάρτηση, αλλά στο τέλος τις σβήνω γιατί δεν μου αρέσουν αρκετά για να δημοσιευτούν. Ή απλά επειδή το έκανα για να εκφράσω αυτά που νιώθω και αφού ξαλάφρωνα πίστευα πως δεν ήταν ανάγκη να τα ποστάρω κι όλας. Για να δούμε εάν αυτή θα έχει καλύτερη τύχη.
(Α, και μην αναρωτηθείτε για τον τίτλο της ανάρτησης. Απλώς το είπε ο Jamie Campbell-Bower σε ένα βίντεο και τώρα το λέω συνέχεια :Ρ)
(Α, και μην αναρωτηθείτε για τον τίτλο της ανάρτησης. Απλώς το είπε ο Jamie Campbell-Bower σε ένα βίντεο και τώρα το λέω συνέχεια :Ρ)
Όταν πήγαινα δημοτικό, στο τέλος της χρονιάς γίνονταν πρωταθλήματα μπάσκετ, βόλλευ, ποδοσφαίρου και χάντμπολ ανάμεσα στα σχολεία της Τρίπολης. Μας θυμάμαι, όλα τα παιδιά των μικρότερων τάξεων να ονειρευόμαστε την μέρα που θα "μπαίναμε στην ομάδα". Όλα τα παιδιά της έκτης συμμετείχαν και αρκετές φορές και κάποια από την πέμπτη.
Θυμάμαι λοιπόν, μια ανοιξιάτικη μέρα, κάπου μέσα στον Μάη, τότε που πήγαινα πέμπτη, ενώ κάναμε ένα απελπιστικά βαρετό μάθημα, να χτυπά η πόρτα της τάξης και να μπαίνει ο κύριος Δ., ο γυμναστής, κρατώντας πολλά χαρτιά στα χέρια του. Κάποια στιγμή μετά τα συνηθισμένα "Γεια σας κύριε!", τα οποία κατά βάθος σήμαιναν "Ευχαριστούμε που μας βοηθάτε να χάσουμε μάθημα!", τον αφήσαμε να μιλήσει.
"Χ., Α. και Α., θα παίξετε μπάσκετ, έχω τρεις κενές θέσεις. Α, ας πάρει κάποιος τηλέφωνο το Α. που είναι στην Ελβετία να τον ενημερώσει."
Χαμόγελα και γέλια από τα αγόρια, συγχαρητήρια από τα υπόλοιπα παιδιά.
Και μετά ήρθε η ώρα.
"Έχω ένα κενό στην ομάδα των κοριτσιών", είπε και έμεινε για αρκετή ώρα να κοιτάει τα χαρτιά του.
Από μέσα μου έτρεμα, αλλά έκανα ότι μπορούσα για να φαίνομαι χαλαρή.
"Ελεάννα"
Ήμουν πολύ πιο ήρεμη απ' ότι περίμενα. Απλώς χαμογέλασα και περίμενα να βγει από την αίθουσα. Μάλλον γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι είχε δείξει εμένα και είχε πει το όνομα μου.
Να μην σας κουράζω, κάπως έτσι έφτασε η μέρα του πρώτου αγώνα. Εννιά κορίτσια από την έκτη και τρία από την πέμπτη. Μαζευτήκαμε στο προαύλιο, όλοι και όλες με τις φανέλες και τα σορτσάκια τους, καθώς έπαιζαν και τα αγόρια πριν από εμάς και κάπως έτσι φτάσαμε στο στάδιο. Πρώτα έπαιξαν τα αγόρια και νίκησαν, με μικρή διαφορά. Και μετά ήταν η σειρά μας.
Τρέμαμε, και οι δώδεκα. Δεν είχα ιδέα αν θα τα πηγαίναμε καλά, αν θα νικάγαμε. Ο γυμναστής με έβαλε μέσα την πρώτη περίοδο. Έβαλα το πρώτο καλάθι του αγώνα, το πρώτο καλάθι της ομάδας μας και όταν όλα τα αγόρια στις κερκίδες ζητωκραύγαζαν, ανάμεσα στις κραυγές και το όνομα μου πίστεψα πραγματικά πως θα νικήσουμε.
Και έτσι έγινε.
Ο γυρισμός στο σχολείο ήταν πανηγύρι. Είχαμε νικήσει και τα αγόρια και τα κορίτσια, όλοι ήταν απίστευτα χαρούμενοι και δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε ούτε για ένα λεπτό.
Fast forward, φτάνουμε στον τελικό. Τα αγόρια έχασαν στο δεύτερο αγώνα, ήμασταν οι μόνοι εκπρόσωποι του σχολείου, αλλά είχαν έρθει και αυτά για να μας υποστηρίξουν. Το άγχος χτυπούσε κόκκινο.
Δεν ξέρω τι λένε οι υπόλοιποι, αλλά η καλύτερη στιγμή, αυτή με το περισσότερο συναίσθημα, δεν είναι μόλις σηκώνεις το κύπελλο. Είναι αυτά τα 5-10 δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι. Τότε που οι θεατές έχουν σηκωθεί και μετρούν αντίστροφα. Που είστε ακόμα μέσα στο παιχνίδι, αλλά ξέρεις ότι έχετε νικήσει. Όταν γυρνάει η μία στην άλλη και χαμογελάτε με το πιο αληθινό και ευτυχισμένο χαμόγελο.
Γυρίσαμε ήσυχα στο σχολείο, το κύπελλο να πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Και ένιωσα πως οι συμμαθητές μας πραγματικά μας θαύμαζαν.
Τι μου έμεινε από εκείνη την υπέροχη εποχή? Ένα χαρτί που γράφει ότι βγήκαμε πρώτες, πολλές πολλές αναμνήσεις και μία από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Γιατί μετά από αυτή την εμπειρία ξεκίνησα μπάσκετ, σε ομάδα.
Και τώρα φτάνουμε στην τωρινή μου σύγχυση.
Η ομάδα μας πέρασε μια κρίση πέρυσι. Τα κορίτσια -οι μεγαλύτερες- μάλωναν συνέχεια μεταξύ τους και οι διοίκηση αποφάσισε να διαλύσει τελείως τις κορασίδες -που ήμουν κι εγώ- και τις νεανίδες, ώστε να κάνει ο Αρκαδικός μια νέα αρχή. Πόνεσε, αλλά είπα ότι θα περιμένω μέχρι του χρόνου για να γίνουμε εμείς η κύρια ομάδα, χωρίς κανέναν να μας κοιτάει περιφρονητικά.
Έμαθα όμως ότι πολλά από τα κορίτσια που ήμασταν μαζί στην ομάδα, αυτές που μάλωναν, έφυγαν από τον Αρκαδικό και πήγαν στην Άμιλλα, την άλλη ομάδα της Τρίπολης. Ανάμεσα στις δύο ομάδες υπήρχε πάντοτε ένας ανταγωνισμός, για να μην πω έχθρα. Σύμφωνα με αυτά τα κορίτσια που έφυγαν, εφόσον παίζουν μπάσκετ και αγαπάνε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία η ομάδα. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά εγώ διαφωνώ.
Φυσικά και αγαπάω το μπάσκετ. Το γήπεδο, τα καλάθια, τα παπούτσια και το τρίξιμο που κάνουν πάνω στο παρκέ, τις καθόλου κολακευτικές φανέλες και τα σορτσάκια, αυτό τον απίστευτα σπαστικό ήχο που ακούγεται στο τέλος κάθε περιόδου, την κούραση, το τρέξιμο, τα πάντα. Αλλά από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αγάπησα και αυτή την ομάδα. Δεν συνέβη σε εμένα για να ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση αυτών των κοριτσιών, αλλά δεν θα μου ήταν εύκολο να φύγω.
Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που δεν ξέρω πως να κλείσω την ανάρτηση :Ρ
Hasta la vista κόσμε.
Από μέσα μου έτρεμα, αλλά έκανα ότι μπορούσα για να φαίνομαι χαλαρή.
"Ελεάννα"
Ήμουν πολύ πιο ήρεμη απ' ότι περίμενα. Απλώς χαμογέλασα και περίμενα να βγει από την αίθουσα. Μάλλον γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι είχε δείξει εμένα και είχε πει το όνομα μου.
Να μην σας κουράζω, κάπως έτσι έφτασε η μέρα του πρώτου αγώνα. Εννιά κορίτσια από την έκτη και τρία από την πέμπτη. Μαζευτήκαμε στο προαύλιο, όλοι και όλες με τις φανέλες και τα σορτσάκια τους, καθώς έπαιζαν και τα αγόρια πριν από εμάς και κάπως έτσι φτάσαμε στο στάδιο. Πρώτα έπαιξαν τα αγόρια και νίκησαν, με μικρή διαφορά. Και μετά ήταν η σειρά μας.
Τρέμαμε, και οι δώδεκα. Δεν είχα ιδέα αν θα τα πηγαίναμε καλά, αν θα νικάγαμε. Ο γυμναστής με έβαλε μέσα την πρώτη περίοδο. Έβαλα το πρώτο καλάθι του αγώνα, το πρώτο καλάθι της ομάδας μας και όταν όλα τα αγόρια στις κερκίδες ζητωκραύγαζαν, ανάμεσα στις κραυγές και το όνομα μου πίστεψα πραγματικά πως θα νικήσουμε.
Και έτσι έγινε.
Ο γυρισμός στο σχολείο ήταν πανηγύρι. Είχαμε νικήσει και τα αγόρια και τα κορίτσια, όλοι ήταν απίστευτα χαρούμενοι και δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε ούτε για ένα λεπτό.
Fast forward, φτάνουμε στον τελικό. Τα αγόρια έχασαν στο δεύτερο αγώνα, ήμασταν οι μόνοι εκπρόσωποι του σχολείου, αλλά είχαν έρθει και αυτά για να μας υποστηρίξουν. Το άγχος χτυπούσε κόκκινο.
Δεν ξέρω τι λένε οι υπόλοιποι, αλλά η καλύτερη στιγμή, αυτή με το περισσότερο συναίσθημα, δεν είναι μόλις σηκώνεις το κύπελλο. Είναι αυτά τα 5-10 δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι. Τότε που οι θεατές έχουν σηκωθεί και μετρούν αντίστροφα. Που είστε ακόμα μέσα στο παιχνίδι, αλλά ξέρεις ότι έχετε νικήσει. Όταν γυρνάει η μία στην άλλη και χαμογελάτε με το πιο αληθινό και ευτυχισμένο χαμόγελο.
Γυρίσαμε ήσυχα στο σχολείο, το κύπελλο να πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Και ένιωσα πως οι συμμαθητές μας πραγματικά μας θαύμαζαν.
Τι μου έμεινε από εκείνη την υπέροχη εποχή? Ένα χαρτί που γράφει ότι βγήκαμε πρώτες, πολλές πολλές αναμνήσεις και μία από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Γιατί μετά από αυτή την εμπειρία ξεκίνησα μπάσκετ, σε ομάδα.
Και τώρα φτάνουμε στην τωρινή μου σύγχυση.
Η ομάδα μας πέρασε μια κρίση πέρυσι. Τα κορίτσια -οι μεγαλύτερες- μάλωναν συνέχεια μεταξύ τους και οι διοίκηση αποφάσισε να διαλύσει τελείως τις κορασίδες -που ήμουν κι εγώ- και τις νεανίδες, ώστε να κάνει ο Αρκαδικός μια νέα αρχή. Πόνεσε, αλλά είπα ότι θα περιμένω μέχρι του χρόνου για να γίνουμε εμείς η κύρια ομάδα, χωρίς κανέναν να μας κοιτάει περιφρονητικά.
Έμαθα όμως ότι πολλά από τα κορίτσια που ήμασταν μαζί στην ομάδα, αυτές που μάλωναν, έφυγαν από τον Αρκαδικό και πήγαν στην Άμιλλα, την άλλη ομάδα της Τρίπολης. Ανάμεσα στις δύο ομάδες υπήρχε πάντοτε ένας ανταγωνισμός, για να μην πω έχθρα. Σύμφωνα με αυτά τα κορίτσια που έφυγαν, εφόσον παίζουν μπάσκετ και αγαπάνε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία η ομάδα. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά εγώ διαφωνώ.
Φυσικά και αγαπάω το μπάσκετ. Το γήπεδο, τα καλάθια, τα παπούτσια και το τρίξιμο που κάνουν πάνω στο παρκέ, τις καθόλου κολακευτικές φανέλες και τα σορτσάκια, αυτό τον απίστευτα σπαστικό ήχο που ακούγεται στο τέλος κάθε περιόδου, την κούραση, το τρέξιμο, τα πάντα. Αλλά από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αγάπησα και αυτή την ομάδα. Δεν συνέβη σε εμένα για να ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση αυτών των κοριτσιών, αλλά δεν θα μου ήταν εύκολο να φύγω.
Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που δεν ξέρω πως να κλείσω την ανάρτηση :Ρ
Hasta la vista κόσμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου