Και όπως είπαν και οι παραπάνω, we are potterheads, οπότε πιάνει και εμένα μέσα. Είμαι και είμαι περήφανη γι' αυτό.
Το πρώτο βιβλίο το πήρα με δική μου πρωτοβουλία. Ήμουν 9 χρονών, Σεπτέμβριος του 2008, και είχα πάει για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη με τους γονείς και τον αδερφό μου. Τελευταία μέρα εκεί και πριν ξεκινήσουμε για Τρίπολη, σταματήσαμε στο Cosmos (το εμπορικό κέντρο :Ρ)
Βασικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε οι τότε και τώρα κολλητή μου, η Δ., που τότε είχε κόλλημα, όχι με τα βιβλία άλλα με τις ταινίες του Χάρι Πόττερ. Μου είχε πει να δω την Φιλοσοφική Λίθο μια φορά που την είχε στην τηλεόραση, αλλά είχα αποκοιμηθεί.
Τέλος πάντων, μετά τις αρχικές αντιρρήσεις της μάνας μου, το βιβλίο "Ο Χάρι Πόττερ και η Φιλοσοφική Λίθος ήταν στα χέρια μου. Και φυσικά είχε αντιρρήσεις, γιατί φοβόταν να μην πάει τζάμπα το βιβλίο. Εννέα χρονών παιδί, να διαβάσω ένα τόσο μεγάλο βιβλίο? Είχα δείξει από πιο μικρή κλίσεις στο διάβασμα, αλλά άλλο Μικρός Νικόλας και άλλο αυτό. Υπέκυψε παρόλα αυτά.
Ξεκίνησα να διαβάζω με το που μπήκαμε στο αμάξι. Πολλές ώρες δρόμος και τις περισσότερες από αυτές διάβαζα (έφτασα μέχρι την σελίδα 165, Μονομαχία τα Μεσάνυχτα, ακόμα το θυμάμαι :Ρ). Και για να μην τα πολυλογώ με τις εισαγωγές, κάπως έτσι πρωτοπάτησα και εγώ στο Χόγκουαρτς.
Ένα μεγάλο, ίσως πλεονέκτημα, ίσως μειονέκτημα, ήταν ότι μέχρι να τελειώσω τα βιβλία (που πιστέψτε με, αυτό έγινε πολύ γρήγορα :Ρ), είχαν βγει οι πρώτες πέντε ταινίες. Έκατσα τις είδα, τις αγάπησα, παρά τα λάθη τους, παρά την απογοήτευση σε σχέση με τα βιβλία.
Χριστέ μου, θέλω να γράψω τόσα πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω και θα καταλήξω με τα μισά. Συνεχίζω.
Έφτασε το 2011. Είχα περάσει μόλις τρία χρόνια με τον μικρό μάγο, παρόλα αυτά ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Η 13η Ιουλίου, μέρα που για όλους εμάς τους potterheads σημαίνει τόσα πολλά πράγματα, με βρήκε στο χωριό της μαμάς μου, 12 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου να τρώει καθώς τον παρακαλούσα πριν πάμε στην Τρίπολη να σταματήσουμε στην Καλαμάτα για να δω τους Κλήρους σε πρεμιέρα. Για να δω το τέλος. (Just to know, το σινεμά της Τρίπολης κλείνει για όλο το καλοκαίρι και ανοίγει το φθινόπωρο.)
Είδε πόσο το ήθελα, είδε πόσα σήμαινε για εμένα και με πήγε. Εφτά και μισή το απόγευμα, σε ένα κατάμεστο σινεμά της Καλαμάτας, το μόνο άτομο που ήξερα στην αίθουσα ήταν ο αδερφός μου, αλλά δεν με ένοιαζε. It all ended there, όπως έλεγαν και οι αφίσες της ταινίες.
Και αυτή η ταινία ήταν η δικαίωση γαμώτο. Ήταν αυτό που περίμενα όλο αυτό τον καιρό.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, δεν ξέρω ακριβώς πιο ήταν το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου. Χαρά ή στενοχώρια? Ενθουσιασμός? Δυστυχία? Υπήρχε όμως και ένα άλλο συναίσθημα, που δεν υπήρχε πριν. Όσο και εάν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, πριν μπω στην αίθουσα φοβόμουν ότι εκεί πράγματι τελείωναν όλα. Άλλα όχι. Όλα εκείνα τα άτομα, που χειροκροτούσαν στην αίθουσα, που γέλαγαν, που έκλαιγαν, εμείς, δεν θα το αφήναμε να τελειώσει, θα έμενε για πάντα ζωντανό. Στις καρδιές μας. Α, και πρόσφατα, βρήκα την πιο κατάλληλη εξήγηση αυτού που συμβαίνει με εμάς.
Νομίζω πως αυτό με καλύπτει απόλυτα ^_^ ( Πρέπει να πω ότι μεγάλο, ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μου ως potterhead, έπαιξε το ΧαριΓουορλντ, αλλά αυτό αξίζει μια ανάρτηση από μόνο του, doesn't it?)
Με λένε πορωμένη. Μου λένε "τελείωσε, ξεκόλλα πια". όχι, δεν πρόκειται να ξεκολλήσω. Γιατί αυτό το μικρό, δωδεκάχρονο, κοκκαλιάρικο αγόρι, με τα στρογγυλά σπασμένα γυαλιά, με έκανε να αρχίσω το διάβασμα, κάτι που τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπώ. Βασικά, με έκανε να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Γι' αυτό, ευχαριστώ την Joan Rowling, ευχαριστώ τα μαγικά της χέρια και την μαγική της φαντασία που μας πρόσφεραν αυτό το τεράστιο δώρο.
Αυτή είμαι εγώ, I AM A POTTERHEAD, ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.
Το πρώτο βιβλίο το πήρα με δική μου πρωτοβουλία. Ήμουν 9 χρονών, Σεπτέμβριος του 2008, και είχα πάει για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη με τους γονείς και τον αδερφό μου. Τελευταία μέρα εκεί και πριν ξεκινήσουμε για Τρίπολη, σταματήσαμε στο Cosmos (το εμπορικό κέντρο :Ρ)
Βασικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε οι τότε και τώρα κολλητή μου, η Δ., που τότε είχε κόλλημα, όχι με τα βιβλία άλλα με τις ταινίες του Χάρι Πόττερ. Μου είχε πει να δω την Φιλοσοφική Λίθο μια φορά που την είχε στην τηλεόραση, αλλά είχα αποκοιμηθεί.
Τέλος πάντων, μετά τις αρχικές αντιρρήσεις της μάνας μου, το βιβλίο "Ο Χάρι Πόττερ και η Φιλοσοφική Λίθος ήταν στα χέρια μου. Και φυσικά είχε αντιρρήσεις, γιατί φοβόταν να μην πάει τζάμπα το βιβλίο. Εννέα χρονών παιδί, να διαβάσω ένα τόσο μεγάλο βιβλίο? Είχα δείξει από πιο μικρή κλίσεις στο διάβασμα, αλλά άλλο Μικρός Νικόλας και άλλο αυτό. Υπέκυψε παρόλα αυτά.
Ξεκίνησα να διαβάζω με το που μπήκαμε στο αμάξι. Πολλές ώρες δρόμος και τις περισσότερες από αυτές διάβαζα (έφτασα μέχρι την σελίδα 165, Μονομαχία τα Μεσάνυχτα, ακόμα το θυμάμαι :Ρ). Και για να μην τα πολυλογώ με τις εισαγωγές, κάπως έτσι πρωτοπάτησα και εγώ στο Χόγκουαρτς.
Ένα μεγάλο, ίσως πλεονέκτημα, ίσως μειονέκτημα, ήταν ότι μέχρι να τελειώσω τα βιβλία (που πιστέψτε με, αυτό έγινε πολύ γρήγορα :Ρ), είχαν βγει οι πρώτες πέντε ταινίες. Έκατσα τις είδα, τις αγάπησα, παρά τα λάθη τους, παρά την απογοήτευση σε σχέση με τα βιβλία.
Χριστέ μου, θέλω να γράψω τόσα πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω και θα καταλήξω με τα μισά. Συνεχίζω.
Έφτασε το 2011. Είχα περάσει μόλις τρία χρόνια με τον μικρό μάγο, παρόλα αυτά ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Η 13η Ιουλίου, μέρα που για όλους εμάς τους potterheads σημαίνει τόσα πολλά πράγματα, με βρήκε στο χωριό της μαμάς μου, 12 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου να τρώει καθώς τον παρακαλούσα πριν πάμε στην Τρίπολη να σταματήσουμε στην Καλαμάτα για να δω τους Κλήρους σε πρεμιέρα. Για να δω το τέλος. (Just to know, το σινεμά της Τρίπολης κλείνει για όλο το καλοκαίρι και ανοίγει το φθινόπωρο.)
Είδε πόσο το ήθελα, είδε πόσα σήμαινε για εμένα και με πήγε. Εφτά και μισή το απόγευμα, σε ένα κατάμεστο σινεμά της Καλαμάτας, το μόνο άτομο που ήξερα στην αίθουσα ήταν ο αδερφός μου, αλλά δεν με ένοιαζε. It all ended there, όπως έλεγαν και οι αφίσες της ταινίες.
Και αυτή η ταινία ήταν η δικαίωση γαμώτο. Ήταν αυτό που περίμενα όλο αυτό τον καιρό.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, δεν ξέρω ακριβώς πιο ήταν το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου. Χαρά ή στενοχώρια? Ενθουσιασμός? Δυστυχία? Υπήρχε όμως και ένα άλλο συναίσθημα, που δεν υπήρχε πριν. Όσο και εάν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, πριν μπω στην αίθουσα φοβόμουν ότι εκεί πράγματι τελείωναν όλα. Άλλα όχι. Όλα εκείνα τα άτομα, που χειροκροτούσαν στην αίθουσα, που γέλαγαν, που έκλαιγαν, εμείς, δεν θα το αφήναμε να τελειώσει, θα έμενε για πάντα ζωντανό. Στις καρδιές μας. Α, και πρόσφατα, βρήκα την πιο κατάλληλη εξήγηση αυτού που συμβαίνει με εμάς.
Νομίζω πως αυτό με καλύπτει απόλυτα ^_^ ( Πρέπει να πω ότι μεγάλο, ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μου ως potterhead, έπαιξε το ΧαριΓουορλντ, αλλά αυτό αξίζει μια ανάρτηση από μόνο του, doesn't it?)
Με λένε πορωμένη. Μου λένε "τελείωσε, ξεκόλλα πια". όχι, δεν πρόκειται να ξεκολλήσω. Γιατί αυτό το μικρό, δωδεκάχρονο, κοκκαλιάρικο αγόρι, με τα στρογγυλά σπασμένα γυαλιά, με έκανε να αρχίσω το διάβασμα, κάτι που τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπώ. Βασικά, με έκανε να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Γι' αυτό, ευχαριστώ την Joan Rowling, ευχαριστώ τα μαγικά της χέρια και την μαγική της φαντασία που μας πρόσφεραν αυτό το τεράστιο δώρο.
Αυτή είμαι εγώ, I AM A POTTERHEAD, ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.
2 σχόλια:
τι τέλεια ανάρτηση...<3 μεγιά το καινούριο blog
con black, διπλό ευχαριστώ, και για το μπλογκ και για την ανάρτηση! ^_^
Δημοσίευση σχολίου