Mixed feelings everywhere.

Ξέρω πως μόλις ανοίξαμε το μπλογκ σας υποσχεθήκαμε χαρούμενες αναρτήσεις με τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας, με ευτυχισμένες σκέψεις και αναμνήσεις. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν γίνεται, γιατί αυτή την στιγμή είμαι μια μεγάλη μπάλα ανάμεικτων συναισθημάτων.  Και αυτή η ανάρτηση θα είναι τελείως κουλουβάχατα. (<δεν μου βγάζει κόκκινη γραμμή κάτω από το κουλουβάχατα, ο γκαντ :Ρ)
Υπάρχει χαρά, σίγουρα. Πήγα στο Λονδίνο, πέρασα υπέροχα και τώρα καλοκαίρι. Διακοπές.
Και κάποια στιγμή ξαφνικά με χτύπησε κατακέφαλα, το κατάλαβα επιτέλους. Δεν έχω φίλους. Πραγματικούς φίλους, εδώ κοντά μου τουλάχιστον. Έχω φίλους στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Κατερίνη, στην Ρόδο, στην Κύπρο, στα Γιάννενα, στην Βέροια και σε τόσα άλλα μέρη, αλλά κανέναν εδώ κοντά μου. Φυσικά, δεν κατηγορώ αυτούς. Την ρημάδα (<κάτω από το ρημάδα βγάζει κόκκινη γραμμή *φειςπαλμ*) την τύχη κατηγορώ, που με τα άτομα που ταιριάζεις περισσότερο σε βάζει όσο πιο μακριά μπορεί. Αυτό το κατάλαβα δύο φορές. Στο Λονδίνο, όταν κατάφερα επιτέλους να κάτσω στο λάπτοπ και μπήκα στο facebook, μου μίλησε μία συμμαθήτριά μου και πέντε άτομα από το φόρουμ. Και με την σειρά μου όταν γύρισα σπίτι, τα πρώτα άτομα που ήθελα να μιλήσω για να πω πως πέρασα ήταν άτομα από εκεί. Γιατί δεν νιώθω ότι οι άλλοι με καταλαβαίνουν γαμώτο. 
Έβγαλα την πρώτη γυμνασίου με 19 9/13, πολύ καλά. Και τώρα έρχεται μια καινούρια χρονιά. Και ρωτάω εγώ, γιατί πρέπει το μόνο πράγμα που νιώθω για αυτή την καινούρια χρονιά να είναι ανασφάλεια? Ανασφάλεια για το εάν η Δ. θα θέλει ακόμα να κάτσει μαζί μου, για το αν τα κορίτσια θα θέλουν να βγαίνουν μαζί μου, για το αν ο Χ. θα μου μιλάει και το κυριότερο, αλλά ίσως και το πιο χαζό, αν ο άλλος Χ. θα ξανακάτσει μπροστά μου. Σίγουρα δεν μπορώ να του το ζητήσω, δεν είμαστε δα και τόσο κοντινοί φίλοι, ντρέπομαι, αλλά ρε συ, από την στιγμή που άλλαξε θέση και κάθισε μπροστά μου, το μάθημα περνούσε πιο ευχάριστα. Εγώ καθόμουν μόνη μου, αυτός με έναν φίλο του που πρόσεχε συνέχεια στην τάξη και μιλάγαμε. Απλώς μιλάγαμε, για πράγματα που πραγματικά ενδιέφεραν και τους δύο. Για υπολογιστές, για τεχνολογία, για κινητά, για ταινίες, για τηλεόραση, για μπάσκετ, πραγματικά περνούσαμε καλά και γελούσαμε. Θέλω ξανά διαγωνίσματα Οικιακής Οικονομίας που δεν είχε διαβάσει και του έλεγα όλες τις απαντήσεις και μετά έλεγε "Οι 15 βαθμοί του διαγωνίσματος είναι της Ελεάννας". Δεν μπορώ χωρίς τις παρατηρήσεις της φιλολόγου επειδή μιλάγαμε στο μάθημα, εκείνες που με το κρύο χιούμορ της μας έκανε και τους δύο να κοκκινίζουμε, και γιατί είμαστε κοτζάμ μαθητές του 19 και 10/13 αλλά και για... άλλους λόγους. Θέλω κι άλλα διαγωνίσματα αλλά και απλά μαθήματα πληροφορικής που πιάναμε την κουβέντα και γελάγαμε και με τους δύο Χ. Μου λείπουν οι ώρες γυμναστικής που τους παρακαλούσα να παίξουν μπάσκετ γιατί δεν ήθελα να παίξω με τα κορίτσια βόλλευ. Και εάν κάποτε με άκουγαν, εάν πηγαίναμε όλα τα κορίτσια να τους ζητήσουμε να παίξουμε μαζί, ο ίδιος ο Χ. θα μας έδιωχνε, αλλά εάν πήγαινα μετά μόνη μου, ο Χ. ήταν ο πρώτος που φώναζε "Η Ελεάννα μαζί μας", πριν καν ζητήσω να παίξω. Και μετά, έξω από την τάξη, τίποτα. Μου μιλούσε μόνο τυπικά, έχανα αυτό το άτομο που περνούσαμε τόσο ωραία στην τάξη με το που χτυπούσε το κουδούνι και κατεβαίναμε εκείνες τις καταραμένες τις σκάλες. Και δεν το καταλαβαίνω ρε γαμώτο. Γιατί δεν μπορεί κανένας από τους δυο μας να πάει να πιάσει κουβέντα εκτός μαθήματος στον άλλον? Γιατί στερούμε από τους εαυτούς μας αυτή την φιλία?
Και η τελευταία παράγραφος αυτολύπησης. Μου λείπει η Δ. (όχι αυτή που ανέφερα πιο πάνω), το μόνο άτομο που μπορούσα ποτέ να αναφερθώ ως κολλητή μου. Έξι χρόνια στην ίδια τάξη, έξι χρόνια στο ίδιο θρανίο, έξι χρόνια ήταν από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστευόμουν. Δεν ήμασταν ποτέ ανοιχτοί άνθρωποι, καμία από τις δύο, δεν καθόμασταν με τις ώρες να λέμε τα εσώψυχα μας, αλλά πάντα ξέραμε ότι είχαμε ένα στήριγμα η μία στην άλλη. Και μετά μεγαλώσαμε. Πήγαμε γυμνάσιο, σε διαφορετικά σχολεία. Και να σας εξομολογηθώ κάτι για το οποίο μισώ τον εαυτό μου, υπήρξε μια στιγμή, μπορεί να ήταν μικρή αλλά υπήρξε, που χάρηκα γι' αυτό. Χάρηκα που χωριζόμασταν. Νόμιζα, το ζώον, ότι δεν γίνεται να μείνω κολλημένη σε μία φιλία για όλη μου την ζωή, ότι πρέπει να γνωρίσω καινούρια άτομα. Θα μπορούσα να κάνω μεγαλύτερο λάθος? Δεν νομίζω. Και δεν λέω, στην αρχή κρατήσαμε επαφή. Αλλά μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και δεν το άκουσα. Είδα την κλήση της και δεν νοιάστηκα. Και όταν μετά από μέρες την πήρα εγώ, δεν απάντησε αυτή. Έχουμε να μιλήσουμε γύρω στους δύο μήνες. Και μου λείπει, μου λείπει πολύ. Και τώρα, που νιώθω έτσι, θέλω τόσο πολύ να πιάσω το τηλέφωνο και να καλέσω τον αριθμό που έχω καλέσει τόσες φορές στο παρελθόν. Όμως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αυτή κατάφερε να προχωρήσει. Ότι έχει καινούριες φίλες, ότι θα καθόμαστε αμήχανα χωρίς να έχουμε τι να πούμε. Φοβάμαι ότι έχω χάσει την μοναδική πραγματική φίλη που είχα ποτέ. Και δεν θέλω, το ξέρω ότι φταίω, αλλά έκανα λάθος. Ποτέ δεν ήθελα να φύγει από την ζωή μου και τώρα που αυτό γίνεται, νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου.
Αχ, κλαφτήκαμε και σήμερα. ευχαριστώ για την προσοχή σας και για όλο τον χρόνο που σπαταλήσατε διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση.

A drop in the ocean, a change in the weather, I was praying that you and me might end up together.

A drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

I don't wanna waste the weekend

If you don't love me pretend

A few more hours then it's time to go

As my train rolls down the east coast I wonder how you keep warm

It's too late to cry

Too broken to move on

And still I can't let you be

Most nights I hardly sleep

Don't take what you don't need from me

It's just a drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

Its like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Misplaced trust and old friends

Never counting regrets

By the grace of God I do not rest at all

New England as the leaves change

The last excuse that I'll claim

I was a boy who loved a women like a little girl

And still I cant let you be

Most nights I hardly sleep

Don't take what you don't need from me

It's just a drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my

Heaven doesn't seem far away anymore

No

No

Heaven doesn't seem far away

Heaven doesn't seem far away anymore

No

No

Heaven doesn't seem far away

Oh

Oh

A drop in the ocean

A change in the weather

I was praying that you and me might end up together

It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

You are my heaven

Υ.Γ. Εντελώς σπαμ ανάρτηση, αλλά μόλις ερωτεύτηκα αυτό το τραγούδι. Εάν θέλετε και κανένα σοβαρό νέο, αύριο πάω Λονδίνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο.

Χωρίς όρους.

Δεν είναι δικό μου το κείμενο, το είχα διαβάσει κάπου και το έβγαλα φωτογραφία για να το κρατήσω. Σήμερα έψαχνα τις φωτογραφίες του κινητού και έπεσα πάνω του.<3

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου, και όχι να αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις, χωρίς να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν, να τις αποδέχεσαι, και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...

   ... χωρίς όρους.

The most wonderful year of my life.

Είναι μία πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα, ποιος να περίμενε ότι το αργότερα θα έβρεχε?

Είμαι ένα κορίτσι της έκτης δημοτικού που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά, ποιος να περίμενε ότι εκείνη την ημέρα θα έβρισκα το σπίτι μου?

Μπαίνω στο δωμάτιο του αδερφού μου, το δωμάτιο με τον υπολογιστή. Καθώς κάθομαι σε εκείνη την άβολη ξύλινη καρέκλα, το ημερολόγιο στην οθόνη του υπολογιστή γράφει "Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011". Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου, τελευταία μέρα του δημοτικού, μία τελευταία μέρα στην οποία εγώ δεν πήγα γιατί πονούσε η κοιλιά μου. Μεγάλο λάθος, αλλά έγινε κάτι που το διόρθωσε.

Καθώς κάνω την καθιερωμένη μου γύρα στο facebook, σε μία ελληνική σελίδα για Χαρι Ποτερ, υπήρχε λινκ για ένα τεστ κοιτώνα. Το κάνω μπαίνω στο Ράβενκλοου και κάθομαι για λίγο να παρατηρήσω στα σχόλια σε τι κοιτώνες μπήκαν οι υπόλοιποι.

Και ξαφνικά, βλέπω αυτό το σχόλιο: "Εγώ και εδώ και σε ένα άλλο τεστ μπήκα Γκρίφιντορ", μαζί με το λινκ για το "άλλο τεστ". Το τεστ του HarryWorld.

Και κάπως έτσι μπήκα στο Χόγκουαρτς, όχι το λατρεμένο Χόγκουαρτς της Ρόουλινγκ, αλλά ένα πιο λατρεμένο, το δικό μου Χόγκουαρτς.

Άρχισα τις εξερευνήσεις μου, γιατί πραγματικά, εκεί μέσα είναι λαβύρινθος, αλλά λίγο καιρό αργότερα τα είχα βρει όλα. Είχα γίνει μέρος του πια. 

Αυτή την Παρασκευή, κλείνω αισίως ένα χρόνο στο καλύτερο φόρουμ που θα μπω στην ζωή μου.
Τι ξεχωρίζω και θυμάμαι από αυτόν το χρόνο? Στιγμές.
Με θυμάμαι την πρώτη μέρα. Να παλεύω να κάνω 20 ποστ (γιατί τότε ήταν 20, όχι 1 όπως τώρα -_-), για να κάνω το τεστ του καπέλου, 20 ποστ που τότε φαινόντουσαν βουνό ενώ τώρα κάνω 100 την ημέρα.
Θυμάμαι να έρχεται η απάντηση που έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου.
Θυμάμαι την τότε επιμελήτρια, την Μυρτώ να με καθοδηγεί.
Θυμάμαι να ψάχνω τα χαριποτερικά τόπικ, να ψάχνω το τσουκάλι.
Θυμάμαι τις μέρες μετά την τελευταία ταινία, που είχε γίνει θέμα συζήτησης για καιρό.
Θυμάμαι να μπαίνω σε φορουμιακή οικογένεια.
Θυμάμαι το μπέρδεμα που είχε γίνει μέχρι να μπω στο Μπομπατόν.
Θυμάμαι την πρώτη μου ενδοκοιτωνική υποψηφιότητα για ΜτΜ.
Θυμάμαι πανφορουμιακές και χαριποτερικές μέρες.
Θυμάμαι να γίνομαι ρεπόρτερ.
Θυμάμαι πρωτοχρονιά και Πάσχα.
Θυμάμαι να γίνομαι μοντ, να γίνομαι ΜτΜ.
Θυμάμαι κάψιμο.
Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι, τόσες αναμνήσεις, παρά τον λίγο καιρό.
Θυμάμαι πολλά, αλλά δεν γίνεται να τα γράψω.
Αλλά όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα. Ξέρετε ποιο είναι το κύριο πράγμα που θυμάμαι?
Θυμάμαι μαγεία. Μαγεία και φίλους, γιατί κατά τη γνώμη μου, οι φιλία είναι μία από τις ομορφότερες μορφές μαγείας.
Θυμάμαι msn, oovoo, facebook, θυμάμαι γέλια, θυμάμαι δάκρυα, θυμάμαι νεύρα, θυμάμαι τσακωμούς και κλάματα και γέλια ξανά. Γιατί έτσι είναι οι φίλοι, γιατί έτσι είναι οι οικογένειες.
Επειδή αυτό είμαστε, μια οικογένεια. Και γι' αυτό, θέλω να ευχαριστήσω κάποια συγκεκριμένα άτομα. Ξέρω ότι θα ξεχάσω κάποιους, ελπίζω να μην μου κρατήσουν κακία.
Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα, γιατί είναι η συχνότερη επικοινωνία μου, για όλες τις εμφανίσεις και γιατί είναι θεα.
Ευχαριστώ την Ασημίνα, γιατί είναι πάντα χαμογελαστή και το μεταδίδει.
Ευχαριστώ την Ντέπυ, γιατί είναι τόσο γλυκιά και πρόσχαρη.
Ευχαριστώ την Άρτεμις, για το κάψιμο στο oovoo (και τα μαθήματα κυπριακής ιστορίας :Ρ)
Ευχαριστώ τον Χάρη, γιατί αγαπώ το βρίσιμο μας, γιατί είναι ένα γελοίο σκουλήκι που λατρεύω.
Ευχαριστώ τον Νικόλα, γιατί είναι soulmate, γιατί είναι ο Ίθαν μου, γιατί είναι καμάρι, για τις ώρες μεταμεσονύκτιων sms.
Ευχαριστώ το Μαράκι, γιατί έχει πλάκα, γιατί με ακούει, γιατί έχει πάντα όρεξη για κουτσομπολιό.
Ευχαριστώ την Κατερίνα, για τα λαλαλα της, γιατί είναι πάντα εκεί, για τα γέλια, για τα κλάματα, για τις σ.υ.ε., για το μηνυματογκρουπθεραπι γιατί είναι παραμπατάι μου.
Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς όλους σας. Ούτε καν αυτό το μπλογκ δεν θα είχα. Μου μάθατε τι σημαίνει πραγματική φιλία, και ας μην σας έχω δει ποτέ από κοντά. Δεν σας έχω αγγίξει ποτέ, αλλά ξέρω ότι είστε πέρα για πέρα αληθινοί. Είστε χιλιάδες φορές πιο αληθινοί από τους "φίλους" που βλέπω κάθε μέρα από κοντά, μου έχετε σταθεί περισσότερο από πολλούς από αυτούς.
Σας αγαπάω και ΠΡΕΠΕΙ να το ξέρετε.

Ένας χρόνος λοιπόν. Το φόρουμ κοντεύει να κλείσει 5, σταθερά στην πρώτη θέση της forumgreek, και εγώ είμαι εκεί μέσα μόνο έναν χρόνο. Αλλά ήταν αρκετός για να τα νιώσω όλα αυτά.
Ευχαριστώ επίσης θερμά, τα άτομα που το έφτιαξαν, τα άτομα που το έκαναν αυτό που είναι, όλους τους διαχειριστές, τους συντονιστές, τους διευθυντές, τους επιμελητές, τους συνεργάτες που πέρασαν ποτέ από το HarryWorld, γιατί όλοι έβαλαν το χεράκι τους για να φτιαχτεί αυτό το καταφύγιο.
Σας ευχαριστώ όλους που με κάνατε να νιώσω σαν στο σπίτι μου.
"Το HarryWorld αποτελεί ένα καλογραμμένο παραμύθι, όπου οι λέξεις και τα νοήματα αφθονούν. Μια παραλλαγή της γνωστής ιστορίας των Τριών Αδερφών. Σ' ένα κόσμο πλημμυρισμένο από κούφια ματαιοδοξία και πληγωμένους έρωτες, εμείς, υπό την προστασία του αόρατου μανδύα, δίνουμε τα χέρια και πορευόμαστε μαζί στο ίδιο χαριποτερικό μονοπάτι, δίχως να μας αγγίζει το βλέμμα της ανελέητης καθημερινότητας. Μόνο αν σκοτεινιάσει αυτό το μονοπάτι, θα αποχωριστούμε τον αόρατο μανδύα μας, όταν θα σβήσει και η τελευταία σπίθα των μαγικών μας ραβδιών... δηλαδή ποτέ."

Άντε και του χρόνου!

We are potterheads vol. #4

"...στις εννέα μπορείτε να παρακολουθήσετε την παγκόσμιας επιτυχίας ταινία Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά. [...] Καλό σας βράδυ!" έκλεισε το δελτίο ειδήσεων των οκτώ η εκφωνήτρια. 

-"Μαμά, να δούμε λίγο; Να μάθουμε τέλος πάντων τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!"
-"Είναι αργά, έχετε σχολείο αύριο!"
-"Έλα ρε μαμάαα! Εξάλλου πόσο θα κρατήσει;"
-"Εντάξει. Μέχρι τις 10."
-"Δέκα και μισή;"
-"Στα διαφημιστικά διαλείμματα θα πλύνετε δόντια και θα βάλετε πιτζάμες;"
-"Ναι!"
-"Τότε εντάξει. Αλλά μέχρι τις δέκα και μισή." 


Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον κόσμο του Χάρι Πότερ ήταν στην ηλικία των 10. ["Τι σόι πράμα είναι αυτός ο Χάρι Πότερ!" Έχω συγκρατήσει πως το είπα ακριβώς έτσι και τώρα μου κάνει εντύπωση. Αχ και να'ξερες, μικρές δεκάχρονε εαυτέ μου, αχ και να'ξερες...] Εκείνο το βράδυ αναμενόταν μεγάλο. Από τη πρώτη σκηνή με κέρδισε και ευτυχώς κέρδισε και τη μητέρα μου. Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερο σε καθήλωνε...Ο ωροδείκτης του ρολογιού πέρασε το 10 και κατευθυνόταν ολοταχώς προς το 11... Εγώ, έχοντας πλύνει τα δόντια μου και έχοντας βάλει τις πιτζάμες μου, είχα κουλουριαστεί στο κρεββάτι της μαμάς μου και είχα καρφώσει τα μάτια μου στη τηλεόραση. Ω, πως να ξεχάσω τη φωνή του Βασιλίσκου; Ή τις τιτανοτεράστιες αράχνες που διψούσαν για ανθρώπινη σάρκα; Φοβόμουν, ακόμη φοβάμαι. Είναι ένας γλυκός και όμορφος φόβος. Δεν μπορούσα να κλείσω τη τηλεόραση πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους και όταν επιτέλους μπουσούλησα σερνάμενη και κουτουλώντας στο κρεββάτι μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άκουγα πίσω από κάθε θρόισμα ανέμου, το θρόισμα ενός μανδύα και πίσω από κάθε τρεχάμενη βρύση ερπετικά. Όλα τα κόκκινα λαμπάκια, από ρολόγια πχ, ήταν ο Βόλντεμορτ ή ο Βασιλίσκος του που είχαν έρθει για να με φάνε. Γλύκος φόβος όπως ξαναείπα. Είχα αγαπήσει το παιδί με το σημάδι το μέτωπο σε σχήμα κεραυνού. 

***

-"Μαντέψτε τι έχει ο Ξινός!" φώναξε εύθυμα η μαμά μου μόλις είχε γυρίσε από το σούπερμάρκετ, τον Ξινό. "Ταινίες με 1 ευρώ, θέλετε να πάμε να δούμε;"
Να μη τα πολυλογώ, ξοδέψαμε 2 ευρώ. 2 ευρώ για 2 βιντεοκασέτες: Τον "Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο" και τον "Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν". Οι τελευταίες ΧαριΠοτεροταινίες που είχαν μείνει στο ράφι. 

***

-"Η νονά σου ρωτάει τι δώρο θέλεις για τα γενέθλιά σου!" 
-"Αχ, μαμά άντε πάλι, κάθε χρόνο η ίδια ερώτηση. Δεν ξέρω, πες της να πάρει ό,τι αυτή θέλει!"
***
-"Μαμά, τελικά τι δώρο θα μου πάρει η νονά; Μιλήσατε στο τηλέφωνο πριν, δεν σου είπε;"
-"Μου είπε! Λέει πως θα σου πάρει όλα τα βιβλία του Χάρι Πότερ!"

Μερικές μέρες μετά, πήρα στα χέρια ένα καλοτυλιγμένο δέμα. Μεγάλο και βαρύ. Εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως η ζωή μου θα άλλαζε δραστικά με ένα "φςςς" που έκανε το χαρτί περιτυλίγματος όταν το έσκιζα με βιασύνη ή το "ωωωωω" που μου ξέφυγε με θαυμασμό και δέος. 7 βιβλία. Όλα μαζί μέσα σε μια συλλεκτική θήκη και το τελευταίο μόλις είχε βγει στην αγορά. Θαμπώθηκα. Μαύρα εξώφυλλα, χρυσά γράμματα, ελκυστικοί τίτλοι. Αγκάλιασα τα βιβλία και ρώτησα την αδερφή μου με ποιο θα άρχιζε.
-"Κορίτσια, είναι μια σειρά. Πρέπει να τα διαβάσετε με τη σειρά για να έχει η πλοκή συνοχή και να καταλάβετε την ιστορία." θυμάμαι χαρακτηριστικά την μαμά μου να λέει.
Κοίταξα παιχνιδιάρικα την αδερφή μου και εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα, ελαφρώς στεναχωρημένη. Ξέραμε και οι δύο πως εγώ ήμουν αυτή που θα διάβαζε το πρώτο βιβλίο πρώτη. 
-"Τι; Δικιά μου νονά δεν είναι;" την σνόμπαρα ελαφρώς, για να γλιτώσω την γκρίνια της. 


Διάβασα τη πρώτη γραμμή ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ήμουν μικρή ακόμη, δεν είχα ξαναδιαβάσει τόσο μεγάλο βιβλίο. Όμως, μια εβδομάδα μετά, το είχα τελειώσει, ασταλάκωτο κοσμούσε πλέον τη βιβλιοθήκη μου κι εγώ ήμουν έτοιμη να ξεκοκκαλίσω το επόμενο βιβλίο.  Έτσι πέρασε ο Ιούνιος και εγώ έφυγα για διακοπές παίρνοντας μαζί μου το πρότελευταίο βιβλίο Χάρι Πότερ. Λίγο στη παραλία, λίγο στη ταβέρνα, ουπς λίγο κρασί στη σελίδα 205, γρήγορα να το σκουπίσουμε! Λίγο στο αυτοκίνητο και λίγο πριν κοιμηθώ! Το βιβλίο τελείωσε κι εγώ έβλεπα τις διακοπές να μένουν σταθερές και να μην έχω τίποτα για να σκοτώσω τις βαρετές ώρες μεταξύ φαγητού και θάλασσας. Η προσδοκία μεγάλωνε κι εγώ μετρούσα λεπτά για να χαΐδέψω τις ολόλευκες σελίδες του τελευταίου βιβλίου. Όταν γυρίσαμε σπίτι, άφησα τις βαλίτσες μου, αγκάλιασα τη γάτα μου και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δύο μέρες μετά, με μοναδικά διαλείμματα για φαγητό, μπάνιο και ταινία, είχα κι επισήμως διαβάσει όλη τη σειρά του μικρού μάγου. Και ξέρετε τι; Ένιωθα περήφανη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση περηφάνεια με κατέκλυζε όταν μια δασκάλα του δημοτικού, η κυρία Βίκη, έλεγε ως απάντηση στις διαμαρτυρίες για το βιβλιαράκι των 100 σελίδων που μας είχε δώσει να διαβάσουμε στις διακοπές πως "Καλά δεν σας ζητάω και να διαβάσετε Χάρι Πότερ σε μια βδομάδα!" (:


Στη γιορτή μου ήρθε ένα ακόμη πακέτο με το δώρο μου από την νονά μου, ως έκπληξη. Και ταντά, κρατούσα τις 5 ταινίες Χάρι Πότερ (μόνο αυτές είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε!!) στα χέρια μου. Λαλαλαλαλα, ήμουν ευτυχισμένη. Μικρή, χόρευα χαρούμενη γύρω στι σπίτι.


Ο Χάρι Πότερ έγινε στη ζωή μου μανία και τρέλα. Κόλλησα όλες τις φίλες μου (συγγνώμη, τις ΤΟΤΕ φίλες μου) και κάθε Παρασκευή μαζευόμασταν στο σπίτι κάποιας. Παραγγέλναμε πίτσες και ρίχναμε τα ζάρια. Ποια ταινία Χάρι Πότερ θα βλέπαμε; (:


Τον Απρίλιο του 2010, στις 22 συγκεκριμένα, ήμουν άρρωστη και δεν πήγα σχολείο. Είχα κουκουλωθεί στο πάπλωμά μου, έπινα ζεστή σοκολάτα και είχα πάρει το λάπτοπ αγκαλιά. Δεν θυμάμαι τι έψαχνα, μα τυχαία έπεσα πάνω στο Harryworld. Πατώντας το "register", πάτησα στη φαντασία μου το πόδι μου στο κατώφλι του Χόγκουαρτς. Μα αυτά είναι μια άλλη μεγάααλη ιστορία, που όπως είπαν και τα κορίτσια, δεν χωράει ως ένα μικρό παρακλάδι σε μια χαριποτερική ανάρτηση. 


Ιούλιος 2011 κι εγώ φορώντας ένα καλοκαιρινό, στράπλες, αέρινο φόρεμα και πέδιλα σουλατσάρω στους σταθμούς του μετρό της Αθήνας. Όπου κι αν κοιτούσα, αντάλλαζα βλέμματα με την Έμμα Γουάτσον ή τον Ρούπερτ ή τον Ντάνιελ. 13 July Harry Potter and the Deathly Hallows part2 έλεγαν οι αφίσες. 
Γυρνώντας σπίτι, πέρασα από τα τζάμπο. Έψαχνα, έψαχνα και δεν έβρισκα αυτό που ήθελα. Τελικά έφυγα από εκεί κρατώντας σακούλες με μερικά φαναράκια. Γυάλινα, φτηνά φαναράκια, που είχαν στη βάση, τη κορυφή και το λουράκι τους το ιδανικό σύρμα. Ευλύγιστο και αρκετά λεπτό όμως όχι υπερβολικά. Όταν έφτασα σπίτι έβγαλα από τα φαναράκια και κράτησα τα σύρματα. Μου πήρε αρκετή ώρα, όμως τα κατάφερα. Τα κατάφερα κι από τότε ένα κολιέ με το σήμα των κλήρων κοσμεί το λαιμό μου. Και τον δικό μου και της αδερφής και της κολλητής μου. :D 
Είμαι πότερχεντ, τι να κάνουμε; (:


Νομίζω σας κούρασα ^_^ Όποτε δεν θα γράψω άλλα, απλώς πού θέλω να καταλήξω με αυτή την ανάρτηση; 
Ο Χάρι Πότερ δεν είναι μια ακόμη απλή παιδική σειρά, με μαγικά ραβδιά και κατα φαντασίαν ασθενείς. Είναι τρόπος ζωής. Η θεά Ρόουλινγκ ομόρφυνε την παιδική -κι όχι μόνο- ηλικία μας, μας χάρισε φίλους. Το έργο της θα βασιλεύει αιώνια και δεν θα ξεχαστεί όπως τόσα που πέρασαν και δεν άγγιξαν. Μας δίδαξε. Μη το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Διδαχτήκαμε.

"Κλείνω στο σκοτάδι." 

Όμως ο κόσμος που έχτισε η Ρόουλινγκ 

βοτσαλάκι βοτσαλάκι, όσο υπάρχει έστω 

κι ένας μάγος που προτίθεται να σηκώσει 

το ραβδί του και να ψιθυρίσει 

"lumos" δεν θα γνωρίσει ποτέ 

τίποτα λιγότερο από 

εκτυφλωτική ακτινοβολία.

We are potterheads vol. #3

Και όπως είπαν και οι παραπάνω, we are potterheads, οπότε πιάνει και εμένα μέσα. Είμαι και είμαι περήφανη γι' αυτό.
Το πρώτο βιβλίο το πήρα με δική μου πρωτοβουλία. Ήμουν 9 χρονών, Σεπτέμβριος του 2008, και είχα πάει για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη με τους γονείς και τον αδερφό μου. Τελευταία μέρα εκεί και πριν ξεκινήσουμε για Τρίπολη, σταματήσαμε στο Cosmos (το εμπορικό κέντρο :Ρ)
Βασικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε οι τότε και τώρα κολλητή μου, η Δ., που τότε είχε κόλλημα, όχι με τα βιβλία άλλα με τις ταινίες του Χάρι Πόττερ. Μου είχε πει να δω την Φιλοσοφική Λίθο μια φορά που την είχε στην τηλεόραση, αλλά είχα αποκοιμηθεί.
Τέλος πάντων, μετά τις αρχικές αντιρρήσεις της μάνας μου, το βιβλίο "Ο Χάρι Πόττερ και η Φιλοσοφική Λίθος ήταν στα χέρια μου. Και φυσικά είχε αντιρρήσεις, γιατί φοβόταν να μην πάει τζάμπα το βιβλίο. Εννέα χρονών παιδί, να διαβάσω ένα τόσο μεγάλο βιβλίο? Είχα δείξει από πιο μικρή κλίσεις στο διάβασμα, αλλά άλλο Μικρός Νικόλας και άλλο αυτό. Υπέκυψε παρόλα αυτά.
Ξεκίνησα να διαβάζω με το που μπήκαμε στο αμάξι. Πολλές ώρες δρόμος και τις περισσότερες από αυτές διάβαζα (έφτασα μέχρι την σελίδα 165, Μονομαχία τα Μεσάνυχτα, ακόμα το θυμάμαι :Ρ). Και για να μην τα πολυλογώ με τις εισαγωγές, κάπως έτσι πρωτοπάτησα και εγώ στο Χόγκουαρτς.
Ένα μεγάλο, ίσως πλεονέκτημα, ίσως μειονέκτημα, ήταν ότι μέχρι να τελειώσω τα βιβλία (που πιστέψτε με, αυτό έγινε πολύ γρήγορα :Ρ), είχαν βγει οι πρώτες πέντε ταινίες. Έκατσα τις είδα, τις αγάπησα, παρά τα λάθη τους, παρά την απογοήτευση σε σχέση με τα βιβλία.
Χριστέ μου, θέλω να γράψω τόσα πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω και θα καταλήξω με τα μισά. Συνεχίζω.
Έφτασε το 2011. Είχα περάσει μόλις τρία χρόνια με τον μικρό μάγο, παρόλα αυτά ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Η 13η Ιουλίου, μέρα που για όλους εμάς τους potterheads σημαίνει τόσα πολλά πράγματα, με βρήκε στο χωριό της μαμάς μου, 12 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου να τρώει καθώς τον παρακαλούσα πριν πάμε στην Τρίπολη να σταματήσουμε στην Καλαμάτα για να δω τους Κλήρους σε πρεμιέρα. Για να δω το τέλος. (Just to know, το σινεμά της Τρίπολης κλείνει για όλο το καλοκαίρι και ανοίγει το φθινόπωρο.)
Είδε πόσο το ήθελα, είδε πόσα σήμαινε για εμένα και με πήγε. Εφτά και μισή το απόγευμα, σε ένα κατάμεστο σινεμά της Καλαμάτας, το μόνο άτομο που ήξερα στην αίθουσα ήταν ο αδερφός μου, αλλά δεν με ένοιαζε. It all ended there, όπως έλεγαν και οι αφίσες της ταινίες.
Και αυτή η ταινία ήταν η δικαίωση γαμώτο. Ήταν αυτό που περίμενα όλο αυτό τον καιρό.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, δεν ξέρω ακριβώς πιο ήταν το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου. Χαρά ή στενοχώρια? Ενθουσιασμός? Δυστυχία? Υπήρχε όμως και ένα άλλο συναίσθημα, που δεν υπήρχε πριν. Όσο και εάν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, πριν μπω στην αίθουσα φοβόμουν ότι εκεί πράγματι τελείωναν όλα. Άλλα όχι. Όλα εκείνα τα άτομα, που χειροκροτούσαν στην αίθουσα, που γέλαγαν, που έκλαιγαν, εμείς, δεν θα το αφήναμε να τελειώσει, θα έμενε για πάντα ζωντανό. Στις καρδιές μας. Α, και πρόσφατα, βρήκα την πιο κατάλληλη εξήγηση αυτού που συμβαίνει με εμάς.

Νομίζω πως αυτό με καλύπτει απόλυτα ^_^ ( Πρέπει να πω ότι μεγάλο, ίσως τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μου ως potterhead, έπαιξε το ΧαριΓουορλντ, αλλά αυτό αξίζει μια ανάρτηση από μόνο του, doesn't it?)
Με λένε πορωμένη. Μου λένε "τελείωσε, ξεκόλλα πια". όχι, δεν πρόκειται να ξεκολλήσω. Γιατί αυτό το μικρό, δωδεκάχρονο, κοκκαλιάρικο αγόρι, με τα στρογγυλά σπασμένα γυαλιά, με έκανε να αρχίσω το διάβασμα, κάτι που τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπώ. Βασικά, με έκανε να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Γι' αυτό, ευχαριστώ την Joan Rowling, ευχαριστώ τα μαγικά της χέρια και την μαγική της φαντασία που μας πρόσφεραν αυτό το τεράστιο δώρο.
Αυτή είμαι εγώ, I AM A POTTERHEAD, ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.

We are potterheads vol. #2

Το 2001,όταν ήμουν μόλις 5 χρονών, έπιασα στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ, φυσικά χωρίς ακόμα να μπορώ να το διαβάσω. Μου το είχε φέρει μια οικογενειακή μας φίλη, λέγοντάς μου "Είναι μαγικό. Θα σου αλλάξει τη ζωή." Ούτε που φανταζόμουν πόσο δίκιο είχε...
Μου διάβαζε ένα κεφάλαιο κάθε βράδυ, και εγώ μαγευόμουν όλο και περισσότερο. Δεν πέρασε ούτε στιγμή που να σκέφτηκα πως όλα αυτά δεν ήταν αληθινά. Για μένα, ήταν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση "και κάθε παιδί στον κόσμο μας θα ξέρει το όνομά του!" και ένιωθα τόσο σημαντική...σκεφτόμουν πως ναι, ξέρω κι εγώ τον Χάρι Πότερ, και με αναφέρει ολόκληρο βιβλίο, έστω και έτσι!


Το επόμενο καλοκαίρι, όταν μόλις είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού, μου αγόρασαν το δεύτερο βιβλίο. Κοιμόμουν για βδομάδες στο κρεβάτι των γονιών μου, γιατί φοβόμουν πως θα μου επιτεθεί ο βασιλίσκος:( Εκείνο το καλοκαίρι, ήταν και η πρώτη φορά που πήγα σινεμά, στο θερινό κοντά στο σπίτι μου, και είδα ~φυσικά~ τον Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική λίθο. ¨Εστω, το μισό. Η ταινία άρχιζε στις 9 το βράδυ, κι εγώ σαν μικρό παιδάκι που ήμουνα κοιμήθηκα κάπου στη μέση... μετά πρέπει να με άκουσε όλη η γειτονιά, όταν ξύπνησα στο σπίτι και συνηδειτοποίησα πως δεν είχα δει το τέλος. 


Σιγά-σιγά, ο Χάρι Πότερ έγινε μέρος της ζωής μου. Πήρα τα επόμενα 4 βιβλία, είδα τις ταινίες, και κάπως έτσι φτάνουμε λίγο πριν κυκλοφορήσει το 7ο και τελευταίο βιβλίο στην Ελλάδα... Η θεία μου, που είχε βιβλιοπωλείο, είχε μόλις παραλάβει μια κούτα με αντίτυπα,μαζί με μια σημείωση που έγραφε πως απαγορεύεται αυστηρά η πώλησή τους πριν την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας. "Απαγορεύεται να τα πουλήσω, όχι όμως και να τα χαρίσω..." μου είπε η θεία μου στο τηλέφωνο, και 4 μέρες πριν την ημέρα κυκλοφορίας, κρατούσα στα χέρια μου το πολυπόθητο τελευταίο βιβλίο... Μια μέρα πριν κυκλοφορήσει, το είχα τελειώσει, και σκεφτόμουν όλους αυτούς που δεν το είχαν καν ανοίξει ακόμα...που δεν ήξεραν τι θα συμβεί....Διάβαζα και ξαναδιάβαζα συγκεκριμένα κομμάτια, και σκεφτόμουν πως είμαι η μόνη στην Ελλάδα που ξέρει το τέλος...(Οκ, σίγουρα δεν ήμουν, αλλά δεν πειράζει:Ρ). 


Και τότε, στις 5 Αυγούστου του 2010, 9 χρόνια μετά την πρώτη μου συνάντηση με τον Χάρι, πάλι τηλέφωνο από τη θεία, που είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για "το καλύτερο ελληνικό φόρουμ", ονόματι HarryWorld...Την ίδια εκείνη μέρα πάτησα το register, και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Στην αρχή χάθηκα, αλλά σιγά-σιγά άρχισα να το μαθαίνω, να το αγαπώ, και από τις αρχές του 2011 δεν έχει περάσει σχεδόν μέρα που να μην μπω. Στο φόρουμ αυτό, γνώρισα και άλλα άτομα το ίδιο κολλημένα με τον Χάρι Πότερ όπως εγώ, έκανα φίλους, τους μοναδικούς αληθινούς φίλους που έχω...


Και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως ναι, ανήκω σε αυτούς που η Ρόουλινγκ και ο Χάρι Πότερ τους άλλαξαν τη ζωή. 

We are potterheads vol. #1

Ξέρεις ότι είσαι γνήσιος Potterhead...

… όταν αντί για dumbbell, διαβάζεις Dumbledore.
… όταν βλέπεις γκι και σκέφτεσαι όλα τα Ναργκλς που είναι εκεί.
… όταν κατατάσσεις τους διάσημους σε κοιτώνες.
… όταν τρως πολύχρωμα ζελεδάκια και σκέφτεσαι πως είναι Φασολάκια του Μπέρτι σε διάφορες γεύσεις.
… όταν δεν μπορείς να σταματήσεις ένα δάκρυ όταν βλέπεις τον Σνέιπ να πεθαίνει.
… όταν λες στους συμμαθητές σου ότι ο καιρός έχει ομίχλη γιατί οι παράφρονες έρχονται.
… όταν “HP” για σένα σημαίνει μονάχα Harry Potter, οπότε έχεις ένα “Harry Potter” laptop.

… όταν παίζετε ταμπού και οι φίλοι σου λένε «δεν έχει μύτη» και εσύ φωνάζεις «ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ!»
… όταν διαβάζεις το νούμερο 394 με τη φωνή του Σνέιπ.

… όταν βλέπεις κόκκινα μαλλιά και αυτόματα σκέφτεσαι τους Ουέσλι.
… όταν ο κωδικός του λάπτοπ σου είναι “mimbulus mimbletonia”.
… όταν οι ημερομηνίες 2 Μαΐου, 31 Ιουλίου, 1 Σεπτεμβρίου και 31 Οκτωβρίου έχουν συναισθηματική αξία για σένα.
… όταν έχεις όλες της ΧΠ ταινίες, μα και πάλι τις βλέπεις στη τηλεόραση όταν παίζονται.
… όταν ο Χάρι Πότερ είναι ο λόγος που ξεκίνησες να διαβάζεις και συνεχίζεις μέχρι σήμερα.
… όταν χάνεις το λεωφορείο/σχολικό για το σχολείο και πρέπει να δανειστείς το ιπτάμενο αυτοκίνητο του μπαμπά σου.
… όταν διαβάζεις τα βιβλία και ξέρεις ποιες γραμμές λέγονται διαφορετικά στις ταινίες.
… όταν βλέπεις τα γυαλιά σου να θολώνουν από το κρύο και σκέφτεσαι «oh, no, a dementor!”
… όταν αυτό που σε τρομάζει περισσότερο στο να αποκτήσεις παιδιά είναι η σκέψη πως δεν θα αγαπάνε τον Χάρι Πότερ όσο εσύ.
… όταν είσαι άρρωστος και το σχέδιο σου για να περάσεις την ημέρα είναι να δεις όλες τις ΧΠ ταινίες, ξεχάστε τα σιρόπια!
… όταν θες να ονομάσεις τη κόρη σου Ερμιόνη και τον γιο σου Χάρι. (ΜΕ Ι!)
… όταν το σήμα των κλήρων κοσμεί το λαιμό σου.
… όταν κάποιος λέει πως δεν του αρέσει ο Xάρι Πότερ και σταματάς να του μιλάς/ τον αβαντίζεις/ του ρίχνεις ένα σάντουιτς στα μούτρα.
… όταν αντί για Μηχανή του Χρόνου, λες Χρονομηχανή!
… όταν το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν βλέπεις τον Σίμπα και τον Μουσάφα είναι πόσο τέλειες μασκότ του Γκρίφιντορ θα ήταν.

… όταν η λέξη «Λασποαίματη» σε προσβάλλει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη λέξη.
… όταν κάποιος γράφει jk και εσύ σκέφτεσαι τη Ρόουλινγκ, όχι "ust kidding".
… όταν σκέφτεσαι τον Ντάμπλντορ κάθε φορά που βλέπεις καραμέλες λεμόνι.

Heeello:D

Βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι ακόμα, αλλά κάποιες θα με σκοτώσουν αν δεν γράψω ^_^

Θα πρωτοτυπήσω λοιπόν, και θα πω κι εγώ για τα κορίτσια. Η Ελεάννα είναι το παραμπατάι μου,και αυτή η λέξη τα λέει όλα. Έχουμε περάσει πολλές καμμέεενες ώρες, με γέλια, με δάκρυα, με λαλαλα. Και έχω παρατηρήσει πόσο εύκολο είναι να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει με ένα απλό λαλαλα.

Λαλαλα λοιπόν για την Ελεάννα^_^

Το Μαράκι, από την άλλη είναι η sugarmade μου<3 Είναι τόσο γλυκιά και καλή <3 Αχ,δεν ξέρω τι άλλο να πω-.-

Τα δυο αυτά κορίτσια,λοιπόν, είναι από τα απειροελάχιστα άτομα που μπορώ να αποκαλώ φίλες, από τους λίγους που πραγματικά μπορώ να μιλήσω, χωρίς να προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι κάποια. Μπορώ να είμαι απλά εγώ, κάτι που με τους περισσότερους δεν μπορώ να κάνω. Τις αγαπάω και τις δύο άπειρα, και δεν έχω σκοπό να της αφήσω ποτέ <3

Νομίζω πως με τις 3 μας να γράφουμε εδώ, το αποτέλεσμα θα είναι απλά υπέροχο. :)

Sweet raptured life, it ends here tonight... or not?

Καλησπέρα κι από εμένα! Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ελεαννουμπίου ήρθα κι εγώ να μας καλωσορίσω στο νέο μας κοινό μπλογκ και πω σε όσους άλλους ασχολούνται με τη μπλογκόσφαιρα "καλώς σας βρήκαμε". 

Aχ, κάθομαι τόση ώρα και κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή μου δίχως να ξέρω για τι και πως να γράψω. Είναι κρίμα, που ενώ έχω τόσα πολλά να πω, δεν είμαι ταλαντούχα στο να τα εκφράζω. 

Χμ, ας πω δυο λογάκια για το μπλογκ και τα κορίτσια τότε ^-^

Είχαμε και οι τρεις ξεχωριστά και ολόδικά μας μπλογκς κάποτε (άσχετο που η αγαπητή Λοστ Ντρίμερ έχει ακόμη), διαφορετικά που όμως έκλεισαν για τον ίδιο λόγο: μια νέα αρχή. Τι πιο απλό και εύκολο για να αφήσεις τα πάντα γύρω σου και να αναδυθείς από το κενό, από το να αφήσεις όλα όσα σε στεναχώρησαν ή νοσταλγείς κλειδωμένα σε ένα παλιό σεντούκι ή στην περίπτωσή μας ένα αμύθητο μπλογκ; Όπως και να'χει σε αυτό το μπλογκ θα δημοσιεύουμε κατά κανόνα όμορφα κείμενα. Ή έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Ή θα προσπαθήσω στη τελική. ^^ Όμορφα κείμενα. Ψυχολογικά απωθημένα σε συσκευασία άποψης, που ξέφυγαν απ'το περιθώριο και τον περίγελο και βρίσκουν χώρο. Όπως και να'χει, ένα χαμόγελο είναι αρκετό και δεν το λέω απλά για να το πω. Με ένα χαμόγελο κάνεις και τους άλλους να χαμογελάνε και φυσικά περνάς στους άλλους ένα ευχάριστο μήνυμα. Λόγου χάρη, πριν μερικές μέρες, γράφαμε αρχαία. Ένας συμμαθητής μου, ο Β., κάθε 3'' με σκουντούσε για να του δώσω τις απαντήσεις. Μετά από λίγο εγώ άρχισα να νευριάζω και γυρνάω και του λέω "Θες κάτι;" κι εκείνος με κοιτούσε έκπληκτος, πραγματικά. Δεν κατάλαβα γιατί και όταν τον ρώτησα μου λέει "Πρώτη φορά σε βλέπω να θυμώνεις!" και γέλασα. Μετά του έδωσα όσες απαντήσεις ήθελε, γιατί με εξέπληξε ευχάριστα το σχόλιό του, δεν ξέρω. Ένιγουέι, αυτό που προσπαθώ να πω, είναι πως ένα όμορφο χαμόγελο, μας ομορφαίνει. 

Όπως και να'χει πιστεύω ότι αυτό το μπλογκ θα το γεμίσουμε με χαρούμενες και συχνές αναρτήσεις! ^_^

Είναι καλό που το γράφω με δυο... ποια είναι η καταλληλότερη λέξη για να τις χαρακτηρίσω; Α ναι! Φίλες μου. Με έχουν ενθαρρύνει και στηρίξει περισσότερο από πολλές "φίλες μου" που έχω δίπλα μου και ξέρω ότι εάν ρωτήσουν 'τι κάνεις;' θα ενδιαφέρονται πραγματικά και εάν τους πεις 'όχι καλά' θα ρωτήσουν τον λόγο και όχι από απλό καθήκον. Μμμ τέλος πάντων, φοβάμαι ότι θα καταντήσω γραφική και κλισέ, οι ίδιες ξέρουν ότι τις αγαπάω, οπότε ως προς την συνεργασία let's share some fruitful memories :D

Να σας μιλήσω για εμένα; Μμμ φοβάμαι ότι τα έχω πει ήδη πάρα πολλές φορές. Αλλά αυτό που με αποθαρρύνει κυρίως από το να αρχίσω να μιλάω για τον εαυτό μου είναι πως θα σας τα αραδιάσω όλα μαζικώς. Οπότε θα μείνω για λίγο ακόμη η Ιζαμπελ.^^

Μια μικρή μικρούτσικη αναρτησούλα έτσι για αρχή! *_*

"My Last Breath"

hold on to me love

you know i can't stay long

all i wanted to say was, "I love you and I'm not afraid"

can you hear me?

can you feel me in your arms?

~

[Chorus:]

holding my last breath

safe inside myself

are all my thoughts of you

sweet raptured light it ends here tonight

~

i'll miss the winter

a world of fragile things

look for me in the white forest

hiding in a hollow tree (come find me)

i know you hear me

i can taste it in your tears

~

[Chorus]

~

Closing your eyes to disappear,

You pray your dreams will leave you here;

But still you wake and know the truth,

No one is there...

~

Say goodnight,

Don't be afraid,

Calling me, Calling me as you fade to black.

~

(Say goodnight) Holding my last breath

(Don't be afraid) Safe inside myself

(Calling me, calling me)

  Are all my thoughts of you?

Sweet raptured life, it ends here tonight

λαλαλα! ^_^

Λοιπόν, αφού οι άλλες δύο οι γαϊδούρες δεν αξιώνονται να γράψουν, είπα να κάνω εγώ την αρχή.  Και τι καλύτερο από το να συστηθώ? :Ρ

Με λένε Ελεάννα (το οποίο βγαίνει από το Ελένη-Ιωάννα, που το αναφέρω τελείως πληροφοριακά, don't you dare use it :P), με πολλά υποκοριστικά με τα οποί δεν θα γεμίσω την ανάρτηση :Ρ

Μένω στην Τρίπολη Αρκαδίας, και είμαι 13 χρονών, πάω πρώτη Γυμνασίου, δύσκολη ηλικία :Ρ Είμαι ψηλή σύμφωνα με τους πάντες, παίζω μπάσκετ, αλλά είμαι γενικώς κλειστός άνθρωπος με αυτούς που δεν γνωρίζω πολύ καλά, γιατί με τους φίλους μου είναι αλλιώς. Και μιας που είπα φίλους, ας περάσω και στις σχέσεις μου με τα άλλα δύο κοριτσάκια που φτιάξαμε αυτό το μπλογκ (θα σας βάλω με αλφαβητική σειρά για να μην παραπονεθεί καμία :Ρ)
Η Κατερίνα (Lost Dreamer) είναι το παραμπατάι μου. Είναι ο άνθρωπος που θα πάω να πω τον πόνο μου, που θα ξεσπάσω, που θα κλάψω. Και αυτή είναι πάντα εκεί για να ακούσει και να με κάνει να χαμογελάσω με τα λαλαλα της ^_^
Η Μαρία (Isabelle), είναι ο άνθρωπος του κατινιάσματος :Ρ Είναι εκεί για να κάνω την πλάκα μου, για να γελάσουμε, για να σχολιάσουμε, για  κατινάζ τέλος πάντων :Ρ Έχει πολύ πλάκα και έχει επίσης πάντα όρεξη για να μιλήσουμε για φίλουςες -.^ Άλλη μία λατρεία <3
Αυτά για τώρα, θα επιστρέψω κάποια στιγμή με περισσότερα, au revoir :P