The most wonderful year of my life.

Είναι μία πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα, ποιος να περίμενε ότι το αργότερα θα έβρεχε?

Είμαι ένα κορίτσι της έκτης δημοτικού που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά, ποιος να περίμενε ότι εκείνη την ημέρα θα έβρισκα το σπίτι μου?

Μπαίνω στο δωμάτιο του αδερφού μου, το δωμάτιο με τον υπολογιστή. Καθώς κάθομαι σε εκείνη την άβολη ξύλινη καρέκλα, το ημερολόγιο στην οθόνη του υπολογιστή γράφει "Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011". Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου, τελευταία μέρα του δημοτικού, μία τελευταία μέρα στην οποία εγώ δεν πήγα γιατί πονούσε η κοιλιά μου. Μεγάλο λάθος, αλλά έγινε κάτι που το διόρθωσε.

Καθώς κάνω την καθιερωμένη μου γύρα στο facebook, σε μία ελληνική σελίδα για Χαρι Ποτερ, υπήρχε λινκ για ένα τεστ κοιτώνα. Το κάνω μπαίνω στο Ράβενκλοου και κάθομαι για λίγο να παρατηρήσω στα σχόλια σε τι κοιτώνες μπήκαν οι υπόλοιποι.

Και ξαφνικά, βλέπω αυτό το σχόλιο: "Εγώ και εδώ και σε ένα άλλο τεστ μπήκα Γκρίφιντορ", μαζί με το λινκ για το "άλλο τεστ". Το τεστ του HarryWorld.

Και κάπως έτσι μπήκα στο Χόγκουαρτς, όχι το λατρεμένο Χόγκουαρτς της Ρόουλινγκ, αλλά ένα πιο λατρεμένο, το δικό μου Χόγκουαρτς.

Άρχισα τις εξερευνήσεις μου, γιατί πραγματικά, εκεί μέσα είναι λαβύρινθος, αλλά λίγο καιρό αργότερα τα είχα βρει όλα. Είχα γίνει μέρος του πια. 

Αυτή την Παρασκευή, κλείνω αισίως ένα χρόνο στο καλύτερο φόρουμ που θα μπω στην ζωή μου.
Τι ξεχωρίζω και θυμάμαι από αυτόν το χρόνο? Στιγμές.
Με θυμάμαι την πρώτη μέρα. Να παλεύω να κάνω 20 ποστ (γιατί τότε ήταν 20, όχι 1 όπως τώρα -_-), για να κάνω το τεστ του καπέλου, 20 ποστ που τότε φαινόντουσαν βουνό ενώ τώρα κάνω 100 την ημέρα.
Θυμάμαι να έρχεται η απάντηση που έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου.
Θυμάμαι την τότε επιμελήτρια, την Μυρτώ να με καθοδηγεί.
Θυμάμαι να ψάχνω τα χαριποτερικά τόπικ, να ψάχνω το τσουκάλι.
Θυμάμαι τις μέρες μετά την τελευταία ταινία, που είχε γίνει θέμα συζήτησης για καιρό.
Θυμάμαι να μπαίνω σε φορουμιακή οικογένεια.
Θυμάμαι το μπέρδεμα που είχε γίνει μέχρι να μπω στο Μπομπατόν.
Θυμάμαι την πρώτη μου ενδοκοιτωνική υποψηφιότητα για ΜτΜ.
Θυμάμαι πανφορουμιακές και χαριποτερικές μέρες.
Θυμάμαι να γίνομαι ρεπόρτερ.
Θυμάμαι πρωτοχρονιά και Πάσχα.
Θυμάμαι να γίνομαι μοντ, να γίνομαι ΜτΜ.
Θυμάμαι κάψιμο.
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι, τόσες αναμνήσεις, παρά τον λίγο καιρό.
Θυμάμαι πολλά, αλλά δεν γίνεται να τα γράψω.
Αλλά όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα. Ξέρετε ποιο είναι το κύριο πράγμα που θυμάμαι?
Θυμάμαι μαγεία. Μαγεία και φίλους, γιατί κατά τη γνώμη μου, οι φιλία είναι μία από τις ομορφότερες μορφές μαγείας.
Θυμάμαι msn, oovoo, facebook, θυμάμαι γέλια, θυμάμαι δάκρυα, θυμάμαι νεύρα, θυμάμαι τσακωμούς και κλάματα και γέλια ξανά. Γιατί έτσι είναι οι φίλοι, γιατί έτσι είναι οι οικογένειες.
Επειδή αυτό είμαστε, μια οικογένεια. Και γι' αυτό, θέλω να ευχαριστήσω κάποια συγκεκριμένα άτομα. Ξέρω ότι θα ξεχάσω κάποιους, ελπίζω να μην μου κρατήσουν κακία.
Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα, γιατί είναι η συχνότερη επικοινωνία μου, για όλες τις εμφανίσεις και γιατί είναι θεα.
Ευχαριστώ την Ασημίνα, γιατί είναι πάντα χαμογελαστή και το μεταδίδει.
Ευχαριστώ την Ντέπυ, γιατί είναι τόσο γλυκιά και πρόσχαρη.
Ευχαριστώ την Άρτεμις, για το κάψιμο στο oovoo (και τα μαθήματα κυπριακής ιστορίας :Ρ)
Ευχαριστώ τον Χάρη, γιατί αγαπώ το βρίσιμο μας, γιατί είναι ένα γελοίο σκουλήκι που λατρεύω.
Ευχαριστώ τον Νικόλα, γιατί είναι soulmate, γιατί είναι ο Ίθαν μου, γιατί είναι καμάρι, για τις ώρες μεταμεσονύκτιων sms.
Ευχαριστώ το Μαράκι, γιατί έχει πλάκα, γιατί με ακούει, γιατί έχει πάντα όρεξη για κουτσομπολιό.
Ευχαριστώ την Κατερίνα, για τα λαλαλα της, γιατί είναι πάντα εκεί, για τα γέλια, για τα κλάματα, για τις σ.υ.ε., για το μηνυματογκρουπθεραπι γιατί είναι παραμπατάι μου.
Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς όλους σας. Ούτε καν αυτό το μπλογκ δεν θα είχα. Μου μάθατε τι σημαίνει πραγματική φιλία, και ας μην σας έχω δει ποτέ από κοντά. Δεν σας έχω αγγίξει ποτέ, αλλά ξέρω ότι είστε πέρα για πέρα αληθινοί. Είστε χιλιάδες φορές πιο αληθινοί από τους "φίλους" που βλέπω κάθε μέρα από κοντά, μου έχετε σταθεί περισσότερο από πολλούς από αυτούς.
Σας αγαπάω και ΠΡΕΠΕΙ να το ξέρετε.

Ένας χρόνος λοιπόν. Το φόρουμ κοντεύει να κλείσει 5, σταθερά στην πρώτη θέση της forumgreek, και εγώ είμαι εκεί μέσα μόνο έναν χρόνο. Αλλά ήταν αρκετός για να τα νιώσω όλα αυτά.
Ευχαριστώ επίσης θερμά, τα άτομα που το έφτιαξαν, τα άτομα που το έκαναν αυτό που είναι, όλους τους διαχειριστές, τους συντονιστές, τους διευθυντές, τους επιμελητές, τους συνεργάτες που πέρασαν ποτέ από το HarryWorld, γιατί όλοι έβαλαν το χεράκι τους για να φτιαχτεί αυτό το καταφύγιο.
Σας ευχαριστώ όλους που με κάνατε να νιώσω σαν στο σπίτι μου.
"Το HarryWorld αποτελεί ένα καλογραμμένο παραμύθι, όπου οι λέξεις και τα νοήματα αφθονούν. Μια παραλλαγή της γνωστής ιστορίας των Τριών Αδερφών. Σ' ένα κόσμο πλημμυρισμένο από κούφια ματαιοδοξία και πληγωμένους έρωτες, εμείς, υπό την προστασία του αόρατου μανδύα, δίνουμε τα χέρια και πορευόμαστε μαζί στο ίδιο χαριποτερικό μονοπάτι, δίχως να μας αγγίζει το βλέμμα της ανελέητης καθημερινότητας. Μόνο αν σκοτεινιάσει αυτό το μονοπάτι, θα αποχωριστούμε τον αόρατο μανδύα μας, όταν θα σβήσει και η τελευταία σπίθα των μαγικών μας ραβδιών... δηλαδή ποτέ."

Άντε και του χρόνου!