Και για να μην ανησυχήσει και κανένας, μιας και ο τίτλος φαίνεται τόοοοοοσο λάθος, όχι παναγία μου, δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτή την ανάρτηση ίσως γίνω κακιά, αλλά ας το κάνω και αυτό μια στο τόσο, δεν παθαίνω τίποτα.
Αυτοκτονία λοιπόν. Για πολλούς ένας τρόπος διαφυγής. Έχω φίλους που μου λένε πως έχουν βρεθεί με το ξυράφι στον καρπό, έχω δει δημοσιεύσεις στο facebook που λένε διάφορα σε στυλ "αφού στο τέλος θα πεθάνουμε, γιατί γεννιόμαστε?". Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να καταλάβουν πως δεν γεννιόμαστε με προορισμό να πεθάνουμε, αλλά με προορισμό να ζήσουμε.
Α, που ήθελα να φτάσω. Η αυτοκτονία είναι το πιο εγωιστικό και ηλίθιο πράγμα που υπάρχει και εγώ δεν είμαι από τους συμπονετικούς ανθρώπους που θα πουν "περνούσε δύσκολα". Εάν αυτοκτονήσεις, είσαι μαλάκας. Και τρομερά εγωιστής. Γιατί τι σημαίνει "περνάω δύσκολα"? Η ζωή έχει ευκολίες και δυσκολίες, και όπως γελάμε στα εύκολα, έτσι πρέπει να παλεύουμε στα δύσκολα. Το να τα τελειώσεις όλα, σε κάνει απλώς δειλό.
Και πρέπει να σκεφτείς και τους άλλους ρε γαμώτο. Γιατί από τη στιγμή που ακουμπάει το ξυράφι το χέρι σου, και η θηλιά το λαιμό σου, και τα χάπια την γλώσσα σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Δεν σε νοιάζει πως θα νιώσουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που σε αγαπάνε, που νοιάζονται για εσένα, που πονάνε μαζί σου, εσύ θες απλά να τελειώσουν όλα αυτά που περνάς. Ξέρεις, υπάρχουν κι άλλο άνθρωποι που ίσως περνάνε πολύ πιο δύσκολα από εσένα, αλλά έχουν τα κότσια να παλέψουν.
Which brings me to my next point. Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Ο αδερφός της γιαγιάς μου, ένας από τους πολλούς, και η γυναίκα του έκαναν τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Ο δεύτερος γιος τους πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών, σε ένα ατύχημα. Φανταστείτε πως χτύπησε αυτό την οικογένεια. Μιλάνε για αυτόν, και ακόμα και τώρα, τόοοοοοσα χρόνια μετά, κλαίνε. Όποτε γίνεται κάποια κηδεία και είναι αναγκασμένοι να πάνε στο νεκροταφείο, περισσότερα λουλούδια αποκτάει ο τάφος του παιδιού τους, παρά του ανθρώπου που κηδεύεται. Και γι' αυτό να πεις εντάξει. Μπορεί να μην το ξεπεράσουν ποτέ, αλλά το έχουν αποδεχτεί πια, βγαίνουν έξω, γελάνε. Να ήταν μόνο αυτό. Η θεία μου, η κόρη τους έχει καρκίνο. Στην μήτρα ή στις ωοθήκες, δεν έχω καταλάβει και εγώ καλά, σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει γι' αυτό. Σοβαρή περίπτωση πάντως, αυτό το έχουμε καταλάβει. Τέλος πάντων, άκουσα τους γονείς μου να συζητάνε. Έκανε μια εγχείρηση πριν από μερικές μέρες και ο πατέρας μου είπε "Ο γιατρός λέει πως εάν βγάλει αυτή την εβδομάδα τους δίνει ελπίδα για μια πενταετία." Πέντε χρόνια. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενοι είναι όλοι γι' αυτό, πόσο χαίρεται η ίδια η θεία μου. Ξέρει πως δεν θα αντέξει πολύ, ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει, αλλά παλεύει. Και δεν έχει πει ποτέ "τα παρατάω", όχι απ΄ότι ξέρω τουλάχιστον. Γελάει, χαίρεται. Για τις κόρες της, για τα αδέρφια της, για τους γονείς της, για όλους όσους την στηρίζουν σε αυτό. Και αυτά τα πέντε χρόνια είναι κατόρθωμα.
Γι' αυτό σας λέω, υπάρχουν άνθρωποι που περνούν πολύ πιο δύσκολα από εσάς, αυτό είναι σίγουρο. Και εάν δεν σας κάνει αυτό, παλέψτε έτσι, για το γαμώτο. Για να πείτε ότι ήσασταν πιο δυνατοί από αυτό. Είτε είναι αρρώστια, είτε απλά δυσκολίες στην ζωή, κρατήστε το κεφάλι σας ψηλά και χαμογελάστε. Και ακόμα και εάν δεν τα καταφέρετε, θα ξέρετε ότι προσπαθήσατε.
Αυτοκτονία λοιπόν. Για πολλούς ένας τρόπος διαφυγής. Έχω φίλους που μου λένε πως έχουν βρεθεί με το ξυράφι στον καρπό, έχω δει δημοσιεύσεις στο facebook που λένε διάφορα σε στυλ "αφού στο τέλος θα πεθάνουμε, γιατί γεννιόμαστε?". Όλοι αυτοί λοιπόν πρέπει να καταλάβουν πως δεν γεννιόμαστε με προορισμό να πεθάνουμε, αλλά με προορισμό να ζήσουμε.
Α, που ήθελα να φτάσω. Η αυτοκτονία είναι το πιο εγωιστικό και ηλίθιο πράγμα που υπάρχει και εγώ δεν είμαι από τους συμπονετικούς ανθρώπους που θα πουν "περνούσε δύσκολα". Εάν αυτοκτονήσεις, είσαι μαλάκας. Και τρομερά εγωιστής. Γιατί τι σημαίνει "περνάω δύσκολα"? Η ζωή έχει ευκολίες και δυσκολίες, και όπως γελάμε στα εύκολα, έτσι πρέπει να παλεύουμε στα δύσκολα. Το να τα τελειώσεις όλα, σε κάνει απλώς δειλό.
Και πρέπει να σκεφτείς και τους άλλους ρε γαμώτο. Γιατί από τη στιγμή που ακουμπάει το ξυράφι το χέρι σου, και η θηλιά το λαιμό σου, και τα χάπια την γλώσσα σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Δεν σε νοιάζει πως θα νιώσουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που σε αγαπάνε, που νοιάζονται για εσένα, που πονάνε μαζί σου, εσύ θες απλά να τελειώσουν όλα αυτά που περνάς. Ξέρεις, υπάρχουν κι άλλο άνθρωποι που ίσως περνάνε πολύ πιο δύσκολα από εσένα, αλλά έχουν τα κότσια να παλέψουν.
Which brings me to my next point. Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Ο αδερφός της γιαγιάς μου, ένας από τους πολλούς, και η γυναίκα του έκαναν τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Ο δεύτερος γιος τους πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών, σε ένα ατύχημα. Φανταστείτε πως χτύπησε αυτό την οικογένεια. Μιλάνε για αυτόν, και ακόμα και τώρα, τόοοοοοσα χρόνια μετά, κλαίνε. Όποτε γίνεται κάποια κηδεία και είναι αναγκασμένοι να πάνε στο νεκροταφείο, περισσότερα λουλούδια αποκτάει ο τάφος του παιδιού τους, παρά του ανθρώπου που κηδεύεται. Και γι' αυτό να πεις εντάξει. Μπορεί να μην το ξεπεράσουν ποτέ, αλλά το έχουν αποδεχτεί πια, βγαίνουν έξω, γελάνε. Να ήταν μόνο αυτό. Η θεία μου, η κόρη τους έχει καρκίνο. Στην μήτρα ή στις ωοθήκες, δεν έχω καταλάβει και εγώ καλά, σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει γι' αυτό. Σοβαρή περίπτωση πάντως, αυτό το έχουμε καταλάβει. Τέλος πάντων, άκουσα τους γονείς μου να συζητάνε. Έκανε μια εγχείρηση πριν από μερικές μέρες και ο πατέρας μου είπε "Ο γιατρός λέει πως εάν βγάλει αυτή την εβδομάδα τους δίνει ελπίδα για μια πενταετία." Πέντε χρόνια. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενοι είναι όλοι γι' αυτό, πόσο χαίρεται η ίδια η θεία μου. Ξέρει πως δεν θα αντέξει πολύ, ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει, αλλά παλεύει. Και δεν έχει πει ποτέ "τα παρατάω", όχι απ΄ότι ξέρω τουλάχιστον. Γελάει, χαίρεται. Για τις κόρες της, για τα αδέρφια της, για τους γονείς της, για όλους όσους την στηρίζουν σε αυτό. Και αυτά τα πέντε χρόνια είναι κατόρθωμα.
Γι' αυτό σας λέω, υπάρχουν άνθρωποι που περνούν πολύ πιο δύσκολα από εσάς, αυτό είναι σίγουρο. Και εάν δεν σας κάνει αυτό, παλέψτε έτσι, για το γαμώτο. Για να πείτε ότι ήσασταν πιο δυνατοί από αυτό. Είτε είναι αρρώστια, είτε απλά δυσκολίες στην ζωή, κρατήστε το κεφάλι σας ψηλά και χαμογελάστε. Και ακόμα και εάν δεν τα καταφέρετε, θα ξέρετε ότι προσπαθήσατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου