Greetings and salutations.

Το μπλογκ έχει να δει ανάρτηση εδώ και καιρό, οπότε είπα να κάτσω να γράψω. Μην με παρεξηγείτε, έχω ξαναγράψει πολλές φορές ανάρτηση, αλλά στο τέλος τις σβήνω γιατί δεν μου αρέσουν αρκετά για να δημοσιευτούν. Ή απλά επειδή το έκανα για να εκφράσω αυτά που νιώθω και αφού ξαλάφρωνα πίστευα πως δεν ήταν ανάγκη να τα ποστάρω κι όλας. Για να δούμε εάν αυτή θα έχει καλύτερη τύχη.
(Α, και μην αναρωτηθείτε για τον τίτλο της ανάρτησης. Απλώς το είπε ο Jamie Campbell-Bower σε ένα βίντεο και τώρα το λέω συνέχεια :Ρ)

Παίζω μπάσκετ χρόνια τώρα. Με θυμάμαι να παίζω μπάσκετ -ή τουλάχιστον να προσπαθώ- από πάντα. Αφήστε με όμως να σας πω μια ιστορία, την οποία οι αναγνώστες του παλιού μου μπλογκ ίσως να έχουν ξαναδιαβάσει, και να προσθέσω και μερικά πραγματάκια.

Όταν πήγαινα δημοτικό, στο τέλος της χρονιάς γίνονταν πρωταθλήματα μπάσκετ, βόλλευ, ποδοσφαίρου και χάντμπολ ανάμεσα στα σχολεία της Τρίπολης. Μας θυμάμαι, όλα τα παιδιά των μικρότερων τάξεων να ονειρευόμαστε την μέρα που θα "μπαίναμε στην ομάδα". Όλα τα παιδιά της έκτης συμμετείχαν και αρκετές φορές και κάποια από την πέμπτη. 

Θυμάμαι λοιπόν, μια ανοιξιάτικη μέρα, κάπου μέσα στον Μάη, τότε που πήγαινα πέμπτη, ενώ κάναμε ένα απελπιστικά βαρετό μάθημα, να χτυπά η πόρτα της τάξης και να μπαίνει ο κύριος Δ., ο γυμναστής, κρατώντας πολλά χαρτιά στα χέρια του. Κάποια στιγμή μετά τα συνηθισμένα "Γεια σας κύριε!", τα οποία κατά βάθος σήμαιναν "Ευχαριστούμε που μας βοηθάτε να χάσουμε μάθημα!", τον αφήσαμε να μιλήσει.

"Χ., Α. και Α., θα παίξετε μπάσκετ, έχω τρεις κενές θέσεις. Α, ας πάρει κάποιος τηλέφωνο το Α. που είναι στην Ελβετία να τον ενημερώσει."

Χαμόγελα και γέλια από τα αγόρια, συγχαρητήρια από τα υπόλοιπα παιδιά.

Και μετά ήρθε η ώρα.

"Έχω ένα κενό στην ομάδα των κοριτσιών", είπε και έμεινε για αρκετή ώρα να κοιτάει τα χαρτιά του.
Από μέσα μου έτρεμα, αλλά έκανα ότι μπορούσα για να φαίνομαι χαλαρή.
"Ελεάννα"
Ήμουν πολύ πιο ήρεμη απ' ότι περίμενα. Απλώς χαμογέλασα και περίμενα να βγει από την αίθουσα. Μάλλον γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν είχα καταλάβει ακόμα ότι είχε δείξει εμένα και είχε πει το όνομα μου.
Να μην σας κουράζω, κάπως έτσι έφτασε η μέρα του πρώτου αγώνα. Εννιά κορίτσια από την έκτη και τρία από την πέμπτη. Μαζευτήκαμε στο προαύλιο, όλοι και όλες με τις φανέλες και τα σορτσάκια τους, καθώς έπαιζαν και τα αγόρια πριν από εμάς και κάπως έτσι φτάσαμε στο στάδιο. Πρώτα έπαιξαν τα αγόρια και νίκησαν, με μικρή διαφορά. Και μετά ήταν η σειρά μας.
Τρέμαμε, και οι δώδεκα. Δεν είχα ιδέα αν θα τα πηγαίναμε καλά, αν θα νικάγαμε. Ο γυμναστής με έβαλε μέσα την πρώτη περίοδο. Έβαλα το πρώτο καλάθι του αγώνα, το πρώτο καλάθι της ομάδας μας και όταν όλα τα αγόρια στις κερκίδες ζητωκραύγαζαν, ανάμεσα στις κραυγές και το όνομα μου πίστεψα πραγματικά πως θα νικήσουμε.
Και έτσι έγινε.
Ο γυρισμός στο σχολείο ήταν πανηγύρι. Είχαμε νικήσει και τα αγόρια και τα κορίτσια, όλοι ήταν απίστευτα χαρούμενοι και δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε ούτε για ένα λεπτό.
Fast forward, φτάνουμε στον τελικό. Τα αγόρια έχασαν στο δεύτερο αγώνα, ήμασταν οι μόνοι εκπρόσωποι του σχολείου, αλλά είχαν έρθει και αυτά για να μας υποστηρίξουν. Το άγχος χτυπούσε κόκκινο.
Δεν ξέρω τι λένε οι υπόλοιποι, αλλά η καλύτερη στιγμή, αυτή με το περισσότερο συναίσθημα, δεν είναι μόλις σηκώνεις το κύπελλο. Είναι αυτά τα 5-10 δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι. Τότε που οι θεατές έχουν σηκωθεί και μετρούν αντίστροφα. Που είστε ακόμα μέσα στο παιχνίδι, αλλά ξέρεις ότι έχετε νικήσει. Όταν γυρνάει η μία στην άλλη και χαμογελάτε με το πιο αληθινό και ευτυχισμένο χαμόγελο.
Γυρίσαμε ήσυχα στο σχολείο, το κύπελλο να πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Και ένιωσα πως οι συμμαθητές μας πραγματικά μας θαύμαζαν.
Τι μου έμεινε από εκείνη την υπέροχη εποχή? Ένα χαρτί που γράφει ότι βγήκαμε πρώτες, πολλές πολλές αναμνήσεις και μία από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Γιατί μετά από αυτή την εμπειρία ξεκίνησα μπάσκετ, σε ομάδα.
Και τώρα φτάνουμε στην τωρινή μου σύγχυση.
Η ομάδα μας πέρασε μια κρίση πέρυσι. Τα κορίτσια -οι μεγαλύτερες- μάλωναν συνέχεια μεταξύ τους και οι διοίκηση αποφάσισε να διαλύσει τελείως τις κορασίδες -που ήμουν κι εγώ- και τις νεανίδες, ώστε να κάνει ο Αρκαδικός μια νέα αρχή. Πόνεσε, αλλά είπα ότι θα περιμένω μέχρι του χρόνου για να γίνουμε εμείς η κύρια ομάδα, χωρίς κανέναν να μας κοιτάει περιφρονητικά.
Έμαθα όμως ότι πολλά από τα κορίτσια που ήμασταν μαζί στην ομάδα, αυτές που μάλωναν, έφυγαν από τον Αρκαδικό και πήγαν στην Άμιλλα, την άλλη ομάδα της Τρίπολης. Ανάμεσα στις δύο ομάδες υπήρχε πάντοτε ένας ανταγωνισμός, για να μην πω έχθρα. Σύμφωνα με αυτά τα κορίτσια που έφυγαν, εφόσον παίζουν μπάσκετ και αγαπάνε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία η ομάδα. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά εγώ διαφωνώ.
Φυσικά και αγαπάω το μπάσκετ. Το γήπεδο, τα καλάθια, τα παπούτσια και το τρίξιμο που κάνουν πάνω στο παρκέ, τις καθόλου κολακευτικές φανέλες και τα σορτσάκια, αυτό τον απίστευτα σπαστικό ήχο που ακούγεται στο τέλος κάθε περιόδου, την κούραση, το τρέξιμο, τα πάντα. Αλλά από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αγάπησα και αυτή την ομάδα. Δεν συνέβη σε εμένα για να ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση αυτών των κοριτσιών, αλλά δεν θα μου ήταν εύκολο να φύγω.

Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που δεν ξέρω πως να κλείσω την ανάρτηση :Ρ 
Hasta la vista κόσμε.

Ah, if I were a queen, I should not lose my temper. but gueeesss what, I'M NOT. Now, die.

Σε γενικές γραμμές η εβδομάδα κύλησε όμορφα. Κουραστικά μεν, μα όμορφα. Μοναδικό ψεγάδι; Μμμ. Το κεντρικό θέμα άλλης μιας ανάρτησής μου: μια φίλη μου. Όσοι με παρακολουθούσατε στο παλιό μου μπλογκ, την έχω ξαναναφέρει ως Α. :D

Με την Α. κάναμε παρέα από τη πρώτη κιόλας μέρα του δημοτικού. Γλυκιά συνεσταλμένη, ντροπαλή. Καλό κοριτσάκι. Μου λείπει.
Μου λείπει η ξέγνοιαστη φίλη μου, αυτή που δεν νοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων, αυτή που ήταν πάντοτε ο εαυτός της, που δεν είχε πρόβλημα να βγει από το σπίτι με πιτζάμες μετά από sleepover για να προμηθευτούμε πατατάκια, που με μεγάλη της χαρά ντύθηκε σκουπιδοσακούλα τις απόκριες.

Φοβάμαι. Φοβάμαι πως δεν είναι η μόνη που άλλαξε, η μόνη που ένας τρίτος δεν θα μπορούσε πλέον να αναγνωρίσει. Και λυπάμαι. Λυπάμαι που την άφησα να αλλάξει. Λυπάμαι που δεν έκανα τίποτα, γιατί ξέρω πως θα με άκουγε. Εκείνη η κοπέλα πάντα εκτιμούσε τη γνώμη μου.
Μα απέναντί μου βλέπω ξαφνικά μια άλλη, μια ξένη. Μια μεγαλύτερη εκδοχή εκείνη της κοπέλας, τόσο όμοια χαρακτηριστικά και συγχρόνως τόσο αλλοιωμένα. Γνώριμα άγνωστη.

Τη μίσησα. Σπατάλησα πολύ χρόνο μισώντας τη. Κουράστηκα κι εγώ, κούρασα κι άλλους. Καιρός να προχωρήσουμε;

Μα θέλω τη παλιά μου φίλη πίσω. Την αποζητάω την παρέα της, με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Θέλω να παίξουμε ξανά μαξιλαροπόλεμο τα άγρια χαράματα, να κρυφτούμε κάτω από το πάπλωμα και να πούμε τρομακτικές ιστορίες, να πάμε στο χριστιουγεννιάτικο πανηγύρι και να ανέβουμε στο καρουζέλ. Θέλω να σχεδιάσουμε κι άλλη φάρσα για τις αδερφές μας, θέλω να πάρουμε από δύο μπάλες παγωτό με περίεργες γεύσεις και να τις ανακατέψουμε, θέλω να φτιάξουμε κολιέ από χάντρες, όπως παλιά. Θέλω να αγοράσουμε πολλά πολλά πατατάκια, σοκολάτες και σοκοφρέτες, να κάτσουμε στο κρεββάτι σου και να τα φάμε, θέλω να ανταλλάξουμε διαγωνίσματα, θέλω να φτιάξουμε στεφάνια από λουλούδια, όπως παλιά. Θέλω να προσπαθώ με όλο μου το είναι να σε κάνω να γελάσεις και θέλω να σε δω να γελάς εξαιτίας μου και όχι εναντίον μου, όπως παλιά.
Ξέρεις τι; Δεν περίμενα ποτέ πως θα τα στερηθώ όλα αυτά.

Μα δεν θέλω τη παλιά μου φίλη πίσω. Γιατί πάει, χάθηκε. Επέτρεψε στον εαυτό της να προσαρμοστεί στα στερεότυπα που έχουν θέσει οι άλλοι, δεν ήταν αρκετά δυνατή για να συνεχίσει να ζει όπως εκείνη ήθελε. Δεν με εμπιστευόταν αρκετά για να μου μιλήσει ξεκάθαρα, με έβλεπε ανταγωνιστικά. Δεν μπορώ άλλο κοντά σου, πνίγομαι. Κολλάω στα χρόνια που περάσαμε μαζί. Όμορφα χρόνια, έντονα. Κανείς δεν είπε ποτέ πως μια φιλία διατηρείται εύκολα και όταν χαλάει σίγουρα δεν είναι μονόπλευρο λάθος. Οποιοσδήποτε το υποστηρίζει, κρύβεται πίσω από τις ίδιες του τις λέξεις και θα τον συμβούλευα να παραμερίσει για λίγο τις παρωπίδες. Να μου εξηγήσεις γιατί μία σχέση μοναδική πνίγεται σε ωκεανούς, που 'ναι για ανθρώπους δειλούς. Νόμιζα εσύ δεν θ' ανήκεις σ' αυτούς. Παίζουμε κυνηγητό. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το κυνηγητό, αν και ήμουν καλή, ήμουν γρήγορη. Οι παγασπονδίες έδιναν κι έπαιρναν. Έτρεχες να φύγεις μακριά από κάποιον που δεν ήθελε πραγματικά να σε πιάσει, αυτό που ήθελε ήταν να φύγει από τη δυσμενότερη θέση. Κυνηγητό παίζουμε και τώρα, μόνο που δεν ξέρω γιατί προσπαθούμε να αποφύγουμε η μία την άλλη. Κουράστηκα, λαχάνιασα, φτάνει.

εγώ όλα τα βαρέθηκα, 

σιχάθηκα πώς να το πω.

 Αντίο σου λέω, αντίο. Ό,τι μου φαίνεται σωστότερο για μένα. 
Πάει. Αυτό ήταν.Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σου'χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. Και ούτε που θα σε ξαναδώ.
Συγγνώμη, ειλικρινά. Μα απλά δεν μπορώ άλλο. Σόου call me a slut, call me a whore. Call me annoying, call me a bore. Call me whatever the hell you adore, cause I don't care anymore. KISSES, LOVE.

Γιατί στη τελική, ο πιο πλούσιος είναι μόνο ο αέρας..

εκεί πετάμε λεφτά, λόγια, ελπίδες, όνειρα, αγάπες..

Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές…τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές…σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια…

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.
Θα΄θελα, ξέρεις, θα το ήθελα, να είσαι πάνω μου, να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν γιατί αισθάνομαι άσχημα  όπως κι εκείνη την ημέρα που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα. 

I just want to live it all over again, is it too much to ask?

Που λέτε, έχω κι εγώ ένα χωριό.
Βασικά έχω δύο χωριά, αλλά στο ένα πάω σπάνια, ενώ στο άλλο πηγαίνω συνέχεια. Το χωριό του πατέρα μου λοιπόν το λένε Πιάνα (η Πιάνα, θηλυκό είναι :Ρ) και βρίσκεται 19 χιλιόμετρα μακριά από την Τρίπολη, γύρω στα 20 λεπτά με το αμάξι. Εκεί έχω περάσει πολύ καιρό από την ζωή μου, με τον παππού και την γιαγιά μου, καθώς πήγαινα και πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο.
Το χωριό μου το αγαπάω τρελά. Είναι πανέμορφο, έχει καλούς ανθρώπους και γενικά το νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω παρέα. Υπάρχουν παιδιά που μένουν μόνιμα, αλλά είναι λίγα και το μόνο που είναι στην ηλικία μου είναι αγόρι. Εντάξει, με αυτό το αγόρι, τον Θ., είμαστε σαν αδέρφια, μαζί έχουμε μεγαλώσει, αλλά είναι κολλητός με τον αδερφό μου και δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, οπότε ενώ αυτός και ο αδερφός μου είναι κάθε μέρα μαζί, ή στο σπίτι ή στην πλατεία, εγώ είμαι κολλημένη στο σπίτι με τους παππούδες μου.
Το Πάσχα έρχονται ένα-δυο κορίτσια, και περνάω κάπως καλύτερα. Το καλοκαίρι όμως, μέσα Αυγούστου, είναι πραγματικά παράδεισος.
Και αυτό ήταν ο πρόλογος :Ρ
Θέλω να ξαναζήσω την περίοδο 12-18 Αυγούστου ξανά και ξανά, να μην τελειώσει ποτέ.
Στις 12 Αυγούστου, ο αδερφός μου θα πήγαινε στην πλατεία, αφού τώρα πια δεν ήταν μόνο ο Θ. αλλά και πολλά άλλα αγόρια. Κάπως βρέθηκε το κινητό μου στα χέρια του και μου είπε ότι έχω μήνυμα από την Κ. που λέει ότι είναι στην Πιάνα. Πετάχτηκα και εγώ πάνω, τσέκαρα για να δω αν λέει αλήθεια, αφού δεν περίμενα την Κ. πριν τις 15 Αυγούστου (μένει στην Θεσσαλονίκη να προσθέσω :Ρ), ίσα που δεν τσίριξα, και έτρεξα να ετοιμαστώ.
Και κάπως έτσι άρχισε ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια στο χωριό. Συναντήθηκα με την Κ. στην πλατεία, αγκαλιές-φιλιά, είπαμε τα νέα μας και ήξερα ότι τώρα πια θα έβγαινα κάθε μέρα στην πλατεία. 
Πέρασαν μια-δυο μέρες και καθώς κάναμε βόλτα, βλέπουμε μια γνωστή φυσιογνωμία στο βάθος. Γυρίζω στην Κ. και της λέω "Αυτή δεν είναι η Γ.?", χωρίς να μπορώ να το πιστέψω ούτε εγώ. Πράγματι ήταν η Γ. μαζί με τον αδερφό της τον Δ. και τον ξάδερφό της τον Α. Αγκαλιές, φιλιά και εκεί, είπαμε τα νέα μας και είπαμε να συναντηθούμε αργότερα γιατί είχαν κάτι να κάνουν.
Μετά από κάμποση ώρα, αφού δεν ερχόντουσαν, πήγαμε σπίτι τους να τους βρούμε. Ήταν στην αυλή και έπαιζαν Ιστορίες Μυστηρίου ή Blue Stories ή όπως αλλιώς λέγονται, στις οποίες όπως ανακάλυψα είμαι υπερβολικά καλή, τρόμαξαν οι άνθρωποι :Ρ
Εκείνο το βράδυ μας βρήκε στην πλατεία, γύρω στα 15 άτομα, αφού ενωθήκαμε και με την παρέα του αδερφού μου, να παίζουμε UNO, μετά πίσω από την εκκλησία να παίζουμε Παλέρμο με τον ένα Δ. να είναι σε φάση "Η Ελεάννα το έκανε!", με το που ξημέρωνε η νύχτα και γενικά πολύ γέλιο και χαρά.
Στις 14 Αυγούστου στο χωριό είχε πανηγύρι, επειδή ήταν παραμονή της Παναγίας. Η Κ. είχε τρελαθεί επειδή ήθελα να πει χρόνια πολλά σε... κάποιον από την Θεσσαλονίκη, που είχε τα γενέθλια του, η Δ. την οποία αντιπαθώ αφάνταστα, καθόταν με την Γ. και ήταν και πόσα άλλα παιδιά, οπότε παίξαμε παντομίμα, με τον Κ. να σκέφτεται δικές του ταινίες με τρελά ονόματα :Ρ Με το που ανακοίνωσαν ότι μπορούμε να πάμε να φάμε, εγώ και η Κ. πεταχτήκαμε και πήραμε πρώτες φαγητό (ΧΑ.-) γιατί μας είχε κόψει η πείνα, και αφήσαμε τους υπόλοιπους να βασανίζονται στην ουρά.
Το πρόβλημα με αυτό το γλέντι είναι πως κρατάει πολύ. Αυτό δεν είναι κακό βέβαια, αλλά το επόμενο πρωί έπρεπε να πάμε εκκλησία. Γύρισα σπίτι στις 5 το πρωί και στις 8 ήμουν στο εκκλησάκι. Περιττό να πω πως όλοι ήμασταν σαν ζόμπι, αφού πολλοί δεν είχαν κοιμηθεί καθόλου.
Τα περισσότερα παιδιά έφυγαν, της παρέας μου τουλάχιστον, αλλά στις 18 ήταν η εκδρομή του συλλόγου στο Γύθειο. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω, αλλά με ανάγκασαν γιατί δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου στο σπίτι. Ποιος να το 'λεγε πως θα περνούσα τόσο καλά. Σταματήσαμε στην Σπάρτη, πήγαμε στα Goody's όπου συνέβησαν πολλά και διάφορα, και όπως σε κάθε εκδρομή, αργήσαμε να πάμε στο σημείο συνάντησης από όπου θα έφευγε το λεωφορείο, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, ελάχιστο κράξιμο φάγαμε. Μόλις φτάσαμε στο Γύθειο, σταματήσαμε σε μια παραλία και μας είπαν να κάνουμε μπάνιο εάν θέλουμε. Εγώ ήθελα, αλλά κάτι το ότι δεν είχα το καλό μου μαγιό, κάτι το ότι δεν νιώθω καθόλου άνετα με το σώμα μου, όλο το καθυστερούσα. Αλλά στο τέλος δεν άντεξα, βούτηξα. Και εάν εξαιρέσετε εκείνα τα παλιόψαρα που τσίμπαγαν σαν δαιμονισμένα και μας μάτωναν τα πόδια, ήταν υπέροχα. Αφού φάγαμε κάτι λαστιχένια καλαμάρια, σταματήσαμε για καφέ. Εμείς τα παιδιά πήγαμε στην Δωδώνη, οπού αναρωτιέμαι πως δεν πεθάναμε από τα γέλια με τον τρόπο που γέλαγε η σερβιτόρα, τα αγόρια έσκασαν στο φαγητό και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Και κάπως έτσι τελείωσε το καλοκαίρι μου. Απολογισμός: ΠΕΡΑΣΑ ΥΠΕΡΟΧΑ. Γυρνούσα κάθε βράδυ σπίτι τα ξημερώματα, με την γιαγιά μου να φωνάζει, έμαθα Κουμ-Καν, Τίτσου (<3), γέλασα, χάρηκα, έπαιξα, ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και τώρα περιμένουν να ξανασυμβιβαστώ με το να κάθομαι όλη μέρα σπίτι και να βαριέμαι.
Αλλά έτσι είναι η ζωή. Τώρα μπορώ απλώς να περιμένω το επόμενο καλοκαίρι. Και του χρόνου λοιπόν!

It has to do with magic. It always will.

Είναι περίεργο το πόσο και πώς μπορεί να σου αλλάξει εντελώς την ζωή κάτι φαινομενικά απλό, και τόσο συνηθισμένο.

Ένα φόρουμ, για παράδειγμα. Ένα από τα χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως που υπάρχουν.

Πριν από 2 χρόνια, στις 5 Αυγούστου 2010, μια συνηθισμένη, ζεστή καλοκαιρινή μέρα σαν όλες τις άλλες συνηθισμένες, ζεστές καλοκαιρινές μέρες, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, που ήξερε πόσο κολλημένη είμαι με τον Χάρι Πότερ. Είχε μόλις διαβάσει σε μια εφημερίδα ένα αφιέρωμα για το καλύτερο φόρουμ της Ελλάδας, που ονομαζόταν... ΗarryWorld. Με το που το άκουσα, έτρεξα στον υπολογιστή, μπήκα στο ίντερνετ και πληκτρολόγησα την διεύθυνση που μου έδωσε. Ήταν ίσως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου...

Αμέσως μαγεύτηκα. Θυμάμαι να παλεύω να κάνω τα 10 ποστ που απαιτούνταν για να μπω σε κοιτώνα, τα οποία μου φαίνονταν βουνό... Θυμάμαι να χάνομαι στο Αίθριο, στα τόπικ των βιβλίων και των ταινιών, στο Τσουκάλι. Θυμάμαι το ΠΜ που μου έλεγε πως μπήκα στο Ράβενκλοου. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα χαμένη μέσα σε αυτόν τον μαγικό κόσμο, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα καταφέρω να τον εξερευνήσω όλο. Θυμάμαι τις εβδομάδες που χρειάστηκα για να μάθω να ξεχωρίζω το τόπικ από το ποστ, τον μοντ από τον άντμιν, το spoiler από το quote.

Μέσα σε αυτό το φόρουμ βρήκα μια οικογένεια. Σε μια περίοδο που είχα τόσο πολύ ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου, ενώ στην εξω-φορουμική μου ζωή απλά δεν είχα, εδώ μέσα βρήκα. Βρήκα ανθρώπους που μπορώ, πολύ απλά, να αποκαλέσω Φ Ι Λ Ο Υ Σ. Δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά, αλλά ξέρω πως είναι πιο αληθινοί από τους περισσότερους γνωστούς μου. Ξέρω πως όταν με ρωτάνε τι κάνω, περιμένουν την απάντηση. Και νοιάζονται για το ποια θα είναι η απάντηση. Και χάρη σ'αυτούς, βρήκα τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Αν μπω στη διαδικασία του να αναφέρω αναλυτικά και ονομαστικά θα ξημερώσουμε, οπότε απευθύνομαι γενικά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.:Ρ

Και ως απόδειξη πως ο Χάρι Πότερ δεν είναι και δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μαγεία: Σήμερα όταν γύρισα σπίτι, κατέβασα το πρώτο βιβλίο του Χάρι Πότερ από το ράφι. Κάτι με τράβηξε προς τα εκεί. Όταν μου το είχε χαρίσει μια οικογενειακή μας φίλη, μου είχε πει χαρακτηριστικά πως "θα μου αλλάξει τη ζωή". Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα, εκεί που πάντα θυμόμουν πως υπήρχε μια αφιέρωση, αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα.

Στην Κατερίνα με πολλή αγάπη
5 Αυγούστου 2001

Στις 5 Αυγούστου του 2001, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον μικρό αυτόν μάγο. Στις 5 Αυγούστου του 2010, μπήκα στον κόσμο του HarryWorld. Kαι σήμερα, στις 5 Αυγούστου του 2012, 11 χρόνια μετά την πρώτη αυτή επαφή, μπορώ πλέον να πω με σιγουριά: 

It will always have to do with magic. 

reasons unknown.

Okay, maybe, just maybe, there's another part of me, another girl, that lives deep inside of me. And maybe every once in awhile she cuts loose and does things that would blow some peoples minds. But if you ever mention her, or anything she might have done tonight, to another person, I will completely deny knowing anything about her.


So she's just thinking about how much she doesn't want her life to be boring. There is so much she wants to do and so many places she wants to go - but she doesn't really think it's ever gonna happen. She just doesn't wanna be one of those people who work somewhere they hate or live somewhere they don't want to live. But she feels like she's gonna live here forever and not get a chance to see everything she wants to see. She feel like her dreams are to unrealistic.---


...and is she mad at you? That's your main concern after shattering her whole world? Mad for what? Breaking her heart? Or for all the lies? Maybe for letting her put all her trust in you only to be betrayed? How about the fact you didn't even have the decency to tell her to her face? Or the way you think it's crazy that she's crying over it cause to you breaking up is no big deal. Is she mad at you?... no. More like crushed... did she ever really know you?

Εγώ σ' ευχαριστώ, που κολυμπάω στο βυθό σου...

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας από κάτω, ήρθα να γράψω κι εγώ τα νέα μου, και όπως κι αυτή, κι εγώ για συναυλία θα γράψω :Ρ
ΠΗΓΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ. 
Και γιατί τέτοια χαρά, θα μου πείτε? Γιατί εδώ στην Τρίπολη, ακόμα και το καλοκαίρι δεν γίνονται πολλές συναυλίες, και ακόμα και αυτές που γίνονται, δεν είναι γνωστών τραγουδιστών. Και ήρθε ο Χατζηγιάννης. Δεν είμαι και η τεράστια φαν, αλλά δεν γίνεται να μην ξέρεις κάποια τραγούδια του, όπως και να το κάνουμε, και μιας και ήταν και σημαντικό γεγονός για την πόλη μας, πήρα μια φίλη μου και πήγαμε.
Βέβαια, εγώ είχα κάνει μεγάλα σχέδια. Να βάλω τα πιο φανταχτερά μου ρούχα, και κρεμαστά σκουλαρίκια και να πάω το πρωί να πάρω καινούρια παπούτσια και να αφήσω τα μαλλιά κάτω. Χα. Φόρεσα βερμούδα, κοντομάνικο μπλουζάκι, τα λερωμένα μου σταράκια, δεν μπήκα καν στον κόπο να αλλάξω σκουλαρίκια, έπιασα τα μαλλιά αλογοουρά όπως πάντα και τελευταία στιγμή έβγαλα και το λιπ-γκλος, γιατί απλούστατα, αυτή δεν ήμουν εγώ.
Μπήκα στο αμάξι της μάνας μου (η όποια θα ερχόταν μαζί μας στην συναυλία, με την υπόσχεση πως δεν θα κάτσει μαζί μας), περάσαμε να πάρουμε την φίλη μου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε, δώσαμε τα εισιτήρια μας και πήγαμε να βρούμε θέσεις. Και με το που μπήκαμε στον χώρο μπροστά από την σκηνή έμεινα. Καταρχήν, για δεδομένα Τρίπολης, είχε πολύ κόσμο. Και γιατί επίσης, ήξερα τόσο κόσμο :Ρ Μετά πέσαμε πάνω και σε δύο φίλες μας, οπότε μεγάλωσε η παρέα μας.
Τα εισιτήρια και οι αφίσες έλεγαν πως η συναυλία θα άρχιζε στις 9:30 και περιέργως δεν μας έστησαν πολύ. Στις 9:40 βγήκε η Βαλάντω (αυτή που νίκησε το πρώτο greek idol καλέ :Ρ) με την φωνάρα της και τραγούδησε Set Fire to the Rain. Εάν ξεκινάς με Adele, πως γίνεται να μην πάει καλά η βραδιά?
Σε κανένα δεκάλεπτο βγήκε και ο Χατζηγιάννης, και φανταστείτε πως κάναμε όλα τα φάνγκερλς από κάτω :Ρ Είπε ένα τραγούδι που για να σας πω την αλήθεια δεν το ήξερα, μπαλάντα ήταν πάντως, αλλά μετά δεν μπορώ να πω, άρχισε τις επιτυχίες. Ξελαριγγιαστήκαμε, τα γόνατα μας μας πεθάνανε, τα χέρια δεν κατέβαιναν και γενικά ήταν υπέροχα. 
Highlights: Το τραγούδι Ό,τι Θες, από τους Βασιλιάδες, το πρώτο χορευτικό που είπε, η πρώτη φορά που αρχίσαμε να χοροπηδάμε.
Χέρια Ψηλά. Γύρω στις 4.000 κόσμο πρέπει να είχε, όλοι είχαν τα χέρια τους σηκωμένα και τραγούδαγαν.
Αν δεν κοιτάζω εσένα. Να φωνάζουμε όλοι μαζί "Εγώ εδώ, εσύ εκεί, κι η ζωή πιο πέρααααααααα".
Το παιδί της βροχής. Το οποίο το έχει γράψει ο Νίκος Γρίτσης, ο οποίος είναι Τριπολιτσιώτης και παίζει να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Πλάι πλάι. Δεν ξέρω γιατί, απλώς υπήρχε πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Παρ' τα όλα δικά σου. Απλά υπέροχο.
Δεν φεύγω. Καψουροτράγουδο :Ρ
Και φυσικά ο Βυθός. Είχαμε κάτι κόκκινα λαμπάκια, και παρόλα αυτά σηκώθηκαν αναπτήρες.
Μετά γύρισα σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο με τις καλύτερες εντυπώσεις :Ρ