We are potterheads vol. #4

"...στις εννέα μπορείτε να παρακολουθήσετε την παγκόσμιας επιτυχίας ταινία Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά. [...] Καλό σας βράδυ!" έκλεισε το δελτίο ειδήσεων των οκτώ η εκφωνήτρια. 

-"Μαμά, να δούμε λίγο; Να μάθουμε τέλος πάντων τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!"
-"Είναι αργά, έχετε σχολείο αύριο!"
-"Έλα ρε μαμάαα! Εξάλλου πόσο θα κρατήσει;"
-"Εντάξει. Μέχρι τις 10."
-"Δέκα και μισή;"
-"Στα διαφημιστικά διαλείμματα θα πλύνετε δόντια και θα βάλετε πιτζάμες;"
-"Ναι!"
-"Τότε εντάξει. Αλλά μέχρι τις δέκα και μισή." 


Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον κόσμο του Χάρι Πότερ ήταν στην ηλικία των 10. ["Τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!" Έχω συγκρατήσει πως το είπα ακριβώς έτσι και τώρα μου κάνει εντύπωση. Αχ και να'ξερες, μικρές δεκάχρονε εαυτέ μου, αχ και να'ξερες...] Εκείνο το βράδυ αναμενόταν μεγάλο. Από τη πρώτη σκηνή με κέρδισε και ευτυχώς κέρδισε και τη μητέρα μου. Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερο σε καθήλωνε...Ο ωροδείκτης του ρολογιού πέρασε το 10 και κατευθυνόταν ολοταχώς προς το 11... Εγώ, έχοντας πλύνει τα δόντια μου και έχοντας βάλει τις πιτζάμες μου, είχα κουλουριαστεί στο κρεββάτι της μαμάς μου και είχα καρφώσει τα μάτια μου στη τηλεόραση. Ω, πως να ξεχάσω τη φωνή του Βασιλίσκου; Ή τις τιτανοτεράστιες αράχνες που διψούσαν για ανθρώπινη σάρκα; Φοβόμουν, ακόμη φοβάμαι. Είναι ένας γλυκός και όμορφος φόβος. Δεν μπορούσα να κλείσω τη τηλεόραση πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους και όταν επιτέλους μπουσούλησα σερνάμενη και κουτουλώντας στο κρεββάτι μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άκουγα πίσω από κάθε θρόισμα ανέμου, το θρόισμα ενός μανδύα και πίσω από κάθε τρεχάμενη βρύση ερπετικά. Όλα τα κόκκινα λαμπάκια, από ρολόγια πχ, ήταν ο Βόλντεμορτ ή ο Βασιλίσκος του που είχαν έρθει για να με φάνε. Γλύκος φόβος όπως ξαναείπα. Είχα αγαπήσει το παιδί με το σημάδι το μέτωπο σε σχήμα κεραυνού. 

***

-"Μαντέψτε τι έχει ο Ξινός!" φώναξε εύθυμα η μαμά μου μόλις είχε γυρίσε από το σούπερμάρκετ, τον Ξινό. "Ταινίες με 1 ευρώ, θέλετε να πάμε να δούμε;"
Να μη τα πολυλογώ, ξοδέψαμε 2 ευρώ. 2 ευρώ για 2 βιντεοκασέτες: Τον "Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο" και τον "Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν". Οι τελευταίες ΧαριΠοτεροταινίες που είχαν μείνει στο ράφι. 

***

-"Η νονά σου ρωτάει τι δώρο θέλεις για τα γενέθλιά σου!" 
-"Αχ, μαμά άντε πάλι, κάθε χρόνο η ίδια ερώτηση. Δεν ξέρω, πες της να πάρει ό,τι αυτή θέλει!"
***
-"Μαμά, τελικά τι δώρο θα μου πάρει η νονά; Μιλήσατε στο τηλέφωνο πριν, δεν σου είπε;"
-"Μου είπε! Λέει πως θα σου πάρει όλα τα βιβλία του Χάρι Πότερ!"

Μερικές μέρες μετά, πήρα στα χέρια ένα καλοτυλιγμένο δέμα. Μεγάλο και βαρύ. Εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως η ζωή μου θα άλλαζε δραστικά με ένα "φςςς" που έκανε το χαρτί περιτυλίγματος όταν το έσκιζα με βιασύνη ή το "ωωωωω" που μου ξέφυγε με θαυμασμό και δέος. 7 βιβλία. Όλα μαζί μέσα σε μια συλλεκτική θήκη και το τελευταίο μόλις είχε βγει στην αγορά. Θαμπώθηκα. Μαύρα εξώφυλλα, χρυσά γράμματα, ελκυστικοί τίτλοι. Αγκάλιασα τα βιβλία και ρώτησα την αδερφή μου με ποιο θα άρχιζε.
-"Κορίτσια, είναι μια σειρά. Πρέπει να τα διαβάσετε με τη σειρά για να έχει η πλοκή συνοχή και να καταλάβετε την ιστορία." θυμάμαι χαρακτηριστικά την μαμά μου να λέει.
Κοίταξα παιχνιδιάρικα την αδερφή μου και εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα, ελαφρώς στεναχωρημένη. Ξέραμε και οι δύο πως εγώ ήμουν αυτή που θα διάβαζε το πρώτο βιβλίο πρώτη. 
-"Τι; Δικιά μου νονά δεν είναι;" την σνόμπαρα ελαφρώς, για να γλιτώσω την γκρίνια της. 


Διάβασα τη πρώτη γραμμή ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ήμουν μικρή ακόμη, δεν είχα ξαναδιαβάσει τόσο μεγάλο βιβλίο. Όμως, μια εβδομάδα μετά, το είχα τελειώσει, ασταλάκωτο κοσμούσε πλέον τη βιβλιοθήκη μου κι εγώ ήμουν έτοιμη να ξεκοκκαλίσω το επόμενο βιβλίο.  Έτσι πέρασε ο Ιούνιος και εγώ έφυγα για διακοπές παίρνοντας μαζί μου το πρότελευταίο βιβλίο Χάρι Πότερ. Λίγο στη παραλία, λίγο στη ταβέρνα, ουπς λίγο κρασί στη σελίδα 205, γρήγορα να το σκουπίσουμε! Λίγο στο αυτοκίνητο και λίγο πριν κοιμηθώ! Το βιβλίο τελείωσε κι εγώ έβλεπα τις διακοπές να μένουν σταθερές και να μην έχω τίποτα για να σκοτώσω τις βαρετές ώρες μεταξύ φαγητού και θάλασσας. Η προσδοκία μεγάλωνε κι εγώ μετρούσα λεπτά για να χαΐδέψω τις ολόλευκες σελίδες του τελευταίου βιβλίου. Όταν γυρίσαμε σπίτι, άφησα τις βαλίτσες μου, αγκάλιασα τη γάτα μου και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δύο μέρες μετά, με μοναδικά διαλείμματα για φαγητό, μπάνιο και ταινία, είχα κι επισήμως διαβάσει όλη τη σειρά του μικρού μάγου. Και ξέρετε τι; Ένιωθα περήφανη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση περηφάνεια με κατέκλυζε όταν μια δασκάλα του δημοτικού, η κυρία Βίκη, έλεγε ως απάντηση στις διαμαρτυρίες για το βιβλιαράκι των 100 σελίδων που μας είχε δώσει να διαβάσουμε στις διακοπές πως "Καλά δεν σας ζητάω και να διαβάσετε Χάρι Πότερ σε μια βδομάδα!" (:


Στη γιορτή μου ήρθε ένα ακόμη πακέτο με το δώρο μου από την νονά μου, ως έκπληξη. Και ταντά, κρατούσα τις 5 ταινίες Χάρι Πότερ (μόνο αυτές είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε!!) στα χέρια μου. Λαλαλαλαλα, ήμουν ευτυχισμένη. Μικρή, χόρευα χαρούμενη γύρω στι σπίτι.


Ο Χάρι Πότερ έγινε στη ζωή μου μανία και τρέλα. Κόλλησα όλες τις φίλες μου (συγγνώμη, τις ΤΟΤΕ φίλες μου) και κάθε Παρασκευή μαζευόμασταν στο σπίτι κάποιας. Παραγγέλναμε πίτσες και ρίχναμε τα ζάρια. Ποια ταινία Χάρι Πότερ θα βλέπαμε; (:


Τον Απρίλιο του 2010, στις 22 συγκεκριμένα, ήμουν άρρωστη και δεν πήγα σχολείο. Είχα κουκουλωθεί στο πάπλωμά μου, έπινα ζεστή σοκολάτα και είχα πάρει το λάπτοπ αγκαλιά. Δεν θυμάμαι τι έψαχνα, μα τυχαία έπεσα πάνω στο Harryworld. Πατώντας το "register", πάτησα στη φαντασία μου το πόδι μου στο κατώφλι του Χόγκουαρτς. Μα αυτά είναι μια άλλη μεγάααλη ιστορία, που όπως είπαν και τα κορίτσια, δεν χωράει ως ένα μικρό παρακλάδι σε μια χαριποτερική ανάρτηση. 


Ιούλιος 2011 κι εγώ φορώντας ένα καλοκαιρινό, στράπλες, αέρινο φόρεμα και πέδιλα σουλατσάρω στους σταθμούς του μετρό της Αθήνας. Όπου κι αν κοιτούσα, αντάλλαζα βλέμματα με την Έμμα Γουάτσον ή τον Ρούπερτ ή τον Ντάνιελ. 13 July Harry Potter and the Deathly Hallows part2 έλεγαν οι αφίσες. 
Γυρνώντας σπίτι, πέρασα από τα τζάμπο. Έψαχνα, έψαχνα και δεν έβρισκα αυτό που ήθελα. Τελικά έφυγα από εκεί κρατώντας σακούλες με μερικά φαναράκια. Γυάλινα, φτηνά φαναράκια, που είχαν στη βάση, τη κορυφή και το λουράκι τους το ιδανικό σύρμα. Ευλύγιστο και αρκετά λεπτό όμως όχι υπερβολικά. Όταν έφτασα σπίτι έβγαλα από τα φαναράκια και κράτησα τα σύρματα. Μου πήρε αρκετή ώρα, όμως τα κατάφερα. Τα κατάφερα κι από τότε ένα κολιέ με το σήμα των κλήρων κοσμεί το λαιμό μου. Και τον δικό μου και της αδερφής και της κολλητής μου. :D 
Είμαι πότερχεντ, τι να κάνουμε; (:


Νομίζω σας κούρασα ^_^ Όποτε δεν θα γράψω άλλα, απλώς πού θέλω να καταλήξω με αυτή την ανάρτηση; 
Ο Χάρι Πότερ δεν είναι μια ακόμη απλή παιδική σειρά, με μαγικά ραβδιά και κατα φαντασίαν ασθενείς. Είναι τρόπος ζωής. Η θεά Ρόουλινγκ ομόρφυνε την παιδική -κι όχι μόνο- ηλικία μας, μας χάρισε φίλους. Το έργο της θα βασιλεύει αιώνια και δεν θα ξεχαστεί όπως τόσα που πέρασαν και δεν άγγιξαν. Μας δίδαξε. Μη το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Διδαχτήκαμε.

"Κλείνω στο σκοτάδι." 

Όμως ο κόσμος που έχτισε η Ρόουλινγκ 

βοτσαλάκι βοτσαλάκι, όσο υπάρχει έστω 

κι ένας μάγος που προτίθεται να σηκώσει 

το ραβδί του και να ψιθυρίσει 

"lumos" δεν θα γνωρίσει ποτέ 

τίποτα λιγότερο από 

εκτυφλωτική ακτινοβολία.